Πηγαίνοντας στο ιδρυτικό συνέδριο της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ το ‘17 δεν ένιωθα τίποτα πέρα από περηφάνεια, γνωρίζοντας πως η επιλογή μου να ενταχθώ σε αυτή ήταν μια από τις πιο σωστές επιλογές της ζωής μου. Κοιτάζοντας πλέον πίσω υπάρχει μια χαρμολύπη για τον καιρό που πολιτικά ήμουν τόσο αφελής πολιτικά που δεν μπορούσα να εντοπίσω τις παθογένειες της οργάνωσης μου, όπως επίσης και του κόμματος. Αλλά αυτός ο καιρός πέρασε και δεν είμαι σίγουρη αν αυτή η ρομαντική προσέγγιση θα υπάρξει ακόμα και για τα νέα μέλη που εντάχθηκαν από τις ευρωεκλογές και μετά.
Παραγοντα αυτού του χαμένου ρομαντισμού μπορώ να θεωρήσω τη διεύρυνση. Καμία δογματικότητα δεν χωράει σε αυτή. Όταν θες να μιλάς για ένα μαζικό κόμμα δεν αναφέρεσαι σε συζήτηση ανάμεσα σε πέντε άτομα, τα οποία αναλύουν τις απόψεις τους χωρίς να έχουν αυτές οι απόψεις μια απήχηση και αποδοχή από τον ευρύτερο κύκλο τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα της αριστεράς, των κινημάτων και της οικολογίας, έτσι έγινε κυβέρνηση. Τίποτα από αυτά δεν ήταν εσωστρεφές και διαισθάνομαι πως τότε δεν θέλαμε και να είναι.
Στη προσπάθεια μας λοιπόν να απευθυνθούμε σε νέο κοινό δημιουργήσαμε τον iSyriza. Είναι ένα εργαλείο που μπορεί να πετύχει τη μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ; Εγώ θεωρώ πως ναι. Όταν μιλάμε όμως για μαζικοποίηση και διεύρυνση δεν μπορούμε να μιλάμε για εγγραφές μελών που έχουν τη Ριζοσπαστική αριστερά σημαία τους ή είναι άγραφοι πίνακες πάνω στους οποίους εμείς οι ειδικοί να εγγράψουμε τις απόλυτες αλήθειες μας.
Μέσα στο πλήθος θα υπάρχουν μέλη με διαφορετικές απόψεις που θα κληθείς να μετασχηματίσεις και με τη σειρά τους θα σε μετασχηματίσουν και αυτοί. Η οργάνωση σου έχει κάποια χαρακτηρίστηκα και αυτά θα προσπαθήσεις να μεταφέρεις στα νέα μέλη σου συζητώντας, όχι κάνοντας διαλέξεις και παραθέτοντας γνωμικά του Γκράμσι και του Αλτουσέρ αλλά μεταδίδοντας αυτά που εκπροσωπεί η οργάνωση σου στην ουσία.
100 γραμμάρια πράξης = 1 κιλό θεωρίας, και δυστυχώς η πρακτική, η δράση έχει πάει πίσω λόγω του αυτοματισμού σου.
Ποιο είναι λοιπον το ζητούμενο; Ένα παραγωγικό κόμμα, μια παραγωγική νεολαία. Ένα αριστερό κόμμα, και ένα σύνολο σκεπτόμενων ανθρώπων προϋποθέτει την κατάλυση του προαναφερθέντα αυτοματισμού και την εμφάνιση του καθένα ξεχωριστά στις συλλογικές δράσεις και πάνω από όλα στις διαδικασίες του. Εκεί διαμορφώνονται απόψεις, γίνεται διάλογος, ενδυναμώνεις τον πυρήνα σου. Πέρα όμως από αυτό, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι τα μέλη είτε της νεολαίας είτε του κόμματος δεν κατανοούν τη σημασία του να είναι παρόντες και ενεργοί στους κοινωνικούς τους χώρους και στις ανάγκες της καθημερινότητας. Δεν μπορείς να θέσεις καμία αιχμή, δεν μπορείς να βάλεις κανένα χαρακτηριστικό, δεν μπορείς καλά-καλά να κάνεις τους άλλους να σε προσέξουν, αν δεν φροντίσφροντίσεις να έχεις κοινωνική γείωση.εις να έχεις κοινωνική γείωση.
Μέσω όλων αυτών ερχόμαστε στην άσχημη ή όμορφη πτυχή της διευρυνσης που αφορά το ΠΑΣΟΚ. Αν το ΠΑΣΟΚ ήταν τόσο καλό, θα υπήρχε ακόμα. Αν οι πρακτικές του είχαν κοινωνική απήχηση (αυτές που πρέπει να έχουμε εμείς) δεν θα δημιουργούνταν το πολιτικό κενό το οποίο καλύψαμε, ούτε θα χρειαζόταν να έρθουν σε εμάς και να έχουμε μέσα από αυτό αξιόλογους συντρόφους και ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για την αποκατάσταση τους και τη δόξα τους την επόμενη μέρα. Και αυτη η τελευταία περίπτωση αφορά και άτομα είναι που ήρθαν προ διεύρυνσης και δεν έφυγαν δυστυχώς ποτε. Πρώην πασπ ή πασόκολάγνοι δεν σημαίνει αυτόματα καλός ή κακός, κάθε περίπτωση κρίνεται διαφορετικά και κάθε περίπτωση κρίνεται στον διάλογο που πλέον δεν έχουμε την πολυτέλεια να αναβάλλουμε όσο απογοητευμένοι και αν είμαστε.
Τέλος οφείλω μια προσωπική παραδοχή. Εγώ δεν είμαι στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί βλέπω την επόμενη μέρα. Εγώ είμαι στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί βλέπω το σήμερα. Το σήμερα μας φέρνει σε μια κατάσταση που η δεξιά μας κέρδισε σε κάθε εκλογική διαδικασία και ηγεμόνευσε. Τι έχουμε λοιπον; Τους δρόμους και ο ένας τον άλλον. Μπήκα στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί στα μάτια μου ήταν η καλύτερη επιλογή στο σύγχρονο πολιτικό σύστημα. Γιατί προστάτευε ως ένα σημείο το να μην χρειάζεται να δουλέψουν οι μικρότεροι από τα δεκαπέντε τους, όπως εκανα εγώ , για να μην αποτελεί ένα μόνιμο άγχος το τι θα κάνω αν αρρωστήσω, αφού είμαι ανασφάλιστη και η υγεία κοστίζει, και για χίλιους δυο άλλους λόγους που δεν χρειάζεται να γράψω, εφόσον είναι ήδη γνωστοί. Αλλά αιώνια σύμβαση δεν έχω υπογράψει με κανέναν. Ενα κόμμα είναι ένα όχημα και έχει έναν προορισμό. Αν ο προορισμός σου είναι ο ίδιος ανεβαίνεις αν ο προορισμός αλλάξει στη πορεία κατεβαίνεις.
Αν ο προορισμός αλλάξει στη πορεία, κατεβαίνεις ή κάνεις οτοστόπ ή μπαίνεις σε άλλο όχημα και πηγαίνεις εκεί που θεωρείς σωστό.
* Η Σαντία Ελαγκούζ είναι μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης
