to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

7:06 | 24.02.2013

πηγή: https://left.gr/91

Διεθνή

Πέντε κυβερνητικά σενάρια στην Ιταλία

Του Βασίλη Κωτούλα


Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία μπορεί να αποδειχτούν πολύ σημαντικά για την πορεία της Ιταλίας, της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης. Συνεπώς και για την Ελλάδα. Όλα τα ενδεχόμενα, από τα πιο αρνητικά μέχρι τα πολύ θετικά, είναι ανοιχτά.



1. Πολύ αρνητικό αποτέλεσμα θα είναι το ενδεχόμενο να νικήσει η αφερέγγυα, δημαγωγική, λαϊκιστική νεοφιλελεύθερη Δεξιά του Μπερλουσκόνι. Η ανακατωσούρα, αναστάτωση και ένταση που μπορεί να προκαλέσει στην Ευρώπη και στις ισορροπίες της τίποτε το καλό δεν μπορεί να φέρουν. Οι αντιευρωπαϊκές, αντιγερμανικές, εθνικιστικές κορώνες του Μπερλουσκόνι εκδηλώνονται στο πλαίσιο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού του.

Η αφερεγγυότητα, ηθική και πολιτική, του διεφθαρμένου προσώπου, επιχειρηματία και μεγιστάνα του πλούτου και της T.V. μπορεί κάλλιστα, παρά τους λεονταρισμούς του κατά της Μέρκελ, στο τέλος να δεχτεί όλα όσα θα του υπαγορεύσουν οι κυρίαρχες ελίτ της Ευρώπης και φυσικά είναι σίγουρο ότι θα είναι εχθρικός σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Το σενάριο να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση το μπλοκ της Κεντροδεξιάς του Μπερλουσκόνι, όσο κι αν έχει μικρές πιθανότητες, δεν μπορεί ν' αποκλειστεί. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να τα βρει με το "κέντρο" του Μόντι, έστω κι αν τώρα βρίσκονται στα μαχαίρια.

2. Το δεύτερο σενάριο είναι η Κεντροαριστερά του Μπερσάνι να έχει απόλυτη πλειοψηφία και στη Βουλή, και στη Γερουσία. Αυτό θα είναι σχετικό καλό σενάριο. Η σημερινή Κεντροαριστερά έχει πολύ πιο δυνατή συνοχή και ομοιογένεια απ' ό,τι η Κεντροαριστερά του Πρόντι. Αποτελείται από τέσσερις συνιστώσες. Το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι που διαθέτει το 80% περίπου, του Βεντόλα, Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία με 15%, και άλλες δύο, τους σοσιαλιστές και μια ακόμη κεντρώα μικρότερη. Ενώ η Κεντροαριστεροδεξιά του 2008 του Πρόντι είχε 13-14 συνιστώσες!

Μία ενδεχόμενη αυτοδύναμη κυβέρνηση Μπερσάνι θα είναι οπωσδήποτε πολύ καλύτερη για την Ιταλία και την Ευρώπη, και δεν θα είναι εχθρική προς μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

3. Αρκετά πιθανό ενδεχόμενο είναι ο Μπερσάνι να είναι πρώτος, να έχει πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά να μην την έχει στη Γερουσία και να χρειαστεί να συνεργαστεί. Σ' αυτή την περίπτωση, τα σενάρια είναι βασικά δύο. Οι διάφορες παραλλαγές τους θα εξαρτηθούν και από τη δύναμη των ενδεχομένων συμμάχων. Το πρώτο, το πιο πιθανό σενάριο, είναι να συγκυβερνήσει με το "κέντρο" του Μόντι.

Ο Μόντι είναι ο σοβαρός, ο αξιόπιστος νεοφιλελεύθερος, ο επιθυμητός του ευρωπαϊκού κατεστημένου και των αγορών. Η αξιοπιστία του και η δύναμή του στην Ιταλία έχει καταρρεύσει σε σύγκριση με το πώς ξεκίνησε πριν περίπου ενάμισι χρόνο. Είχε την αποδοχή του 80% περίπου. Τώρα είναι στο 10-14%. Είναι τόσο χαμηλό γιατί όχι μόνο δεν έσωσε την Ιταλία από την καταστροφή τύπου Ελλάδας, ακόμη και αυτό το ενδεχόμενο, να έχει δηλαδή η Ιταλία κοινωνική και οικονομική κατάρρευση και χρεωκοπία παρόμοια με τη δικιά μας δεν μπορεί ν' αποκλειστεί. Η πιο ήπια σε σύγκριση με την Ελλάδα, λιτότητα, που εφάρμοσε η δεκατετράμηνη κυβέρνηση του Μόντι, μπορεί ν' αντίκρουσε την αρχική κερδοσκοπική μανία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά χειροτέρεψε όλους τους βασικούς δείκτες.

Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ξεπέρασε το 127% του ΑΕΠ, βύθισε τη χώρα στην ύφεση, προβλεπόταν 0,6% μεγέθυνση το 2012 και έκλεισε με -2,5%, η ανεργία καλπάζει, η κατανάλωση πέφτει, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν κατά χιλιάδες, η εργασία και οι συντάξεις δεινοπαθούν. Αν δεν ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας και της ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας -δογματική εμμονή της Μέρκελ και της Γερμανίας-, που εφάρμοσε και συνεχίζει να πιστεύει ως σωστή πολιτική ο Μόντι, το δημόσιο χρέος δεν θα είναι μη διαχειρίσιμο. Για την επαναχρηματοδότησή του ακόμη και με τα ανεκτά επιτόκια του 5%, χρειάζονται 100 δισ. τον χρόνο για τόκους συν 45 δισ. προβλέπονται από το "δημοσιονομικό σύμφωνο" για τη μείωση του χρέους. Είναι πόροι που δεν μπορεί να εξασφαλιστούν, εκτός κι αν πεθάνουν την κοινωνία, την εργασία και το κοινωνικό κράτος και ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία.

Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής από την κυβέρνηση του Μπερσάνι, στηριζόμενη από τον Μόντι, δεν έχει προοπτική και θα βαθύνει όλα τα αδιέξοδα. Μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα είναι φιλική προς μια ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

4. Το σενάριο να απευθυνθεί ο Μπερσάνι στις από τα αριστερά του δυνάμεις στο Κοινοβούλιο είναι σχεδόν απίθανο, αλλά και τα απίθανα δεν μπορεί να αποκλείονται στις μέρες μας. Θα εξαρτηθεί από το αν ο αριστερός και σχετικά ριζοσπαστικός σχηματισμός της R.C. (Επανάσταση των Πολιτών) του Ινγκρόια θα μπει στη Βουλή -το όριο είναι 4%- κι αν θα μπει, τι ποσοστό θα έχει κι αν το ποσοστό αυτό θα φτάνει. Επίσης δεν είναι σίγουρο αν ο σχηματισμός του Ινγκρόια θα θελήσει να στηρίξει την κυβέρνηση του Μπερσάνι. Τα προγράμματά τους φαίνονται ασυμβίβαστα.

Θέλει πολλή κουβέντα και ανάλυση γιατί η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ιταλία στην πολιτική της διάσταση και έκφραση βρίσκεται σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Τον φορέα Επανάσταση των Πολιτών τον συνδιαμόρφωσαν 4 κομματίδια (Κομμουνιστική Επανίδρυση, Ιταλοί Κομμουνιστές, Ιταλία των Αξιών και Οικολόγοι) και πολλές κινήσεις και συνιστώσες βάσης, καθώς και οι δήμαρχοι της Νάπολης, του Παλέρμου και μερικών άλλων μικρότερων πόλεων. Τους προηγούμενους μήνες τόσο οι εκπρόσωποι των συνιστωσών που συγκρότησαν τη Revolution Civile όσο και πολλές άλλες συσπειρώσεις και συνιστώσες και καμιά τριανταριά σημαντικοί διανοούμενοι με θαυμασμό βλέπανε και βλέπουνε τον ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας, εκφράζοντας την επιθυμία να γινόταν κάτι παρόμοιο και στην Ιταλία. Αυτό δεν έγινε και παραμένει κατακερματισμένος ο χώρος αυτός. Εκφράζεται κυρίως από τους δύο σχηματισμούς, τη Rivoluzione Civile του Ινγκρόια, τη SEL του Βέντολα και από πολλές δεκάδες συνιστώσες που δρουν στα συνδικάτα και στις τοπικές κοινωνίες. Μη θετικός ήταν ο ρόλος που τους προηγούμενους μήνες διαδραμάτισαν αρκετοί διανοούμενοι του ριζοσπαστικού χώρου. Όλοι τους σχεδόν αξιόλογοι ως μονάδες, με ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις και αναλύσεις, αλλά χωρίς ενωτικές και συλλογικές προσπάθειες και διαθέσεις. Αρκετοί κατά μόνας, ή κατά μικρές παρέες, με τις απολυτότητές τους και την αποκλειστική τους αλήθεια, τα υπερτροφικά εγώ τους και με κυρίαρχη την επιθυμία για ιστορική προσωπική δικαίωση, τροφοδοτούσαν συγχύσεις και συχνά χαοτικές ιδεολογικές και αταξικές στρατηγικές, παρά ενωτικές συνθέσεις και υπερβάσεις.

