Κυβερνητική θητεία
Στο δρόμο προς το πολυπόθητο συνέδριο ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία χρειάζεται να μελετήσει και να απολογίσει προσεκτικά την περίοδο διακυβέρνησης 2015-2019. Ο προσυνεδριακός διάλογος και το διεθνές συνέδριο του Απριλίου είναι η καλύτερη ευκαιρία για γόνιμη αυτοκριτική εντοπίζοντας λάθη -παραλείψεις της διακυβέρνησης ,σημεία που οι θέσεις του κόμματος δεν έγινε δυνατό να εφαρμοσθούν ή να κοινωνηθουν αποτελεσματικά στην κοινωνία. Έτσι θα ερμηνευθούν καλύτερα τα αίτια της ήττας αλλά θα τεθούν και οι βάσεις για τις νέες προγραμματικές θέσεις του κόμματος .
Ωφείλουμε να αναγνωρίσουμεότι σε πολλά ζητήματα το ιδιο το κόμμα δεν διέθετε ενιαίο αφήγημα αφήνοντας την κυβέρνηση να αυτοσχεδιάσει χωρίς μια «ρεαλιστική» ατζέντα. Για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ ανέκαθεν ήταν συνηφασμένος με το χώρο της οικολογικής πράσινης αριστερας αλλά προτού ‘ρθει στην διακυβέρνησης δεν είχε δημιουργηθεί ένα βιώσιμο ενεργειακό πλάνο που θα προωθούσε τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας διασφαλίζοντας παράλληλα σε ένα έστω βαθμό την ενεργειακή αυτονομία της χωρας. Το υπουργείο πολλές φορές «αυτοσχεδίαζε» με ένα κόμμα σαστισμένο που προσπαθούσε να το φτάσει. Ακόμα και οι συβάσεις για τους υδρογονάνθρακες προβλημάτισαν στο εσωτερικο. Από την μια τέτοιες εξορύξεις αποδεδειγμένα επιβαρύνουν το περιβάλλον και εντείνουν το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής από την άλλη μήπως θα συνέβαλαν στην απεξάρτηση μας από την εξόρυξη λιγνίτη ενός ακόμη πιο ρυπογόνου ορυκτού για το οποίο πληγώνουμε εκατομμύρια ευρώ για πρόστιμα στην ΕΕ; Αυτά και αλλά παρεμφερή ζητήματα καλούμαστε να απατήσουμε στο επικείμενο συνέδριο
Παράλληλα υπήρχαν ζητήματα στα οποία παρότι το κόμμα διέθετε συγκεκριμένους άξονες δράσης η κυβέρνηση δεν δεν τόλμησε να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές είτε γιατί η πολιτική συγκυρία ήταν δυσμενής είτε γιατί δεν υπήρχε η πολιτική βούληση από συγκεκριμένα πρόσωπα. Ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας συνιστά μια τέτοια περίπτωση .Παρά τα θετικά βήματα του πρώτου διαστήματος διακυβέρνησης με την κατάργηση της ομάδας Δελτα την αφαίρεση των κιγκλιδωμάτων ασφαλείας από την βουλή και την δραστική μείωση των περιστατικών αστυνομικής βίας σε πορείες- διαδηλώσεις δεν σημειώθηκε κάποια ουσιαστικά αλλαγή στην εκπαίδευση των σωμάτων ασφαλείας ούτε στην απλούστευση των ενόρκων διοικητικών διαδικασιών ώστε να περιορίζονται τα φαινόμενα αυθαιρεσίας .Συνεπώς παρα ορισμένες μεταρρυθμίσεις η αστυνομία παρέμεινε κράτος εν κράτει.
