Δεν είναι οι επιθέσεις αυτοκτονίας ούτε οι αυτοσχέδιες ρουκέτες οι οποίες εκτοξεύονται περιστασιακά από τη Λωρίδα της Γάζας αυτές που προκαλούν τις περισσότερες απώλειες στις τάξεις του ισραηλινού στρατού. Τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα το υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ αποκαλύπτουν ότι 237 στρατιώτες αυτοκτόνησαν μέσα στην τελευταία δεκαετία, αριθμός που ισοδυναμεί με δύο αυτοκτονίες τον μήνα.

Η εφημερίδα “Χα'αρέτζ” επικοινώνησε με ψυχίατρους, οι οποίοι υπογράμμισαν τη βασική διαφορά ανάμεσα στους στρατιώτες αυτόχειρες και όλους τους υπόλοιπους: οι περισσότερες αυτοκτονίες στον γενικό πληθυσμό σημειώνονται από άτομα που πάσχουν από βαριά κατάθλιψη, ενώ στον στρατό από πνευματικά υγιή άτομα που αντιμετώπισαν ασφυκτικές πιέσεις ή πέρασαν από κάποια ακραία συναισθηματική κρίση.

Τι εξηγεί τελικά τις αυτοκτονίες αυτές; Η οργάνωση "Σπάζοντας τη σιωπή" υποστηρίζει βάσιμα ότι οι αυτόχειρες αναγκάστηκαν να υπακούσουν σε εντολές που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες και τις ηθικές αρχές τους. Μάλιστα, το 2009, η μη κυβερνητική οργάνωση δημοσίευσε βιβλίο με σχετικές μαρτυρίες στρατιωτών που μετείχαν στην επιχείρηση “Συμπαγές Μολύβι”, την εισβολή δηλαδή στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία προκάλεσε τον θάνατο εκατοντάδων Παλαιστινίων αμάχων.

Πρόσφατα, η οργάνωση έδωσε στη δημοσιότητα ένα ακόμη βιβλίο. Τιτλοφορείται "Η σκληρή λογική μας: Μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών από τα κατεχόμενα, 2000-2010" και περιέχει 145 συνεντεύξεις. Σε μία από αυτές, ένας λοχίας της ταξιαρχίας Ναχάλ στη Χεβρώνα της Δυτικής Όχθης διηγείται πώς αισθάνθηκε όταν η περίπολός του σταμάτησε δύο παιδιά που πετούσαν στρακαστρούκες, ενώ επέστρεφαν από το σχολείο.

"Μπορεί και να έτρεχαν, δεν θυμάμαι ακριβώς. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι τα σταματήσαμε και τα ψάξαμε. Το ένα ήταν πολύ μικρό. Ίσως και τεσσάρων χρονών. Και ξαφνικά του κάνεις σωματική έρευνα. Όπως και στον αδελφό του που ήταν λίγο μεγαλύτερος. Φυσικά δεν τον σημαδεύεις με το όπλο για να μην το φοβίσεις. Όμως ψάχνεις ένα μικρό παιδί. Απίστευτο... Έκανα την έρευνα και ήμουν σοκαρισμένος. Ένιωθα τόσο ανήθικος εκείνη τη στιγμή, τόσο απάνθρωπος...Είναι αυτό κάτι που μπορείς να ξεπεράσεις; Δεν ξέρω. Προκαλεί πόνο. Είμαι εκπαιδευτικός και εργάζομαι με παιδιά. Και ξαφνικά φαντάζεσαι ότι κάνεις κάτι τέτοιο σε ένα από τα παιδιά της τάξης σου. Ένα μικρό παιδί, με το ίδιο ύψος, την ίδια ηλικία, και εσύ το ψάχνεις. Δεν είναι ανθρώπινο".

Πηγή: Αυγή