Στην προγραμματισμένη συνεδρία της 22-11-2013 συνέβη ένα γεγονός που προκάλεσε θλίψη και αμηχανία, καθώς και μια πληθώρα ερωτηματικών σχετικά με την πρόθεση και τον σκοπό του συμβάντος. Συγκεκριμένα ο κ. Εβρεν Δεδέ ζήτησε να χρησιμοποιήσει ως γλώσσα στην ομιλία του την τουρκική. Η ομιλία αυτή δεν έγινε ποτέ, χωρίς να αιτιολογηθεί επαρκώς ο λόγος της ματαίωσής της. Οι διοργανωτές του συνεδρίου ανέλαβαν εξολοκλήρου την ευθύνη, παραλείποντας όμως να διευκρινίσουν εάν επρόκειτο για αποτροπή ή απαγόρευση και κυρίως από ποιον και γιατί επιβλήθηκε μια τέτοια ενέργεια.
Πέρα όμως από την αιτιολόγηση των ανωτέρω και τις απαραίτητες εξηγήσεις που οφείλεται να δοθούν, η ουσία του θέματος παραμένει ατόφια: Στο 1ο Συνέδριο με θέμα τα 90 χρόνια από την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης, δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί μια ομιλία στα τουρκικά! Ακούστηκε στην αίθουσα ένα επιχείρημα περί ‘τεχνικού κωλύματος’, μια που δεν είχε προβλεφθεί η χρήση άλλη γλώσσας στο παρόν συνέδριο και κατ’ επέκταση η παροχή ‘επίσημης’ μετάφρασης. Λίγες μέρες μετά την δημοσίευση μιας εντολής από τον απερχόμενο διοικητή του νοσοκομείου της Κομοτηνής, η οποία μιλούσε για τα ενδεχόμενα τεχνικά κι εδώ προβλήματα που προκύπτουν από την χρήση ‘ακατάληπτων’ γλωσσών μεταξύ των ειδικευόμενων ιατρών και των ασθενών στο τμήμα των επειγόντων περιστατικών..
Επιτάσσεται λοιπόν η προσκόλληση στο γράμμα του νόμου, σε αντιδιαστολή με την ουσία των πραγμάτων! Μια ουσία όμως που δεν προκύπτει αυθαίρετα, αλλά είναι κι αυτή αποκύημα των αναγκών της ίδιας της ζωής και προστατεύεται από τη διεθνή νομοθεσία όπως ορίζεται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και από τις επεκτάσεις της που καθορίζουν και την χρήση της μητρικής γλώσσας, ιδίως σε σχολεία και πανεπιστήμια.
Η Αριστερά σαν ουμανιστική ιδεολογία, προτάσσει πάνω από την εμμονή του νομικίστικου πνεύματος και της ψυχαναγκαστικής γραφειοκρατίας, τον σεβασμό στις αξίες του Ανθρώπου. Ίσως να ηχεί κοινότυπα και παρωχημένα σε κάποιους ακροατές που έχουν ενστερνιστεί παθητικά μια πιο ‘πραγματιστική’ θέαση και ερμηνεία του κόσμου, όμως:
Τί είναι ισχυρότερο από την Ειρήνη και την Αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων;
Ποιοί ‘κανόνες’ μπορούν να φιμώσουν το δικαίωμα του ανθρώπου στην έκφραση και με ποιές νόρμες μπορεί να οριοθετηθεί η επιλογή της εκφοράς του λόγου;
Πόσα άλλα προβλήματα χρειάζεται να προκύψουν ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνικές, εθνοπολιτισμικές και θρησκευτικές ομάδες για να ανακηρυχθεί ως υπέρτατο πανανθρώπινο αξίωμα το αυτονόητο που διατυπώθηκε από τον Πρωταγόρα μέχρι το Νίκο Εγγονόπουλο και εκφράζεται καθημερινά από τον κόσμο της Αριστεράς… ‘Το μέτρο: ο Άνθρωπος’
Με αυτή μου τη διαμαρτυρία σας κοινοποιώ μετά λύπης την αδυναμία μου να παραστώ και να πραγματοποιήσω την προγραμματισμένη ομιλία μου στο παρών συνέδριο.
Αϊχάν Καρά Γιουσούφ
Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ν. Ροδόπης
