Σκηνικό: παιδική χαρά Εθνικού Κήπου.
Το δρώμενο: μια ομάδα παιδιών παίζει σε μια κούνια-αιώρα. Ανάμεσά τους η κόρη μου, τριών ετών και δέκα μηνών. Ο μοναδικός ενήλικας γύρω από την κούνια ο υποφαινόμενος, ο φωτογράφος.
- Πόσο χρονών είναι;
- Τριών ετών και δέκα μηνών.
- Α, γιατί μου λέει ότι είναι δέκα μηνών.
- Ω! Είναι μικρούλα ακόμα και μπερδεύεται. Εσύ πόσο είσαι;
- Δέκα χρονών.
Πετάγεται ένα κοριτσάκι.
- Ψέματα! Οκτώ χρονών είναι!
- Όχι, δέκα είμαι!
Άλλο κορίτσι, μεγαλύτερο.
- Δέκα είναι! Το ξέρω! Είναι ο καλύτερός μου φίλος.
Μικρή παύση.
- Ξέρετε κύριε, εμείς δεν είμαστε μόνο από Ελλάδα.
- Δεν είσαστε «μόνο»; Δηλαδή τι;
- Εγώ είμαι και από τη Βουλγαρία.
- Α, ναι; Πώς λέγεσαι;
- Νικολίνα. Αυτή είναι η αδελφή μου η Ελένα.
- Εμένα με λένε Ντένις, από Ρουμανία.
- Εμένα Ακίλ και αυτή είναι η αδελφή μου Χέγετ. Από Αίγυπτο.
- Α!, πολύ ωραία, είσαστε από πολλές και διαφορετικές χώρες.
- Ναι! Αλλά εγώ, γεννήθηκα στην Ελλάδα.
- Και εγώ.
- Και εγώ.
-Και εγώ.
- Μα είναι υπέροχο! Είσαστε παιδιά όλου του κόσμου!
- Ναι!
- Και η κόρη μου γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά το όνομά της είναι Ισαβέλλα, όνομα Ισπανικό. Και αυτή είναι παιδί όλου του κόσμου!
Γέλια. Παρατεταμένα.
Ακούγεται η Ισαβέλλα.
- Είμαι τριών ετών και δέκα μηνών! Αυτό είμαι!
Γέλια. Παρατεταμένα.