Από τα καυστικά σχόλια του «Ιερομόναχου Αββακούμ» ώς το άρτιο οικονομικό ρεπορτάζ και από τη διεύθυνση για τρία χρόνια του 105,5 Στο Κόκκινο και τα χιουμοριστικά μισάωρα εκεί μέχρι τις παρεμβάσεις του στο Δ.Σ. και τα απολαυστικά του χρονογραφήματα κάθε μέρα στην «Αυγή», ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης, ο δικός μας Γιώργος, αγαπήθηκε όσο λίγοι συνάδελφοι.

Ήταν τόσο ενεργός ως δημοσιογράφος και ως πολίτης, που δυσκολευόμαστε ακόμα, ένα σχεδόν χρόνο μετά το απότομο αντίο, να μιλήσουμε γι' αυτόν με το «ήταν». Εμείς, οι συνάδελφοι και φίλοι της δημόσιας διαδρομής του. Πόσο μάλλον οι πιο οικείοι του, που τον είχαν αγαπήσει για τις ιδιωτικές του αρετές, για τη συντροφική, πατρική και προστατευτική του γλυκύτητα.

Ο συγκεντρωτισμός που έδειχνε στις ευθύνες και η στοργή σε μάνα, σύζυγο, γιο και όλους τους γύρω του έκαναν ακόμη μεγαλύτερο το κενό της απουσίας του. Προσπαθούμε όσο γίνεται να είμαστε δίπλα τους. Και χωρίς καμιά μεταφυσική διάθεση νιώθουμε το χαμόγελο του Γιώργου, αυτό που χάριζε στους δικούς του, σ' εμάς και στους άγνωστους αναγνώστες κι ακροατές, να μας συντροφεύει όσες «επέτειοι» κι αν περάσουν.

Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν ξεχνάμε τι μας πρόσφεραν.