5. Τέλος, ο Μπερσάνι θα μπορούσε να απευθυνθεί -τις τελευταίες μέρες έδειξε ότι μπορεί και να το κάνει- στη σχετικά ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη που θα έχει το Κίνημα των 5 αστέρων του Πέπε Γκρίλο. Το κίνημα αυτό είναι το δυναμικό νέο φαινόμενο. Οι περισσότεροι διανοούμενοι που ανέφερα παραπάνω το αντιμετώπισαν καχύποπτα και αρνητικά, είδαν μόνο αρνητικές πλευρές του, τον οξύ "αντιπολιτικό" λόγο, την καταγγελία όλων συλλήβδην των κομμάτων, τον απόλυτα αρχηγικό χαρακτήρα του, τον δημαγωγικό και λαϊκίστικο λόγο, τις κραυγές και τα καταγγελτικά ουρλιαχτά του Γκρίλο στις πλατείες. Πλατείες όμως που ήταν γεμάτες, που μόνο αυτός γέμιζε. Κατήγγειλε τα ΜΜΕ και τις τηλεοράσεις, δεν δέχτηκε να πάει σε καμία εκπομπή, τα θεωρεί ουσιαστικά οργανικά στοιχεία διεφθαρμένου συστήματος. Ο λόγος του και απέναντι στην Ε.Ε. είναι καταγγελτικός, δεν σκοτίζεται ούτε για το αν θα παραμείνει στο ευρώ η Ιταλία, ούτε αν θα φύγει. Υπόσχεται πολλά, αλλά δεν θέλει ούτε έχει την επάρκεια και το επιτελείο να τα τεκμηριώσει. Ζητεί την πλήρη κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων και το ψαλίδισμα μέχρι και κατάργηση και των βουλευτικών αποζημιώσεων.

Όλοι θεωρούσαν το κίνημα αυτό ως κάτι το εφήμερο που θα ξεφούσκωνε. Αποδείχτηκε μάλλον βιαστική και επιφανειακή η κατηγορηματική απόρριψή του ως μη αριστερό, ως μη προοδευτικό, ως αντιδημοκρατικό. Φαίνεται ότι το κίνημα αυτό είναι ανθεκτικό και πιο σύνθετο από την ανάλυση που μέχρι τώρα τού έγινε. Σίγουρα θα τροφοδοτήσει ενδιαφέρουσες διεργασίες. Από τις εξέδρες των γεμάτων πλατειών της Κεντρικής Ιταλίας, ο Γκρίλο συχνά επαινούσε το ΙΚΚ και κυρίως τον Μπερλινγκουέρ. Την Τρίτη το βράδυ, στη μεγάλη συγκέντρωσή του στο Μιλάνο, ανέβηκε στη σκηνή και ο Ντάριο Φο. Γνωρίζει πολύ καλά τον κωμικό καλλιτέχνη Γκρίλο, του δείχνει συμπάθεια, αγάπη και εμπιστοσύνη. Από την εξέδρα ο Ντάριο Φο θα πει, απευθυνόμενος στις δεκάδες χιλιάδες των συγκεντρωμένων: "Τέτοια πράγματα έχω να δω από το 1945, αν εμείς δεν τα καταφέραμε να αλλάξουμε τον κόσμο, κάντε το εσείς και μη σταματάτε". Μπορεί να είναι λόγια υπερβολικά ενός καλλιτέχνη, αλλά έχουν τη σημασία τους. Στο μεταξύ, τα εκλογικά ποσοστά του Γκρίλο φαίνεται ότι θα είναι πολύ υψηλά, στο 20% περίπου. Είναι σίγουρο ότι μια κυβέρνηση της Ιταλίας που θα στηρίζεται στη ριζοσπαστική Αριστερά και στις δυνάμεις του Γκρίλο θα είναι φιλική απέναντι σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Για το φαινόμενο Γκρίλο και τις διεργασίες στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ιταλία έχουμε ήδη αρκετή ύλη και θα έχουμε περισσότερη μετά τις εκλογές για να επανέλθουμε.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)