Τον Τόνυ Μπλαιρ σκέπτεται πολύ σοβαρά η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ να προτείνει στον Βρετανό πρωθυπουργό Ντ. Κάμερον για τη θέση του προέδρου της Ευτρωπαικής Ένωσης(ευρωπαικό συμβούλιο κορυφής)σε αντικατάσταση του απερχόμενου το προσεχή Οκτώβριο προέδρου Χέμαν βαν Ρομπάι που λήγει η πενταετής θητεία του.
Είναι γνωστή η υστερική άρνηση του κ.Κάμερον για τον υποψήφιο κεντροδεξιό πρώην πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, να τον αποδεχθεί ως πρόεδρο της Κομισιόν αποδεχόμενος έμμεσα την δημοκρατική ανάδειξη του,επειδή το κόμμα του, το Ευρωπαικό Λαικό Κόμμα(ΕΛΚ) κέρδισε, βγαίνοντας πρώτο στις πρόσφατες ευρωεκλογές για την ανανέωση των μελών του πιο μισητού για τους Βρετανούς κοινοτικού θεσμικού οργάνου, του Ευρ. Κοινοβουλίου.
Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καμφθεί η Βρετανική αντίσταση απέναντι στον κ.Γιούνκερ και να τηρηθεί ταυτόχρονα η κοινοτική νομιμότητα που επιβάλει τον κ.Γιούνκερ ,εκλεκτό και της Κας Μέκελ , στη θέση του προέδρου της Επιτροπής. Για το λόγο αυτό και η Άνγκελα Μέρκελ σκοπεύει ν βγάλει από το μανίκι τον κρυφό άσσο της που ακούει στο όνομα του βρετανού πρώην σοσιαλφιλελεύθερου πρωθυπουργού Τόνυ Μπλαιρ. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της τόσο αμφιλγόμενης προσωπικότητας είναι γνωστά και αποδεκτά. Φιλοαμερικανός, σύμμαχος των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ, κοινωνικός μεταρυθμιστής στην πατρίδα του, μετρημένος φιλοευρωπαίος αλλά, πάντως φιλοευρωπαίος, θα είναι ιδανικός ,ως πρόεδρος του ευρωπαικού συμβουλίου(κορυφής) , για την, από κοινού με την Κα Μέρκελ, τον Γάλλο πρόεδρο κ.Ολάντ κι το συμπατριώτη του Νταιβιντ Κάμερον, σύνταξη της ατζέντας των συζητήσεων των 28 κοινοτικών ηγετών την επόμενη πενταετία «καπελώνοντας» εν μέρει και τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ,μολονότι οι συνθήκες αποδίδουν στην Επιτροπή και μόνο σ αυτή το δικαίωμα ανάληψης νομοθετικών πρωτοβουλιών. Αν ο κ.Κάμερον δεχθεί αυτό τον έντιμο συμβιβασμό ,τότε θα μπορεί να εμφανισθεί την Κοινή Γνώμη της πατρίδας του με το μέτωπο ψηλά και να εξηγήσει πως οι πιέσεις του έπιασαν τόπο , αφού όλα τα θέματα που θα τίθενται σε συζήτηση κι λήψη απόφασης από τους 28 ηγέτες θα είναι περασμένα προηγουμένως μέσα από την κρισάρα του συμπατριώτη του Τόνυ Μπλαιρ ,που, ασφαλώς, ενδιαφέρεται όσο και ο ίδιος να μην θιγούν τα βρετανικά συμφέροντα από την Ευρωπαική Ένωση.