Επιπλέον το άσυλο και το αφήγημα της γενικευμένης ανομίας υπήρξαν παράλληλα προμετωπίδα της ατζέντας του αντίπαλου σε ολη την διάρκεια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόσφατη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ήταν μια ήττα τόσο επικοινωνιακή οσο τακτική και στρατηγική .Διοτι λόγω της αδυναμίας του κόμματος και της νεολαίας να πείσουν την κοινωνική πλειοψηφία και τον μέσο φοιτητή ότι τα φαινόμενα παραβατικότητας αναφέρονται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα 10% του συνόλου των πανεπιστημιακών σχολών εντός του αστικούιστού (πχ ΑΣΟΕΕ) και να αναδείξουν την διαχρονική χρησιμότητα του ασύλου ως ασπίδα προστασίας στην κρατική καταστολή σε συνδυασμό με την απουσία ενός ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος το άσυλο δεν εδραιώθηκε στην φοιτητική συνείδηση. Προφανώς σε αυτό ρολο έπαιξε η μεθοδευόμενη διόγκωση των περιστατικών παραβατικότητας από τα συστημικά ΜΜΕ αγνοώντας την πολυπλοκότητα και διαχρονικότητα του φαινομένου στοχοποιώντας ρατσιστικά ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως οι τοξικομανείς ως τους βασικούς υπαίτιους . (Ο Λένιν είχε πει κάποτε ότι το έγκλημα είναι απλώς αποτέλεσμα κοινωνικών ακροτήτων….). Οφείλουμε βέβαια να παραδεχτούμε πως με εξαίρεση το πόρισμα Παρασκευόπουλου ,οι προτάσεις του οποίου δεν εφαρμοσθήκαν στην πράξη ,δεν υπήρξε και κάποιος οργανωμένος σχεδιασμός για την θωράκιση του ασύλου όπως για παράδειγμα η απομάκρυνση όλων των εταιριών ιδιωτικής φύλαξης από τις σχολές και η ίδρυση δημοσίας υπηρεσίας φύλαξης ασύλου που θα λογοδοτεί αποκλειστικά στις Συγκλήτους των πανεπιστήμιων στις οποίες συμμετέχουν και εκπρόσωποι των φοιτητών.
Κόμμα νεολαία και διεύυρυνση
Αν κάναμε ιστορική αναδρομή στο παρελθόν θα διαπιστώναμε ότι η ανανεωτική αριστερά αναδυομένη από τον κόκκινο Μάη του 68 και εμπνευσμένη ιδεολογικοπολιτικά από θεωρητικούς όπως ο Γκραμσι και ο Πουλαντζας αντιτίθεται στο κομματικο μοντέλο που στηρίζεται στο δημοκρατικο συγκεντρωτισμό και στην πυραμοειδή κλίμακα με την συγκέντρωση ολων των εξουσιών σε μια ηγετική ομάδα. Απεναντίας δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην κυρίαρχη άποψη της ορθής δημοκρατικής διαδικασίας, ενθαρρύνοντας ουσιαστικά τη λήψη πρωτοβουλιών από τα κάτω. Ωστόσο, η έλλειψη αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και ο συγκεντρωτισμός εξουσιών στα ‘’ανώτερα κλιμάκια’’ της κομματικής πυραμίδας, αποτέλεσαν ανασταλτικούς παράγοντες για τη δημιουργία ενός κόμματος με σαφή γείωση στην ελληνική κοινωνία. Η ‘’έφοδος στην κοινωνία’’ οφείλει να αποτελέσει τον κυρίαρχο αυτοσκοπό της πολυαναφερόμενης τον τελευταίο καιρό διεύρυνσης και να στηρίζεται στις θεμελιώδεις ανάγκες της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος που διακατέχεται από προοδευτικά αντανακλαστικά. Εν τούτοις το όλο αυτό εγχείρημα δεν πρέπει να οδηγήσει σε αλλαγή της ιδεολογικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτο είναι το στοίχημα της διεύρυνσης και του επικείμενου συνεδρίου.
