to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Πάρκο ζητάει φροντίδα

«Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου - Τέλος;»


Μαρία Λυκούρα - «Εποχή»


Ένα ελεύθερο, αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο «αναπνέει» στην καρδιά των Εξαρχείων, στο οικοδομικό τετράγωνο μεταξύ των οδών Χαριλάου Τρικούπη, Ναυαρίνου, Ζωοδόχου Πηγής και Διδότου.
Γνωστό ως πάρκο Ναυαρίνου και για τους φίλους απλώς πάρκο.

Το πάρκινγ που έγινε πάρκο
Στο οικόπεδο αυτό ήταν χτισμένη από το 1907 μια διάσημη στην εποχή της κλινική, το «Γερουλάνειον Ίδρυμα», η μετέπειτα «Κλινική Σμπαρούνη» που το 1972 έπαψε να λειτουργεί και αγοράστηκε από το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας. Στη δεκαετία του ΄80 το κτίριο γκρεμίστηκε με σκοπό να χτιστεί στη θέση του μέγαρο που θα στέγαζε τα γραφεία του ΤΕΕ, σχέδιο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κι έτσι το οικόπεδο παρέμεινε για χρόνια νοικιασμένο ως πάρκινγκ.


Με τη λήξη της μίσθωσης, στο τέλος του 2008, η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων που για 1,5 χρόνο ασχολιόταν ήδη με το συγκεκριμένο χώρο, ενημερώνει τη γειτονιά, κινητοποιείται και ζητάει τη μετατροπή του οικοπέδου σε χώρο υψηλού πρασίνου. Στις 7 Μαρτίου 2009 μαζί με τη συλλογικότητα «Εμείς, Εδώ και Τώρα και για Όλους Εμάς» οργανώνει εκδήλωση όπου ενθουσιώδεις κάτοικοι και δυναμικοί υποστηρικτές ενωμένοι καταλαμβάνουν τον χώρο και απαιτούν το αυτονόητο, το πάρκινγκ να γίνει πάρκο! Σπάνε την άσφαλτο με κομπρεσέρ και κόφτες, φέρνουν φορτηγά με χώμα, φυτεύουν δέντρα και λουλούδια και το γιορτάζουν. Η ανταπόκριση και η δυναμική του κόσμου ξεπερνάει κάθε προσδοκία και το πάρκο γεννιέται.


Από τη δεύτερη κιόλας μέρα, άρχισαν οι ανοιχτές συνελεύσεις του κατειλημμένου πάρκου που με πολλή συζήτηση, πολλές αντιφάσεις και πολλή καλή θέληση όρισαν το χαρακτήρα του: αυτοοργανωμένο, αντιιεραρχικό, αντιεμπορευματικό. Ένας κήπος της γειτονιάς που φιλοξενώντας μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων της πέρα από λογικές κέρδους κι ιδιοκτησίας, λειτουργεί ως τόπος παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης και επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης.

Τέλος;

Με τα χρόνια ο κόσμος που ασχολείται μειώθηκε με συνέπεια να μειωθούν κι οι αντοχές. Κάλεσμα για συζήτηση με τίτλο «Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου - Τέλος;» ταρακούνησε τον κόσμο. Η αφίσα κολλήθηκε στους δρόμους των Εξαρχείων. Το αιχμηρό σκίτσο της απεικόνιζε άτομα σε ρόλο παρατηρητή: τον κάτοικο, τον μαγαζάτορα, τον θαμώνα, τον αναρχικό, τον αριστερό, τον εξαρχειολόγο - παρκολόγο, τον αυτόνομο και τον κοινωνιολόγο... Από την άλλη ένας άνθρωπος μόνος να προσπαθεί να φυτέψει ένα δέντρο. Ή αλλιώς ο «Μαλάκας (συνέλευση πάρκου)».

