to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

11:50 | 23.07.2013

Κοινωνία

Περί σώματος και σωμάτων

Της Πόπης Αλεξοπούλου


Το κοινωνικό σώμα πάσχει. Όμως, το κοινωνικό σώμα αποτελείται από φυσικά σώματα που εξαναγκάζονται από την οικονομική κρίση να πονούν, να πεινούν, να κρυώνουν, να πεθαίνουν. Αυτή η κρίση ωθεί τα σώματα των ανθρώπων που συγκροτούν την ελληνική κοινωνία στα όρια: άνθρωποι στον δρόμο, στοιβαγμένοι τις νύχτες στα ξεχαρβαλωμένα παγκάκια ενός πάρκου ποτισμένου με ούρα, άνθρωποι-στα-κουρέλια, υποσιτισμένοι, σωριασμένοι στις εισόδους του μετρό ή κάτω από τις τσιμεντένιες γέφυρες των λεωφόρων της ταχύτητας, άνθρωποι εξαρτημένοι γυρνούν σαν σκιές στα στενά του Μεταξουργείου, της Κυψέλης, του Ψυρρή. Σώματα ταλαιπωρημένα, που φέρουν επάνω τους τα τεκμήρια του πολέμου, της φρίκης, του διωγμού, αλλά και της εκμετάλλευσης, της απόρριψης, του μίσους και της ζωώδους καταδίωξης. Κακοποιημένα σώματα γυναικών τριγυρνούν στους δρόμους επιδεικνυόμενα, προκειμένου να αγοραστούν για να μπορέσουν να εξαγοράσουν μια ακόμη μέρα ελπίδας.

Σώματα νέων ανθρώπων, αλλά και παιδικά που έχουν χάσει οριστικά την ευκαιρία να ζήσουν μια ζωή ανθρώπινη. Σώματα γέρικα, κατεξοχήν θλιβερά, σωριάζουν στον δρόμο την ανημπόρια τους. Σώματα που έπαψαν να είναι υγιή γιατί έχασαν το στοιχειώδες δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και βιώνουν τις συνέπειες του κοινωνικού αποκλεισμού: αλκοολισμό, αρρώστιες, επιδημίες, τρέλα. Και άλλα, πολλών λογιών σώματα: άρρωστα, πονεμένα, ακουμπισμένα σε ράντζα μέσα σε πνιγηρούς διαδρόμους νοσοκομείων και άλλα που επικαλούνται την εύνοια της τύχης για να βρεθούν στην ίδια θέση. Άνθρωποι απεγνωσμένοι, άνθρωποι που πεθαίνουν, άνθρωποι αυτόχειρες. Άνθρωποι που περιμένουν από την αλληλεγγύη της Αριστεράς ή της Εκκλησίας μια μπουκιά ψωμί, που υπομένουν τον κοινωνικό στιγματισμό να βρίσκονται στις ουρές του συσσιτίου κι άλλοι που περιμένουν ώρες ατέλειωτες στις εφορίες, τις τράπεζες, στα καταστήματα της ΔΕΗ προκειμένου να μειώσουν κάπως το οικονομικό βάρος που δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν.

Κι όμως, το σώμα, από αντικείμενο άσκησης βίας, εξουσίας, κυριαρχίας, από πεδίο εκδήλωσης βαρβαρότητας, μπορεί να αποτελέσει οχυρό αντίστασης, όργανο ανατροπής. Γιατί η κρίση αναδεικνύει το σώμα σε έσχατο όπλο στη μάχη ενάντια στο παράλογο, το ανήκουστο που συμβαίνει. Οι εργαζόμενοι στη δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν εγκατέλειψαν τον χώρο εργασίας τους κι ας τους απέλυσαν. Είναι καθημερινά εκεί, σε πείσμα όσων νόμιζαν πως με τον αυταρχισμό και τον κυνισμό που επέλεξαν ως τρόπο διακυβέρνησης θα έκλειναν την ΕΡΤ χωρίς αντίσταση και θα παρέδιναν στα χέρια της τρόικας 2.500 απολυμένους, γρήγορα και παστρικά. Ακόμη και αν η υπόθεση ΕΡΤ «έκλεισε» με την ψήφιση του νομοσχεδίου από τα κόμματα εξουσίας, η κυβέρνηση μετρά μια μεγάλη ήττα στο επικοινωνιακό και συμβολικό πεδίο.

Οι απολυμένοι της ΒΙΟΜΕ πήραν το εργοστάσιο στα χέρια τους και υπερασπίζονται με το σώμα τους το -αυτονόητο- δικαίωμά τους στην εργασία. Το κίνημα στις Σκουριές αντιστέκεται μήνες τώρα, με την παρουσία των ανθρώπων στους δρόμους, στο δάσος, στις εγκαταστάσεις της Ελντοράντο, για τη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος της Χαλκιδικής και της ζωής των ανθρώπων της. Οι κάτοικοι διαδηλώνουν, σύρονται στα αστυνομικά τμήματα και στα δικαστήρια, εξαναγκάζονται σε -παράνομες- αστυνομικές έρευνες μέσα στα σπίτια τους, πάνω στο σώμα τους. Η «αναβολή» της εξόρυξης στη Χαλκιδική πιστώνεται αποκλειστικά στη θέληση και επιμονή αυτών των ανθρώπων. Ο Κώστας Σακκάς υποθήκευσε το σώμα του για να εισακουστεί το δίκαιο αίτημα της αποφυλάκισής του. Στερημένος από κάθε άλλο δικαίωμα, ο Σακκάς διακινδύνευσε το τελευταίο αγαθό που του απέμενε, την ίδια τη ζωή του, προκειμένου να πάρει ένα τέλος η παράνομη και καταχρηστική κράτησή του. Και το πέτυχε.

Στην κρατική βία, στην περιστολή των δικαιωμάτων τους, στην αποξήλωση των κοινωνικών δομών, στην περιστολή της δημοκρατίας, στην απαξίωση της ζωής τους, οι μετέχοντες στο κοινωνικό σώμα που υφίσταται μια πρωτόγνωρη βαρβαρότητα απαντούν με τη συμμετοχή τους στο κίνημα της Αριστεράς που δεν υπακούει, που στέκεται αλληλέγγυα δίπλα στους αδύναμους, που βγαίνει στους δρόμους και αντιστέκεται. Είναι ένα πρώτο βήμα...

Πηγή: Αυγή, 23/7/2013

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)