Στις επικρίσεις για τον γιορτινό διάκοσμο της Αθήνας απαντά η εφημερίδα «Καθημερινή» με το… κύριο άρθρο της, δίκην εκπροσώπου της επιχείρησης στολισμού! Τίτλος του άρθρου: «Ευελιξία και συμπράξεις».
Είναι προφανές ότι οι ιδιοκτήτες και οι διευθυντές του εντύπου θεωρούν πρώτιστης σημασίας την «σύμπραξη» έναντι του γούστου.
Συγκεκριμένα, χαιρετίζουν την «πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων να καταστήσει τους ιδιώτες –επιχειρήσεις και πολιτιστικούς φορείς(σ.σ. ποιοι είναι άραγε;)- συμμετόχους στη ζωή της πόλης έστω και σε συμβολικό επίπεδο δια του εορταστικού διακόσμου… Όλα τα υπόλοιπα –όπως η γκρίνια για τον «χλωμό στολισμό»-είναι θέμα γούστου…» γράφουν.
Το γούστο, λοιπόν, παρέλκει για την εφημερίδα. Πάνω απ’ όλα είναι «η σύμπραξη», να γίνουν «οι ιδιώτες συμμέτοχοι στη ζωή της πόλης». Σήμερα συμβολικά, αύριο ουσιαστικά. Σήμερα στην πόλη, αύριο στο δημόσιο. Η άλωση του δημοσίου ξεκινά. Ακολουθούν οι ΔΕΚΟ(δες σήμερα τον (νεο)Φιλελεύθερο να γράφει για το πόσο ζημιογόνες είναι). Ύστερα το Ασφαλιστικό. Μετά η Υγεία. Στη συνέχεια η Παιδεία. Το έδαφος ετοιμάζεται. Και το κιτς; Η ασχήμια; Εκτός και εντός; Η απανθρωπιά;
«Περί ορέξεως…» κολοκυθόπιτα! Είναι η απάντησή τους.
Κι ενώ το θέμα είναι η επέλαση των ιδιωτών-πιράνχας στο Δημόσιο κατά το ανάλογο της Χιλής, εμείς εστιάζουμε στο… γούστο.
Όχι ότι είναι αμελητέο. Είναι το ίδιο σοβαρό με το οικονομικό μοντέλο. «Πρέπει να εκπαιδεύουμε το λαό για να μην μας πιάσει από το λαιμό» έλεγε ο Αμερικανός φιλόσοφος Έμερσον. Ο δικός μας Μάνος Χατζιδάκις το έλεγε αλλιώς: «…εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι -έγραφε- να δεχτούμε τις απόψεις και το γούστο περί τέχνης, αυτά που πάνε να ισχύσουν βάσει της πολιτικής του τάδε κόμματος -ας λέμε των κομμάτων. Διότι αποδείχτηκε ότι δεν είναι έργο ενός κόμματος... Δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε καμία κυβέρνηση που θα ευαισθητοποιούσε τον κόσμο γιατί, μόλις ο κόσμος ευαισθητοποιηθεί, θα θελήσει να απαλλαγεί από την κυβέρνησή του-την οποιαδήποτε κυβέρνησή του» («Τέταρτο», Σεπτέμβριος 1985).
Ο πολιτισμός, λοιπόν, που ευαισθητοποιεί, οι μουσικές, οι εικόνες, οι στίχοι, τα ποιήματα, που καλλιεργούν την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, που φθάνουν ως τους δακρυγόνους ορίζοντες, τους δημιουργημένους από τις οδύνες των ανθρώπων, αυτός ο πολιτισμός είναι εχθρικός προς το σύστημα των νευρόσπαστων Εγώ, όπου όλα νοούνται ως ένα άθροισμα από data, ακόμη και οι άνθρωποι.