Πρέπει να θυμίσουμε στου αναγνώστες το ψυχόδραμα που παίζουν οι Βρετανοί κάθε πενταετία ,όταν πρέπει να αντικατασταθούν οι ηγεσίες των κοινοτικών θεσμικών οργάνων. Στην αρχή ο συντηρητικός Τζον Μέιτζορ που απέρριψε την υποψηφιότητα για την προεδρία της Κομισιόν του πολύ ευρωπαίου Βέλγου πρωθυπουργού Ζαν-Λυκ Ντεχάν. Ακολούθησε ο ίδιος ο Τόνυ Μπλαιρ που απέρριψε την υποψηφιότητα του ακόμη περισσότερο ευρωπαίου ,φιλελεύθερου φεντεραλιστού πρωθυπουργού του Βελγίου Γκυ Βέρχοφσταντ. Και ακολούθησε ο εργατικός Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν που οι αντιρρήσεις του ήσαν τόσες κι τόσο έντονες για την τα υποψήφια ηγετικά πρόσωπα στα κοινοτικά θεσμικά όργανα , ώστε οι άλλοι Ευρωπαίοι αναγκάστηκαν να δώσουν στην ευνοούμενη του Κάθριν Άστον το αξίωμα της Ύπατου Εκπροσώπου της Ένωσης στις Εξωτερικές σχέσεις που το κρατάει μέχρι ήμερα.
Με τον κ. Κάμερον το διαπραγματευτικό παιχνίδι έχει, για μια ακόμη φορά, χοντρύνει πάρα πολύ ,αφού ο ίδιος φρόντισε επίτηδες να εκτεθεί τόσο πολύ δημόσια δηλώνοντας urbi et orbi πως δεν θα δεχθεί για πρόεδρο της Κομισιόν τον φιλοευρωπαίο ,κεντροδεξιό κ.Γιούκερ, αδιαφορώντας αν αυτός είναι ο εκλεκτός όχι μόνο της πλειοψηφίας των κοινοτικών κυβερνήσεων αλλά και των ευρωπαίων ψηφοφόρων που έβγαλαν πρώτο το κόμμα που υποστηρίζει την υποψηφιότητα του.
Για τους Βρετανούς η Κομισιόν δεν θα έπρεπε να είναι τίποτε περισσότερο από θεσμικό όργανο συντονισμού της δράσης και εκτέλεσης των αποφάσεων των κοινοτικών κυβερνήσεων . Μια αντίληψη που έχουν και την επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία ,μολονότι γνωρίζουν θαυμάσια ότι ο ρόλος της Επιτροπής στον κοινοτικό οικοδόμημα είναι κεντρικός αφού ,από τις Συνθήκες της αναγνωρίζεται ο ρόλος της υπεράσπισης τους(σ.σ. φύλακας των Συνθηκών) αυτή και μόνο αυτή έχει το δικαίωμα ανάληψης νομοθετικών πρωτοβουλιών και, μόνο αυτή ,έχει το δικαίωμα συντονισμού και ελέγχου των δημοσιονομικών και των πολιτικών οικονομιών των χωρών-μελών, και ιδιαίτερα, μέσα στην Ευρωζώνη.
Το «δώρο» που θέλει να προσφέρει η Κα Μέρκελ στους Βρετανούς με την τοποθέτηση του κ.Μπλαιρ στο ύπατο κοινοτικό αξίωμα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο και ο κ.Κάμερον θα πρέπει να γυρίσει τη γλώσσα του πολλές φορές μέσα στο στόμα του πριν της πει όχι. Και για τον πρόσθετο λόγο ότι ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά , πως αν τραβήξει τα πράγματα στα άκρα, ο αριθμός των χωρών που έχουν τις ίδιες απόψεις μ αυτόν (Σουηδία, Ολλανδία,Φιλανδία,Δανία κ.λ.π.) δεν είναι αρκετός για να σχηματίσει, αν οι διαπραγματεύσεις πάρουν τόσο άσχημη τροπή ,το Λονδίνο και οι σύμμαχοι του βρεθούν προ αδιεξόδου αφού δεν θα είναι σε θέση να σχηματίσουν μια αναστέλλουσα (ειδική)πλειοψηφία που θα είναι ικανή να μπλοκάρει την τοποθέτηση του κ.Γιούκερ στη θέση του προέδρου της Επιτροπής. Πάει πολύ στον κ.Κάμερον το» δώρο Μπλαιρ» και θα πρέπει να σπεύσει να το αποδεχθεί. Τέτοιες ευκαιρίες δεν θα βρεθούν άλλες στην διαπραγματευτική του πορεία στις λίγες επόμενες εβδομάδες.
