to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Περί πανεπιστημιακής αστυνομίας

Τα χρήματα που σπαταλιούνται για να περιφέρονται οι ΟΠΠΙ «πέριξ» ή «έξω» από τα Πανεπιστήμια μπορούν να διατεθούν για εξοπλισμό, εργαστήρια, προσλήψεις εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού


(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ / EUROKINISSI)

Η αντιπαράθεση σχετικά με την πανεπιστημιακή αστυνομία είναι σημαντική για την αυριανή φυσιογνωμία των ελληνικών Πανεπιστημίων. Το Πανεπιστήμιο είναι μοχλός οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης για μια χώρα. Και -σύμφωνα με τις αρχές του Διαφωτισμού- είναι ένας θεσμός που συνδέεται εξ ορισμού με την ελευθερία της σκέψης, του λόγου και της διακίνησης των ιδεών.

Έχει (ή πρέπει) να έχει στόχο την καλλιέργεια του νου αλλά και της ψυχής, καθώς και τη διεύρυνση του ορίζοντα της σκέψης.

Και το ερώτημα είναι: μπορεί να δικαιολογηθεί μόνιμη παρουσία της αστυνομίας σε χώρους παραγωγής και διάδοσης της γνώσης, όταν αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις γι’ αυτό αποτελεί η διακίνηση ιδεών, η αναζήτηση και η αμφισβήτηση;

Στους πανεπιστημιακούς χώρους συναντιούνται χιλιάδες φοιτήτριες και φοιτητές για να διδαχθούν και να προετοιμάσουν το μέλλον τους αλλά και το μέλλον μας ως κοινωνίας.

Ποιος είναι ο συμβολισμός μιας μόνιμης αστυνομικής παρουσίας στους χώρους που σπουδάζουν αυτά τα παιδιά;

Τους δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας ή το αντίθετο; Προφανώς η ερώτηση είναι ρητορική.

Η μόνιμη παρουσία αστυνομικών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους έχει ήδη αποδειχτεί ότι λειτουργεί εμπρηστικά και όχι αποτρεπτικά για τυχόν επεισόδια, με αποτέλεσμα να χρειάζεται συχνά και η συνδρομή των ΜΑΤ.

Μεθοδικά εδώ και δεκαετίες πλάθεται στον συντηρητικό Τύπο η εικόνα ενός Πανεπιστημίου άντρου ανομίας. Η πραγματικότητα βέβαια δεν ανταποκρίνεται σε κάτι τέτοιο. Η εγκληματικότητα είναι μηδαμινή σε σύγκριση με άλλους κοινωνικούς χώρους.

Η επίθεση όμως στα ελληνικά Πανεπιστήμια με επικοινωνιακούς όρους δρομολογεί την απαξίωσή τους και κατ' επέκταση την πριμοδότηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο πεδίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Τα Πανεπιστήμιά μας όμως, παρότι υποστελεχωμένα, κατορθώνουν να βρίσκονται στα κορυφαία του κόσμου και να παράγουν επιστήμονες με υψηλά προσόντα.

Οι Έλληνες πανεπιστημιακοί (άντρες και γυναίκες) αμείβονται χειρότερα από τους ομολόγους τους στο εξωτερικό, η έρευνα υποχρηματοδοτείται, τα προγράμματα «τρέχουν» με γραφειοκρατικές δυσκολίες που πολλές φορές απορροφούν πιο πολύ χρόνο από την ουσία, ενώ οι υποδομές συχνά είναι προβληματικές. Παρ' όλα αυτά καταφέρνουμε να είμαστε πολύ ψηλά σε διεθνείς καθολικά αναγνωρισμένες κατατάξεις Πανεπιστημίων, όπως για παράδειγμα στο Times Higher Education στο οποίο, όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα για την κατάταξη του 2022, τρία (3) ελληνικά Δημόσια Πανεπιστήμια συμπεριλαμβάνονται στα πρώτα 500 καλύτερα Πανεπιστήμια παγκοσμίως, ενώ άλλα 8 στα πρώτα 1.000. Αλλά και τα υπόλοιπα ακολουθούν και βρίσκονται σε πολύ αξιόλογες θέσεις.

Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση, όπως και συνολικότερα η εκπαίδευση στη χώρα μας, έχει πενιχρό προϋπολογισμό με μικρό ποσοστό επί του ΑΕΠ. Η υποχρηματοδότηση αυτή έχει συνέπειες που τις υφίστανται οι εργαζόμενοι -εκπαιδευτικοί και διοικητικοί-, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι οικογένειές τους αλλά και η χώρα ολόκληρη.

Ως κοινωνία χρειαζόμαστε ένα εξωστρεφές Δημόσιο Πανεπιστήμιο και μια ζωντανή και ενεργή ακαδημαϊκή κοινότητα και η πολιτεία πρέπει να επενδύσει σε αυτό και όχι σε ένστολες Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος που θα υπάγονται στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Τα χρήματα που σπαταλιούνται για να περιφέρονται οι ΟΠΠΙ «πέριξ» ή «έξω» από τα Πανεπιστήμια μπορούν να διατεθούν για εξοπλισμό, εργαστήρια, προσλήψεις εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού. Τριάντα εκατ. ευρώ ετησίως είναι το λειτουργικό κόστος της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Αρκεί να σας αναφέρω ότι η ετήσια τακτική χρηματοδότηση του ΠΑΔΑ, που είναι το τρίτο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο, είναι γύρω στα 18 εκατομμύρια.

Αν τίθεται θέμα ασφάλειας για την προστασία της ακαδημαϊκής τάξης και ασφάλειας, αρμόδιες είναι οι πανεπιστημιακές αρχές: ο πρύτανης, το πρυτανικό συμβούλιο μαζί με την Επιτροπή Ασφάλειας και Προστασίας των ΑΕΙ.

Η προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας γενικά, εντός και εκτός Πανεπιστημίου, καθώς και η πρόληψη, αποτροπή και πάταξη αξιόποινων πράξεων στους πανεπιστημιακούς χώρους ανήκει στις αστυνομικές αρχές στο πλαίσιο της σχετικής γενικής αρμοδιότητας που έχουν για όλους τους χώρους και για όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.

Οι ΟΠΠΙ ορίζεται ότι θα είναι αρμόδιες για την άσκηση αστυνομικών καθηκόντων, όπως η αποτροπή τέλεσης αδικημάτων εντός των χώρων των ΑΕΙ, η πραγματοποίηση περιπολιών και η αντιμετώπιση της παραβατικότητας. Προσοχή, της παραβατικότητας και όχι της εγκληματικότητας.

Όμως: «Η προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας δεν είναι μόνο συνταγματική διάταξη. Πριν απ’ αυτήν ήταν, στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο, διεκδίκηση· ύστερ’ απ’ αυτήν είναι κατάκτηση. Και θα λειτουργήσει, στο μέτρο ιδίως που οι διδάσκοντες και οι διδασκόμενοι στα ΑΕΙ θα έχουν τη θέληση και τη δύναμη να την περιφρουρήσουν και να την αξιοποιήσουν», όπως σημείωνε ο Αριστόβουλος Μάνεσης.

Η ακαδημαϊκή κοινότητα διαφωνεί με την πανεπιστημιακή αστυνομία (δεν θέλουμε να πίπτει ράβδος σε χώρους όπου θα έπρεπε να πίπτει μόνο λόγος). Θέλουμε Πανεπιστήμια χώρους γνώσης, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πολιτισμού.

Θέλουμε επενδύσεις στην αναβάθμιση του θεσμού της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης και όχι σε μηχανισμούς καταστολής.

*Η Έφη Παπαγεωργίου είναι αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)