Του Πρόδρομου Σεϊτανίδη

«Μα η Αριστερά δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκτροπές», «Πού είναι οι αριστεροί αγωνιστές που κρατούσαν ψηλά τη σημαία των ιδανικών;», «Θα έτριζαν τα κόκκαλα των παλιών αριστερών αν μάθαιναν τα αίσχη των επιγόνων τους», «Οι παλιοί αριστεροί ήταν έντιμοι, όχι σαν τους σημερινούς». Αυτά και άλλα τέτοια λένε συχνά-πυκνά σχολιογράφοι των ΜΜΕ, έντυπων και ηλεκτρονικών, σαν να προσπαθούν να εγκαλέσουν την Αριστερά -και ειδικότερα το ΣΥΡΙΖΑ- να φερθεί ευπρεπώς, σεμνώς και να κάτσει στ΄ αυγά του. Παλιότερα, τα ίδια έκαναν για τους συνδικαλιστές, τους δημόσιους υπάλληλους και τους αγρότες, όποτε ξεκινούσαν καμιά κινητοποίηση. Τώρα, που αυγαταίνουν οι ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε καιρός να τον περιλάβουν κι αυτόν.

Κατ΄ αρχάς, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πως η Αριστερά -ιστορικά μιλώντας- δεν ήταν ιδιαίτερα ευπρεπής και σεμνή. Όχι μόνο γιατί συμμετείχε θέλοντας-και-μη σ΄ έναν εμφύλιο, στον οποίο μοιραία γίνονται πολλά μη αναστρέψιμα παρατράγουδα, αλλά και γιατί η συμπεριφορά της -ιδιαίτερα ως προς τις εσωτερικές της αποκλίσεις και διαφωνίες- δεν ήταν πάντοτε υποδειγματική. Γκρίνιαζε, πχ,τις προάλλες ο Ψαριανός επειδή αναφέρθηκαν από την Αυγή οι μπίρες του. Σιγά ρε Γρηγόρη, δεν σε είπανε και πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις ή Τζέιμς Μποντ! Άλλοι, πολύ πιο αξιόλογοι, άκουσαν πολύ χειρότερα από τους συντρόφους τους. Αρκετοί αρθογράφοι εξεμάνησαν για το «άντε γαμήσου, σύντροφε Κουβέλη». Ώπα, παιδιά! Δεν έχετε ακούσει τίποτε χειρότερο από την Αριστερά στα νιάτα σας; Δεν έχετε εκστομίσει οι ίδιοι πολύ χειρότερα, δημόσια και κατ΄ ιδίαν; Βέβαια, εάν η Αριστερά άρχιζε για τα καλά τα «γαλλικά» της, οι διακεκριμένοι αρθρογράφοι θα ξέθαβαν τα κονσερβοκούτια και τους κουβάδες με τα βγαλμένα μάτια, επινοήματα των επαγγελματικών τους προγόνων.

Μετά, ας εξετάσουμε την πολιτική και κοινωνική ταυτότητα των διαφόρων τιμητών της αριστερής αθυροστομίας. Μπορεί κάποιοι απ΄ αυτούς να πέρασαν απ΄ τα μέρη μας, μπορεί και όχι, σήμερα ωστόσο φαίνεται γελοίο να εγκαλεί ο Ηλίας Κανέλλης -ο ακόμα, κατά δήλωσή, του αριστερός- τους νέους και τις νέες του ΣΥΡΙΖΑ, όταν πριν μια δεκαετία ο ίδιος έγραφε στην Απογευματινή για τότε που ήταν στον Ρήγα Φεραίο και μάθαιναν πως το ΚΚΕεσωτ. είχε οικονομικά πάρε-δώσε με την τσαουσεσκική Ρουμανία. Είναι δε ακόμα γελοιότερο  να εγκαλούν την Αριστερά για ανεντιμότητα και ηθική έκπτωση, δημοσιογράφοι όπως ο Παντελής Καψής ή ο Παύλος Τσίμας, που έντεχνα αποσιωπούν τις εξαψήφιες ετήσιες απολαβές τους και τις μύριες διαπλοκές τους, προκειμένου αβίαστα να ασκούν κριτική σε όσους αντιστέκονται στη λεηλασία. Είναι σα να αρχίσουμε εδώ να κάνουμε κριτική στο Μιχαλολιάκο για το πώς πρέπει να φέρεται ένας καλός ναζί, τη στιγμή που απλώς πρέπει να τον ενθαρρύνουμε να μιμηθεί μιαν ώρα αρχύτερα τον Φύρερ του.

Τέλος, δεν επιτρέπεται να παραβλέψουμε τα πιθανά γιατί γράφονται όλα αυτά. Το πιθανότερο είναι πως για ορισμένους ...Μάριους Αντουανέτους τα διλήμματα των καιρών μας είναι μάλλον υποδεέστερα παλαιοτέρων εποχών (κι ας είναι οι πιέσεις ασφυκτικά μεγαλύτερες), οπότε η γκρίνια τους εστιάζεται σε δύο-τρία ημικόσμια μπινελίκια, που εκστομίζονται πότε-πότε. Φυσικά, δουλειά τους είναι να σχολιάζουν και η Αριστερά δεν βρίσκεται σε κανενός είδους απυρόβλητο. Αφού όμως είναι δουλειά τους, και μάλιστα ακριβοπληρωμένη, ας κάτσουν να διαβάσουν τις θέσεις της Αριστεράς και να εντοπίσουν τις αντιφάσεις της. Το να την εγκαλούν για ηθικούς λόγους είναι βαρετό, υποκριτικό και γελοίο. Επειδή μάλιστα ζούμε σε μικρή χώρα και δεν είμαστε χρυσόψαρα με μνήμη μερικών δευτερολέπτων, δεν πρέπει να θεωρούν ότι είναι οι ίδιοι υπεράνω κριτικής. Όλοι κρινόμαστε και όλοι κρίνουμε, ανάλογα με τις επικοινωνιακές δυνατότητες που διαθέτει ο καθένας μας.

Και, βέβαια, όλο το κατεστημένο -πολιτικό, εκδοτικό, βιομηχανικό, κατασκευαστικό, παρασιτικό, κλπ- έχει κάθε λόγο να επιθυμεί μιαν Αριστερά χτενισμένη, κουμπωμένη, σιδερωμένη, χαμηλοβλεπούσα και κυρίως υποταγμένη και συναινούσα. Ε, διαθέτει μία εκδοχή της που είναι στο 4%! Θέλει κι άλλη, μεγαλύτερη;

Πηγή: RedNoteBook