« Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Μια φράση που ακούγεται έντονα από μια πληθώρα στελεχών εντός του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ καθώς και από «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» του κεντρώου χώρου και αφορά τις διαβουλεύσεις που γίνονται ώστε να εδραιωθεί το κόμμα στον κεντροαριστερό χώρο.
Η απόλυτη αλήθεια στο υπό εξέταση εγχείρημα, έγκειται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα ριζοσπαστικό κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς άργησε να εμπεδώσει πολιτικά και κοινωνικά την ευρέως διαδιδόμενη ιδέα, ότι ο προοδευτικός χώρος του ανήκει με όρους ηγεμονίας. Η πλειοψηφία δηλαδή του ελληνικού πληθυσμού που διακατέχεται από δημοκρατικά-προοδευτικά ένστικτα. Η απαρχή της ιδέας να πραγματώσει ο ΣΥΡΙΖΑ το άνοιγμα στον σοσιαλιστικό χώρο, ξεκίνησε χρονικά την περίοδο που ψηφιζόταν η συμφωνία των Πρεσπών, όπου πολλά άτομα του πανεπιστημιακού, του δημοσιογραφικού και του πολιτικού χώρου, συσπειρώθηκαν γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα ,υπεραμυνόμενοι την εθνικά επωφελή για τα ελληνικά συμφέροντα διακρατική συμφωνία.
Ήταν οι ίδιοι οι οποίοι με ομιλίες τους στο δημόσιο βίο υποστήριζαν ακράδαντα το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ από ένα καταγγελτικό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό κυβερνητικό κόμμα .
Στο σημείο αυτό παρατίθενται δυο απόψεις όσον αφορά την πολυπόθητη διεύρυνση του κομματικού μηχανισμού. Η πρώτη αφορά τη διατήρηση και διαφύλαξη του αριστερού προσήμου του κινήματος, με συμμαχίες οι οποίες δε θα ‘’μολύνουν’’ ιδεολογικοπολιτικά τη δομή του κόμματος. Η γνώμη αυτή ακούγεται έντονα από ιστορικά στελέχη του λεγόμενου ‘’ΣΥΡΙΖΑ του 4%’’, οι οποίοι ευαγγελίζονται στο λόγο τους ότι προϋπόθεση για συνεργασίες αποτελούν τα λευκά πολιτικά μητρώα. Η δεύτερη άποψη στηρίζεται από άτομα του κεντρώου-φιλελεύθερου χώρου, οι οποίοι επιθυμούν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντροαριστερό κόμμα με σαφείς αναφορές στην προοδευτική σοσιαλδημοκρατία, επισημαίνοντας ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων ανήκουν στον δημοκρατικό χώρο.
Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του βρίσκονται εντός μιας ιδιότυπης ‘’προκρούστειας κλίνης’», όπου στη μεν πρώτη περίπτωση τα κομματικά στελέχη επιθυμούν την ιδεολογική καθαρότητα τους και τη διαφύλαξη της αριστερόστροφης πορείας, στη δε δεύτερη άτομα πολιτικά και μη της κεντροαριστεράς προκρίνουν τη μεταστροφή του κόμματος στο σοσιαλιστικό χώρο. Η αλήθεια στο προηγούμενο δίλημμα βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα 32% των ελλήνων ψηφοφόρων να τον έχει στηρίξει, αποτελεί αναμφίβολα το μεγάλο παίχτη στη σκακιέρα του δημοκρατικού πόλου. Επιπλέον, το αποτέλεσμα των πρόσφατων Ευρωεκλογών τον καθιστούν το πιο ισχυρό κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Επομένως η συζήτηση που γίνεται για μεγέθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να στηρίζεται και στις δυο απόψεις, ότι δηλαδή ναι μεν το κόμμα αποτελεί τον ηγέτη της ελληνικής κεντροαριστεράς, αλλά οι αρχές που διέπουν τη φύση και τη λειτουργία του παραμένουν ριζοσπαστικές. Ωστόσο η ιδέα της διεύρυνσης είναι απαραίτητο να ανοικοδομηθεί από τα κάτω, δηλαδή από τις τοπικές-περιφερειακές κομματικές οργανώσεις, οι οποίες θα μεταφέρουν με τρόπο εκλαϊκευμένο τις προγραμματικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ στον απλό κόσμο.
Συνοψίζοντας καταλήγουμε στο γεγονός ότι η πλήρη εξάλειψη των ιδεοληπτικών αυταπατών που είχε ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τις πολυπόθητες συνεργασίες κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του τετραετίας, αποτελούν τον βασικό πυρήνα συνομιλιών και ζυμώσεων ώστε να εδραιωθεί κοινωνικά ο ΣΥΡΙΖΑ των πολλών.
*Μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
