H επικράτηση του 'Ναι'1 στο δημοψήφισμα2 για την νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη χώρα, συνιστά αποτέλεσμα συγκρότησης μίας ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας η οποία προσδιορίζεται από την ενεργό παρουσία νέων σε ηλικία υποκειμένων, ενσωματώνοντας παράλληλα την πολιτική 'πυκνότητα' αλλαγής των αστικών κέντρων και τον πρωτεϊκό δυναμισμό της Ιρλανδικής υπαίθρου3, με σημαίνον σημείο αναφοράς ακριβώς την κατανομή της ψήφου υπέρ του 'Ναι' στα αστικά κέντρα4 της χώρας..

Η δια-πάλη για το ζήτημα των αμβλώσεων στην Ιρλανδία, προσέλαβε χαρακτηριστικά μίας αντιθετικής περιεχομενικότητας, με την κάθε θέση να εκφράζει και να διαμεσολαβεί τον δικό της κοινωνιο-πολιτικό βιό-κοσμο, με τα κοινωνικά-πολιτικά μπλοκ δυνάμεων που δομήθηκαν να κινείται πέραν του αρχικού 'Ναι' και 'Όχι': σε αυτό το πλαίσιο, η εκπεφρασμένη θέση δύναται να αναπαράγει τις συν-δηλώσεις θέασης και πρόσληψης του θηλυκού-γυναικείου σώματος, διαμεσολαβεί τις εντάσεις και τις θεωρήσεις για την παρουσία και τον ρόλο που διαδραματίζουν στη σύγχρονη Ιρλανδική κοινωνία φορείς και μηχανισμοί όπως η Καθολική Εκκλησία5, άπτεται του ζητήματος των σεξουαλικών σχέσεων και της εμπρόθετης σεξουαλικότητας, υπό το πρίσμα της προσίδιας και έμφυλης μαρτυρίας: δύναται ή όχι μία γυναίκα να προχωρήσει στην άμβλωση; Σε ποιο σημείο της κύησης δύναται να λάβει χώρα η άμβλωση; Ποιες είναι οι ευρύτερες ηθικές και κοινωνικές προεκτάσεις της άμβλωσης; Τι ευρίσκεται πέραν του νόμου και της συνταγματικής επιταγής;..

Με αυτούς τους όρους, το σώμα και δη το γυναικείο σώμα6 καθίσταται δέκτης θέσεων, πολιτικών-ιδεολογικών θέσεων, με τους όρους της ηθικοποίησης, του τι είναι ορθό και τι όχι όσον αφορά το διακύβευμα της άμβλωσης και της διακοπής της κύησης, να διαπερνούν εγκάρσια το πεδίο του κοινωνικού..

Η ίδια η δια-πάλη που έλαβε χώρα, προσέλαβε όψεις μίας πολωτικής επιτελεστικότητας, αρθρώνοντας το γυναικείο σώμα σε 'μαρτυρία' και σε πεδίο αντανάκλασης της εθνικής-οικογενειακής 'εστίας', σε συμβολικό όρο δια-σφάλισης της ζωής και της Ιρλανδικής 'κανονικοποιημένης' γνώσης έτσι όπως δια-φαίνεται στην τροπολογία του Συντάγματος που καθιστά απαγορευτικές τις αμβλώσεις και υπό την νομολογία της επέκτασης του θανάτου..

Δύναται να αναφέρουμε πως, εν όψει του δημοψηφίσματος, αναδύθηκε η εγκάρσια τομή μεταξύ ενός κινηματικού φιλελευθερισμού που δίδει έμφαση στην 'κτήση' επί του σώματος και ενός 'πατερναλιστικού δομισμού' ο οποίος, με άξονα αναφοράς την Καθολική Εκκλησία της χώρας, εστιάζει στο και στα πλέγματα της άμβλωσης ως 'αδιαμαρτύρητο' θάνατο, απορρίπτοντας την κοινωνικά, αισθητικά και πολιτισμικά..

Το 'Ναι' στο δημοψήφισμα συνιστά μία 'ρηγμάτωση' στο καθεστώς ισχύος της Καθολικής Εκκλησίας7, νοηματοδοτεί δυνητικούς όρους ανα-διάταξης της θέσης κοινωνικών δυνάμεων και πολιτικών συσσωματώσεων, φέροντας με εκτατικό τρόπο στη δημόσια σφαίρα την θηλυκή γλώσσα, την 'οντοπολογία' εκ νέου διεκδίκησης της σεξουαλικότητας, υποσκάπτοντας παράλληλα τα θεμέλια της έμφυλης-σεξουαλικής βίας, της εγκυμοσύνης που προήλθε ύστερα από βιασμό, καθώς και την ιστορική ηθική της 'ιερότητας' της ζωής (και της μη-αποκοπής της), σε μία χώρα όπου οι πολύπλοκες και απεικονιστικές αντινομίες και αντιθέσεις μεταξύ απαγόρευσης των αμβλώσεων και πραγματοποίησης του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών μετατοπίζουν περαιτέρω τα όρια του 'δικαιωματικού' φιλελευθερισμού και της 'δικαιωματικής' δράσης, προσιδιάζοντας προς το πλαίσιο διαμόρφωσης της ζώσας πολιτικής..

