to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Ποιος γέμισε το κέντρο με στίχους των Ξύλινων Σπαθιών;

Το κέντρο της Αθήνας θυμίζει πιο 'Φωτιά στο Λιμάνι' από ποτέ. Σε κάθε δεύτερη γωνία, θα βρεις γραμμένο κι ένα “Γελάς γιατί σε θέλω”. Ποιος είπε ότι δεν συμβαίνουν πράγματα στην πόλη;


Δεν θυμάμαι πού είναι το πρώτο 'Γελάς γιατί σε θέλω' που είδα στο κέντρο. Λογικά θα ήταν από το Σύνταγμα και κάτω, γιατί από το Σύνταγμα και πάνω πηγαίνω πλέον μόνο στο Ιντεάλ ή σε ένα συμπαθητικό σουβλατζίδικο που έχει απέναντι από το Έλλη στην Ακαδημίας.

Μου κέντρισε την προσοχή, όχι επειδή το 'Φωτιά στο Λιμάνι' είναι το αγαπημένο μου από αυτά που έγραψε ο Παυλίδης (δεν είναι ούτε στα είκοσι αγαπημένα), αλλά γιατί ήταν τόσο μικρό και συμμαζεμένο, λες και γράφτηκε για να το δει μόνο ένας άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα θα καταλάβαινε αμέσως ότι πήγαινε γι' αυτόν κι έτσι το στιχάκι στον τοίχο θα είχε κάνει τη δουλειά του και δεν θα υπήρχε πρόβλημα να σβηστεί από κάποιον σχολαστικό ή από έναν που μισεί τα Σπαθιά ή από έναν τυπικό υπάλληλο του Δήμου τέλος πάντων.

Χαζογέλασα από μέσα μου στη σκέψη ότι θα 'χε πλάκα να είμαι εγώ ο παραλήπτης, μετά τραγούδησα λίγο το 'Ό,τι Θες Εσύ' -φυσικά από μέσα μου- και συνέχισα τη βόλτα. Δέκα λεπτά αργότερα, τα στιχάκια απ' τη 'Φωτιά στο Λιμάνι' πλήθαιναν και άλλαζαν. Η σκέψη ότι τα έχει γράψει ο ίδιος ο Παύλος ενόψει των δύο live του στις 18 και 19 Δεκέμβρη στο Gagarin αυτο-ακυρώνεται, γιατί ο Παύλος δεν θα έκανε ποτέ τέτοιο πράγμα.

Τέλος πάντων, τι σημασία έχει αν κρύβεται ένας ή πολλοί πίσω από τούτη την ασυνήθιστη εικαστική παρέμβαση; Η απόβαση που έπρεπε να οργανωθεί οργανώθηκε, το ΟΝΕΜΑΝ κατέβηκε στο κέντρο και εντόπισε κάμποσους τοίχους με στιχάκια (συγχαρητήρια στον ηθικό αυτουργό και στην εκτελεστική ομάδα) και με την ευκαιρία, παραθέτω κι εγώ δυο τρία λόγια για τη 'Φωτιά στο Λιμάνι', που είπαμε, όχι, δεν είναι καν στα αγαπημένα μου.

Είτε από την αναπαυτική θέση του φανατικού είτε από την λίγο δυσκοίλια του 'δεν είναι ούτε στα είκοσι αγαπημένα μου', δεν γίνεται να παραγνωρίσεις ότι αποτελεί ένα από τα τέσσερα-πέντε τραγούδια-σήμα κατατεθέν των Σπαθιών.

Μπορεί σε έναν ουρανοξύστη να τη βρίσκεις με το ενυδρείο στον 12ο όροφο, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ότι ο ουρανοξύστης θα υπάρχει πρώτα και κύρια χάρη στις κολόνες στις οποίες στηρίζεται. Μαζί με το 'Λιωμένο Παγωτό', την 'Αδρεναλίνη', το 'Τρένο Φάντασμα' και ένα δυο ακόμα, η 'Φωτιά στο Λιμάνι' είναι από σκοπιά μαζικότητας, μια από τις πιο γεμάτες καταθέσεις υστεροφημίας που έκαναν ποτέ τα Ξύλινα Σπαθιά.

