Προσωπικά, και συγχωρέστε με για τον προσωπικό τόνο, είμαι ασυμβίβαστος εχθρός του εθνικισμού σε όλες του τις εκφράσεις. Ακόμα και της light εκδοχής του «πατριωτισμού». Είμαι διεθνιστής, πολίτης του κόσμου και θεωρώ όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από εθνότητα ή χρώμα, ίσους. Όλοι έχουν συμβάλλει σε αυτό το δράμα που ονομάζεται «πολιτισμός», «ανθρώπινη ιστορία» ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε.

Γι’ αυτό το λόγο μου αρέσει πολύ ο τίτλος της σημερινής μου ανάρτησης δανεισμένος από το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας “Μόμπι Ντικ, η φάλαινα” του Χέρμαν Μέλβιλ (εκδόσεις Guttenberg, μετάφραση Α.Κ. Χριστοδούλου).

Το απόσπασμα από το βιβλίο είναι:

«Χαρά σ' εκείνον που τίποτα δεν σπλαχνίζεται μπρος στην αλήθεια και σκοτώνει, καίει και αφανίζει κάθε αμαρτία, ακόμα κι αν την ξεριζώνει κάτω από τις τηβέννους Γερουσιαστών και Δικαστών... αυτός είναι πατριώτης του ουρανού».

Το «Μόμπι Ντικ, η φάλαινα» είναι φαινομενικά μια περιπέτεια. Ένας αφηγητής, ο Ισμαήλ, περιγράφει το ταξίδι ενός καπετάνιου, του Αχαάβ, που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να σκοτώσει μια λευκή φάλαινα με τ’ όνομα Μόμπυ Ντικ. Η φάλαινα  αυτή, σε ένα προηγούμενο ταξίδι φαλαινοθηρίας, είχε κόψει το πόδι του Αχαάβ.

Στην πραγματικότητα, το μυθιστόρημα είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για τον άνθρωπο και τη μοίρα του.

Τώρα…

…γιατί το θυμήθηκα;

Μα γιατί πλησιάζουν οι μέρες για το 18ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.

Κουλό… ε;