Στο κοινωνιο-περιβάλλον της δράσης και του προτάγματος και της περιεχομενικότητας της δράσης, το θηλυκό πρόσωπο τίθεται ενώπιον της ευρύτητας της «μη-αναπαραγωγής» που, με τα λόγια της Αθηνάς Αθανασίου, «αναπαριστάται όχι μόνο ως απεμπόληση ενός καθήκοντος προς την κοινωνική συλλογικότητα αλλά και ως επιζήμια, μη ορθολογική διαχείριση της ατομικής υγείας των γυναικών».8

Συμπληρώνοντας τους όρους και τις σημάνσεις της «μη-γυναικείας αναπαραγωγής»9 και της καθαυτό, από μηχανισμούς ιδεολογικής αισθητικής, αρνητικότητας της, θα αναφέρουμε πως, εντός του Ιρλανδικού πεδίου του κοινωνικού, η άμβλωση νοείται και εκ-φέρεται ως βία επί της επιβίωσης, ζωώδης βίας επί της ίδιας της ζωής που κυοφορείται, δομώντας και συγκρατώντας συνάμα την προσίδια βιο-πολιτικής της απαγόρευσης: με όρους εμπρόθετης ηθικότητας και 'τελειοποίησης' της ηθικής, (και συνταγματικής κανονικοποίησης), 'απαγορεύεται να θανατώσεις', ηθικά και ιατρικά, οικογενειακά εστιακά (και εθνικά), και για το παρόν και το μέλλον του 'καθεστώτος' της 'απαρασάλευτης' μητρότητας και του 'ιεροποιημένου' δικαιώματος στην κύηση και στη ζωή..

Όμως, το θηλυκό σώμα που τίκτει, 'προφέρεται' εκ νέου, δια-περνά τις εκφάνσεις της 'συμβολαιακής κατήχησης', με την σημαντικότητα και τα διακυβεύματα του Ιρλανδικού δημοψηφίσματος να άπτονται κοινωνικών, πολιτικών, ηθικών και πολιτισμικών αναπαραστάσεων, θέτοντας στο επίκεντρο το φέρων υποκείμενο το οποίο, δυνάμενο να φέρει την ζωή, επιδιώκει να αποκτήσει το δικαίωμα να αποφασίσει συνειδητά και ελεύθερα επί αυτής της ζωής, 'ομνύοντας' στην χρήση και στην περιώνυμη 'ιδιοκτησία'10 του σώματος.11

Δεν αξιολογείται η ζωή και το 'δικαίωμα' στη ζωή, αλλά η οντολογία της ζωής, ήτοι οι όροι που δύνανται να την διαμορφώσουν.. Επρόκειτο για τις επάλληλες όψεις αυτού ο Michel Foucault προσδιορίζει ως «πολιτική τεχνολογία του σώματος»12, οι οποίες εν όψει και ενώπιον του δημοψηφίσματος για την νομιμοποίηση ή όχι των αμβλώσεων, αντανακλούν στάσεις, έμφυλες προτεραιότητες και ιεραρχήσεις, προβάλλοντας την έκταση του 'ορθού, του εθνικά ηθικού, του ιατρικά δεοντολογικού..

Και η υπερψήφιση του 'Ναι' σηματοδοτεί την και 'από τα κάτω' στηλίτευση του 'καθεστώτος' της 'ιεροποιημένης' ηθικής και του συνακόλουθου 'φετιχοποιημένου' θηλυκού σώματος, την κριτική στους όρους της πατριαρχικής ετερο-κανονικότητας, με το ίδιο το κοινωνικό κίνημα που έδρασε μεταφέροντας την πίεση στο κομματικό13-πολιτικό σύστημα της χώρας, να αναδεικνύει και να οξύνει αντιθέσεις και ζώσες αντιφάσεις, καθιστώντας τες 'πλαίσιο' δράσης-κινητοποίησης, σε ένα πεδίο «καταστατικά συγκρουσιακό» που, όπως επισημαίνει η Αθηνά Αθανασίου, «διέπεται από εγγενείς παραδοξότητες και ετερολογίες».14

Το δημοψήφισμα ανέδειξε λεπτές σημάνσεις, αλληλεπιδρώντας, θα μπορούσαμε να πούμε, με την πρακτική εξόδου από την χώρα για την πραγματοποίηση αμβλώσεων.. Η πραγμάτωση και ο Μαρξικός15 ‘αυτό-σπαραγμός’ καθίστανται εκ νέου διακύβευμα.. Οι όροι της ‘μήτρας’ επενεργούν..

Η δια-πάλη για την νομιμοποίηση των αμβλώσεων και η υπερψήφιση του 'Ναι' στο Ιρλανδικό δημοψήφισμα, επι-φέρει διακυμάνσεις στην ίδια την θεώρηση περί πολιτικής και περί σώματος. Η ανάλυση της Chantal Mouffe γύρω από το πλέγμα των αμβλώσεων και του τι νοείται ως ηθικό και θεμιτό και τι όχι, διατηρεί την επικαιρική-συγχρονική της διάσταση: «Όπως φαίνεται καθαρά και από τις πρόσφατες διαμάχες γύρω από το ζήτημα της άμβλωσης, πλουραλισμός δεν σημαίνει ότι όλες οι συγκρουόμενες αντιλήψεις του αγαθού συνυπάρχουν ειρηνικά χωρίς να προσπαθούν να παρέμβουν στη δημόσια σφαίρα, και η οροθέτηση του δημοσίου και του ιδιωτικού δεν είναι δεδομένη άπαξ και διά παντός, αλλά κατασκεύασμα που διαρκώς μετατοπίζεται. Επιπλέον, μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκύψουν ανταγωνισμοί από τους κόλπους «ιδιωτικών» υποθέσεων, με αποτέλεσμα να τις πολιτικοποιήσουν. Η «εύτακτη κοινωνία» του Rawls βασίζεται συνεπώς στον εξοβελισμό αυτής τούτης της ιδέας του πολιτικού».16

Η διεκδίκηση της νομιμοποίησης των αμβλώσεων προβάλλει τις διαρκείς μετατοπίσεις του κοινωνικού και του πολιτικού στοιχείου, πολιτικοποιώντας την εν-σώματη δράση.