Υποτίθεται ότι η Νέα Δημοκρατία ήταν πανέτοιμη να κυβερνήσει τη χώρα με διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη πριν ακόμη κερδίσει τις εκλογές. Υποσχόταν ότι έχει αλλάξει και καλούσε τους πολίτες να την εμπιστευτούν. Διακήρυσσε πως είχε σχέδιο για όλα τα θέματα και λύσεις για τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο, ότι είχε καθορίσει με αυστηρότητα τις προτεραιότητές της και είχε βρει τα κατάλληλα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τα κρίσιμα πόστα του κρατικού μηχανισμού (κοτζάμ μητρώο στελεχών είχε φτιάξει).

Οι πολίτες την εμπιστεύτηκαν. Με το που ανέλαβε ξεκίνησε δυναμικά. Ο πρωθυπουργός αξιοποίησε παράγοντες που δεν προέρχονταν από τη Δεξιά (πρόθυμους πρώην αριστερούς, αρκετούς ΠΑΣΟΚους από το εκσυγχρονιστικό ρεύμα, ανένταχτους τεχνοκράτες), συγκέντρωσε στο μέγαρο Μαξίμου ένα σωρό αρμοδιότητες για να ελέγξει ο ίδιος προσωπικά την κατάσταση με δηλωμένη πρόθεση την εξαφάνιση των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων και τον περιορισμό των κακοδαιμονιών που ταλαιπωρούν τη χώρα.

Το επιτελικό κράτος με τους άριστους στην πρώτη γραμμή μπήκε φουριόζικα στη μάχη με πλεόνασμα ενθουσιασμού και αυτοπεποίθησης. Το εγχείρημα διαφημίστηκε καταλλήλως από τη θηριώδη προπαγάνδα ως μια ειρηνική επανάσταση που όμοιά της δεν έχει ξαναζήσει ο τόπος. Κατάργησε τη διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς και στη θέση της έβαλε τη σύγχρονη αντίθεση αξιοκρατία-οπισθοδρόμηση.

Στην καλή μεριά ήταν αυτή και οι σύμμαχοί της, στην κακή όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοί της και όσοι ασκούσαν κριτική. Στην αρχή όλα πήγαιναν ρολόι. Τα κρούσματα παλαιοκομματισμού θεωρήθηκαν λεπτομέρειες που δεν άξιζαν να απασχολήσουν τη δημόσια συζήτηση. Θάφτηκαν βαθιά και όποτε επιχειρούσε κάποιος να τα ανασύρει, εισέπραττε λοιδορίες και χλευαζόταν ως αμετανόητος λαϊκιστής.

Στο ερώτημα «πετάει ο γάιδαρος;» τα φιλικά μέσα ενημέρωσης απαντούσαν εν χορώ «πετάει, πολυχρονεμένε μας». Εκαναν το μαύρο άσπρο, την τριχιά τρίχα και παρομοίαζαν τον πρωθυπουργό με τον Μωυσή και τον Τσόρτσιλ! Αρα πολύ καλύτερος από τον προηγούμενο που θαύμαζε διάφορους εξτρεμιστές της… λίθινης εποχής. Οι δημοσκοπήσεις από κοντά έρχονταν να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία της δίνοντας ποσοστά στον αρχηγό της που θα ζήλευαν στις καλύτερες μέρες τους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τα θαύματα όμως ως γνωστόν κρατούν τρεις μέρες. Οσο και να κρύψεις τα δυσάρεστα γεγονότα, αυτά είναι πεισματάρικα και… αυθαδιάζουν.

■ Μπορείς να πεις δεν βαριέσαι που η κυβέρνηση αύξησε τον αριθμό και τις αμοιβές των μετακλητών, παρά το γεγονός ότι είχε δεσμευτεί ότι θα τους μειώσει;

■ Μπορείς να καταπιείς τις αθρόες προσλήψεις φίλων, συγγενών, κουμπάρων και λοιπών παρατρεχάμενων, παρά το γεγονός ότι η Δεξιά είχε υποσχεθεί ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης;

■ Μπορείς να συγχωρήσεις τις απευθείας αναθέσεις δουλειών πολλών εκατομμυρίων σε φίλους επιχειρηματίες, παρά το γεγονός ότι η διαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος ήταν μία από τις πομπώδεις διακηρύξεις της Ν.Δ.;

■ Μπορείς να αγνοήσεις ότι άλλαξε νόμους για να διώξει τους ανεπιθύμητους, να βολέψει τους δικούς της ανθρώπους σε καίριες θέσεις και να προστατεύσει τους τραπεζίτες, παρά το γεγονός ότι μιλούσε για σεβασμό στο κράτος δικαίου;

■ Μπορείς να κλείσεις τα μάτια στην εκκωφαντική αποτυχία της οικονομικής πολιτικής της; Η ύφεση χτύπησε την πόρτα μας πριν ξεκινήσει η πανδημία. Οι προβλέψεις των αρμοδίων για την έκταση του προβλήματος διαψεύστηκαν παταγωδώς. Αλλάζουν τα νούμερα κάθε βδομάδα. Αρνούνται να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για να ενισχύσουν τους εργαζομένους, τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες (τα ζόμπι, κατά την έκφραση των ειδικών που σχεδιάζουν το αύριο της οικονομίας), περιορίζονται στις αναστολές πληρωμών και μας απειλούν ότι αν λάβουν τώρα γενναιόδωρα μέτρα, αύριο θα μας φορτώσουν φόρους για να ισορροπήσουν τα πράγματα. Οπότε τα κεφάλια μέσα και βγάλτε τον σκασμό.

■ Μπορείς να αδιαφορήσεις για την εγκληματική αμέλεια στο θέμα της πανδημίας; Δεν προσέλαβαν γιατρούς και νοσηλευτές, αρνούνται να επιτάξουν ιδιωτικές ΜΕΘ (κομμουνιστική λέξη η επίταξη), δεν αυξάνουν τα δρομολόγια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν αραιώνουν τις τάξεις στα σχολεία, γελοιοποιήθηκαν με τις μάσκες, μας έχουν ζαλίσει με την ατομική ευθύνη, αλλά ούτε κιχ για την κρατική-κυβερνητική ευθύνη, υπουργός διαψεύδει υπουργό, υφυπουργοί αδειάζουν υπουργούς και στη συνέχεια αυτοδιασύρονται, δεξιοί δήμαρχοι ζητούν παραιτήσεις υπουργών, επιστημονικοί σύλλογοι με δεξιές διοικήσεις πυροβολούν την κυβέρνηση, έσκασαν μύτη και οι κοψοχέρηδες. Η εικόνα δεν είναι καλή.

Τα φιλικά μέσα ενημέρωσης δεν γίνεται να την εξωραΐσουν. Εχουν αρχίσει να αμφισβητούν την επάρκεια του πρωθυπουργού και των περισσότερων μελών της κυβέρνησης. Γκρινιάζουν, εγκαλούν, προειδοποιούν, φοβούνται μήπως επιστρέψουν οι αριστεριστές. Νομίζω ότι αν σήμερα ο πρωθυπουργός τούς θέσει το ερώτημα «πετάει ο γάιδαρος;» θα του δώσουν την εξής απάντηση: «Πετάει ακόμη, αλλά σαν κότα, κύριε πρόεδρε» (πάει το πολυχρονεμένε μας). Αν δεν αλλάξει η κατάσταση, σε λίγο η απάντηση θα είναι… ας μην την πω καλύτερα.