Στην πλειοψηφία τους, προσθέτει, τα άτομα με κινητικά προβλήματα δυσκολεύονται σήμερα να μετακινηθούν λόγω έλλειψης υποδομών, κινούνται με πολύ μεγάλη ταλαιπωρία και συναντούν σημαντικές προκλήσεις όταν να κάνουν χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς ή επιλέγουν να έχουν πρόσβαση στις ίδιες κοινωνικές παροχές. «Είναι στενάχωρο το να χρειάζεται κάποιος άνθρωπος για να εκφράσει το πρόβλημα του να έχει μια συγκεκριμένη προβολή, είχα ένα πρόβλημα με τη σχολή στην οποία φοιτούσα και όταν χτύπησα και μόνο έπειτα από 10 χρόνια, επιστολές και βήματα που μου δόθηκαν αυτά τα χρόνια μπόρεσα να το λύσω», σημειώνει ο Ελληνας παραολυμπιονίκης.

Η κινητικότητα των ατόμων με αναπηρία παραμένει ένα από τα πλέον σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και σήμερα. Το 2003, σε έρευνα που έγινε για τα θέματα κινητικότητας, η πλειοψηφία των ερωτώμενων εκτιμούσε ότι τα άτομα με αναπηρία ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας με τους οκτώ στους δέκα να πιστεύουν ότι "η περιορισμένη ή η ανύπαρκτη πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία σε κάποια αγαθά ή υπηρεσίες αποτελεί μορφή διάκρισης εναντίον τους".

Δέκα χρόνια μετά και στην τελευταία έρευνα που έγινε για λογαριασμό της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία τρεις στους τέσσερις εξακολουθούν να αδυνατούν να μετακινηθούν λόγω έλλειψης υποδομών ή κινούνται με δυσκολία.

«Πρέπει οι αρμόδιες τοπικές αρχές να μπορέσουν να φτάσουν σε όλα τα σπίτια» τονίζει ο Αντώνης Τσαπατάκης περιγράφοντας μια ελληνική κοινωνία, που ελάχιστα ενδιαφέρεται για τα θέματα κινητικότητας. «Αν αυτό δεν συμβεί, τότε η κοινωνία θα πάψει να υφίσταται. Η κοινωνία είναι το σύνολο των ανθρώπων, όχι μια μερίδα αυτών. Αν δεν μπορέσει να κάνει κάτι για την κινητικότητά μας, δυστυχώς όχι απλά δεν θα βγαίνουμε από τα σπίτια μας, αλλά θα πεθαίνουμε» καταλήγει.

ΑΠΕ-ΜΠΕ