Τώρα ως προς την μεθοδολογία και το περιεχόμενο της λεγομενης διεύρυνσης πρέπει να τονίσουμε ότι ιστορικά εχει αποδειχτεί βασική προϋπόθεση είναι να στηρίζεται σε θέσεις και αξιες και όχι σε αντιπαραθέσεις για μεμονωμένες προσωπικότητες και εσωτερικούς μηχανισμούς η τάσεις . Η παγίωση της θέσης μας στην ανανεωτική αριστερά και η έναρξη διαλόγου με το χώρο της σοσιαλοδημοκρατίας είναι ανάγκη να στηρίζεται σε κόκκινες γραμμές και αμοιβαίο σεβασμό σε ζητήματα πολιτικών θέσεων.
Στο χώρο της νεολαίας, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα εντός των οργανώσεων μελών, ενόψει του συνεδρίου μας, όσον αφορά το άνοιγμα του χώρου μας σε μη αριστερά ακροατήρια. Υπό άλλες παρελθοντικές κοινωνικές συνθήκες , η νεολαία του Συνασπισμού και έπειτα του ΣΥΡΙΖΑ, ευθυγραμμισμένη σε μια λογική ΚΝΕ( πιο lite και δημοκρατική), έθετε τα αριστερά πολιτικά μητρώα ως αυτοσκοπό ιδεολογικής καθαρότητας. Ορθή κατά τη γνώμη μου άποψη, όταν όμως ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ αγωνιζόταν για την επιβίωση του. Σε μια περίοδο όπου το κόμμα μας έχει κυβερνήσει 4,5 χρόνια και παγιώθηκε στο εκλογικό σωμα με ποσοστό 31,5%, η νεολαία οφείλει να μεγεθυνθεί ‘’στρέφοντας το τιμόνι’’ προς το ρεαλισμό. Το αναπόφεκτο άνοιγμα της, οφείλει να στηρίζεται, κυρίως στα πανεπιστήμια, σε μια σειρά κοινών πολιτικών αποφάσεων με αγωνιστικές δυνάμεις οι οποίες από κοινού θα υπερασπίζονται το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας, τη μεδενική ανοχή στο φασισμό και την προστασία του ακαδημαικού ασύλου. Μια από της παθογένειες που παρατηρείται την τελευταία πενταετία τόσο στο κόμμα όσο και στη νεολαία, είναι ότι η χάραξη πολιτικής και ο στρατηγικος σχεδιασμός πραγματοποιείται κατά κόρον από τα ανώτερα όργανα (Κεντρική επιτροπή , κεντρικο συμβούλιο, γραμματεία νεολαίας, Πολιτική Γραμματεία) με τα δευτεροβάθμια να έχουν αμιγώς εκτελεστικό ή συμβουλευτικό ρόλο, με έλλειψη επικοινωνίας βάσης-ηγεσίας. Αυτό αποτελεί στοιχείο που καλούμαστε να αλλάξουμε. Οι συνεργασίες με όμωρους πολιτικούς χώρους, αποτελεί μέρος του σχεδίου μας, το οποίο είναι αδήριτη ανάγκη να εμπλουτιστείμέσω γόνιμης διαδικασίας διαλόγου μεταξύ των μελών της νεολαίας και μελών άλλων δυνάμεων. Επομένως η διεύρυνση τόσο κόμματος όσο και νεόλαιας πρέπει να ξεκινήσει από τη βάση των μελών και τους μαζικούς χώρους στα πλαίσια ενός προγραμματικού διαλόγου, μέσω συνεργασιών σε συνδικαλιστικά σωματεία (πχ ΤΕΕ)και στην τοπική αυτοδιοίκηση . Αυτές οι συνεργασίες πρέπει να τροφοδοτήσουν το προσυνεδριακο διάλογο και τελικά να παγιωθούν στο επικείμενο συνέδριο από το οποίο στόχος μας πρέπει να είναι η δημιουργικά ενός ενιαίου, αλλα συνάμα πολυσυλλεκτικού, μαζικού αριστερού κόμματος .Αυτο είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί .
Πλέγας Σπύρος, φοιτητής Γεωπονικού μέλος Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Λούκας Δημήτρης, φοιτητής Φυσικού, μέλος Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