Ολόκληρες γενιές εφήβων μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, απορρίφθηκαν, λυπήθηκαν και απογοητεύτηκαν την ώρα που σ' ένα cd player γύριζε το 'Πέρα απ' τις Πόλεις της Ασφάλτου'. Ολόκληρες στρατιές από ρομαντικά μπράτσα φλέρταραν με την ιδέα να χτυπηθούν απ' αυτό το ποιητικό “Μην πετάξεις τη ζωή στα σκυλιά”. Κάποια χτυπήθηκαν.

Γενικότερα από στιχουργικής άποψης, το τραγούδι είναι μια εξαίρετη στιγμή του Παυλίδη, ειδικά από τότε που κατάλαβα ότι δεν λέει “τις φωτιές, τα ντεπόν, τη φωτιά στο λιμάνι”, αλλά “τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι”.

Μέχρι πολύ πρόσφατα, κάθε φορά που προσπαθούσα να κηρύξω το πόσο πολύτιμο είναι το απλό, ανέφερα το παράδειγμα του ντεπόν στη 'Φωτιά στο Λιμάνι'. Για καλή μου τύχη, κήρυττα σε ανθρώπους που την είχαν πατήσει όπως κι εγώ κι έτσι γλίτωνα το ρεζιλίκι.

*Αν είσαι ένας από εμάς που καταλάβαμε λάθος, το Ντεπώ είναι μια περιοχή της Θεσσαλονίκης, που πήρε το όνομά της από τη  βελγική εταιρία των τραμ που εξυπηρετούσαν την πόλη μέχρι τα μέσα των '50s. Αυτήν εννοούσε ο Παύλος. Τέλος πάντων, δεν αναφερόταν στα ντεπόν. Τώρα που το σκέφτομαι, κάτι τέτοιο θα ήταν πιθανότερα κατόρθωμα του Δεληβοριά, που παίρνει τα καθημερινά και τα κάνει ύμνους με θνητές θνητότατες λέξεις, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.

Ξέρεις, όσο ψύχραιμος κι αν νομίζεις ότι είσαι, αυτά τα στιχάκια στους τοίχους της πόλης (βασικά, όποια στιχάκια του Παυλίδη κι αν ήταν) σε παίρνουν από το γιακά χωρίς να σου ζητήσουν την άδεια και σε αφήνουν για ώρα πάνω από τα πρώτα Σπαθιά της ζωής σου, εκεί στα 12-15. Τότε που αφήναμε τους στίχους να έχουν περισσότερο νόημα, τότε που ήμασταν λιγότερο ξερόλες και 'διαβασμένοι'.

Εκτός από τα ψίχουλα σε ένα μονοπάτι που οδηγεί στο Gagarin για τα δύο live του Παυλίδη τον Δεκέμβρη, οι στίχοι αυτοί -τα μετέωρα “Σαν ταινία ηχωή σου” και “Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει” και “Μου λες λοιπόν, θυμήσου”- χρησιμεύουν και σαν υπενθύμιση. Όχι νοσταλγική τύπου “α, ωραία χρόνια τότε που ψωνίζαμε δίσκους απ' τα συνοικιακά δισκάδικα” (άλλωστε ποιος έχει χρόνο σήμερα για να νοσταλγήσει;), αλλά σαν υπενθύμιση να παίρνουμε λίγο πιο σοβαρά τη μουσική και λιγότερο σοβαρά τους εαυτούς μας. Λέω τώρα. Μπορεί να λέω και βλακείες, μια σκέψη έκανα.

Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies έρχονται στο Gagarin την Παρασκευή 18 και το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)