Το κείμενο της πρόσκλησης ανέφερε: «Ποιος σηκώνει το βάρος των επιλογών του και ποιος σηκώνει τους ώμους; Ποιος κοιμάται ήσυχος και ποιος κοιμάται όρθιος; Ποιοι έφυγαν και πού πήγαν; Ποιοι ήρθαν και τι έφεραν; Ποιοι έμειναν τι κατάλαβαν; Μπορεί ένα αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο να είναι κατώτερο απ’ αυτό που φαντάστηκα; Κι αν είναι ταυτόχρονα ανώτερο απ’ αυτό που αξίζω; Μπορεί να ζήσει μια νησίδα ονείρου σε μια ηττημένη πόλη; Το όμορφο παιδί του Δεκέμβρη σε μια γειτονιά που μοιάζει να έχει συνθηκολογήσει με την ασχήμια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη βαρβαρότητα; Τι φωνάζεις, γιατί δεν ακούω πια; Όταν φωνάζω, γιατί δεν ακούει κανείς; Μίλησε κανείς για τα Εξάρχεια του 2018;

Κι όμως σε αυτή την τόσο κρίσιμη για όλους συγκυρία, εμείς βλέπουμε ξεκάθαρα στο πάρκο εκείνο το κλειδί που μπορεί να γυρίσει ανάποδα το παιχνίδι στα σημερινά Εξάρχεια. Γιατί τα 9 αθόρυβα χρόνια δημιουργικού, δύσκολου κι επικίνδυνου καθημερινού αγώνα κράτησαν ζωντανή τη δυνατότητα να μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τώρα την τύχη του κοινόχρηστου χώρου μέσα από μια ανοιχτή διαδικασία λόγου προσβάσιμη στον καθένα! Έτσι, πολύ σύντομα θα ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να μεταμορφώσουμε αυτό το μοναδικό χώρο σε εκείνο το καταλυτικό αντιπαράδειγμα που θα σηκώσει τη γειτονιά μαζί ή αν θα τον εγκαταλείψουμε να βουλιάξει μέσα στο ζόφο της. Όμως αυτό το χαρτί δεν βρίσκεται πια στα δικά μας χέρια. Βρίσκεται στα δικά σου. Κι ίσως να είναι το τελευταίο, για όσους προσδοκάμε η ιστορία αυτής της γειτονιάς να συνεχίσει να γράφεται από τα ίδια τα κοινωνικά της υποκείμενα».

Ο κόσμος ενδιαφέρθηκε

Το κάλεσμα και η αφίσα αφύπνισαν και ώθησαν περισσότερα από 200 άτομα και αρκετές συλλογικότητες να προσέλθουν μαζικά στο θέατρο Εξαρχείων στις 31/1. Έγινε πολύωρη συζήτηση, παρουσιάστηκαν τα προβλήματα, αναγνωρίστηκε η προσφορά των μελών του πάρκου, εκφράστηκε η αλληλεγγύη στα ελάχιστα άτομα που το φροντίζουν πλέον, υπήρξε πραγματική διάθεση για βοήθεια.

Η πρόταση για το μέλλον

Προτάθηκε το πάρκο να μετατραπεί σε μια μεγάλη παιδική χαρά με ευρεία περίφραξη, ώστε να τονωθεί ο συλλογικός χαρακτήρας του εγχειρήματος και να δοθεί απάντηση σε μια πραγματική ανάγκη της γειτονιά. Όσον αφορά το κόστος των έργων, τονίστηκε ότι έχει υπολογιστεί και μπορεί να καλυφθεί. Η πρόταση έγινε δεκτή και ξανασυζητήθηκε και πάλι την Τετάρτη 7/2 σε συνέλευση στο Στέκι Μεταναστών, στην Τσαμαδού.

Η προσδοκία είναι πλέον ότι η πρόταση να αγκαλιαστεί εμπράκτως από κατοίκους και συλλογικότητες της περιοχής και να διατηρήσει το πάρκο ζωντανό.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)