Κάθε κυβέρνηση, κάθε υπουργός Οικονομικών, αισθάνονται υποχρεωμένοι να δηλώνουν ότι θα πατάξουν τη φοροδιαφυγή. Στο τέλος της θητείας τους, διαπιστώνεται ότι η φοροδιαφυγή όχι μόνο δεν έχει παταχθεί, αλλά ούτε καν περιοριστεί. Ακόμα και τώρα στην εποχή του Μνημονίου, «που ήρθαν οι Γερμανοί να μάς βάλουν σε τάξη», η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει. Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι μετά από τόσα χρόνια, τόσους υπουργούς και τόσες κυβερνήσεις η συνέχιση της εκτεταμένης φοροδιαφυγής οφείλεται σε αβελτηρία της δημόσιας διοίκησης. Η… δυσκολία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν λάβουμε υπόψη ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις μπόρεσαν να φέρουν τα πάνω κάτω στη δημόσια διοίκηση κα να οργανώσουν μια άνευ προηγουμένου κοινωνική καταστροφή. Οι κυβερνήσεις που μπόρεσαν να αλλάξουν σχεδόν το σύνολο του θεσμικού πλαισίου της οικονομικής ζωής, εμφανίζονται ανήμπορες να αντιμετωπίζουν όσους συστηματικά αρνούνται να επωμιστούν τα φορολογικά βάρη τους.
Μετά την επίσκεψή του στο ΣΔΟΕ, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια πιο πειστική εξήγηση για τη συνεχιζόμενη κρατική απραξία απέναντι στη φοροδιαφυγή. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για πολιτική σκοπιμότητα. Οι κυβερνώντες αφήνουν σκόπιμα τους οικονομικά ισχυρούς να επιδίδονται στο πάρτι της φοροδιαφυγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 2.062 υποθέσεις της λίστας Λαγκάρντ (που παραδόθηκε στις ελληνικές Αρχές στα τέλη του 2012) έχουν ελεγχθεί μέχρι σήμερα μόλις είκοσι πέντε (25). Την ίδια στιγμή, το ΣΔΟΕ είναι τραγικά υποστελεχωμένο, του λείπει η τεχνική υποδομή και δεν δίνονται τα αναγκαία κονδύλια για να διεξαχθούν αποτελεσματικά οι έλεγχοι. Εν ολίγοις, η είσπραξη των φόρων επαφίεται στην ειλικρίνεια των φορολογούμενων ή την αντικειμενική αδυναμία τους (στην περίπτωση των μισθωτών και των συνταξιούχων) να φοροδιαφύγουν.
Η μη φορολόγηση του πλούτου δεν γίνεται όμως μόνο δια της πλαγίας οδού. Μπορεί κάλλιστα να γίνει νομότυπα μέσω των δεκάδων ειδικών φορολογικών καθεστώτων, των υπεράκτιων εταιριών, των ενδοομιλικών πωλήσεων ή ακόμα μέσα από την φορολογική ασυλία των μεγάλων εισοδημάτων που παρέχει η υφιστάμενη νομοθεσία. Το πιο προκλητικό παράδειγμα αυτής της ασυλίας είναι ο ΕΝΦΙΑ οποίος επιβάλλει βαριά φορολόγηση των σπιτιών των μικρών και των μεσαίων, ενώ δεν προβλέπει καμία επιπλέον επιβάρυνση για τη μεγάλη ακίνητη περιουσία. Ο ΕΝΦΙΑ σε συνδυασμό με την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου έχουν σαν αποτέλεσμα μια πρωτοφανή φοροεπιδρομή σε βάρος των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων. Την ίδια ακριβώς στιγμή που το πάρτι της φοροδιαφυγής των οικονομικά ισχυρών συνεχίζεται ανεμπόδιστο.
Πιο ταξική πολιτική δεν γίνεται.
