Να πανηγυρίζουν επειδή η πλειονότητα του γειτονικού λαού έκρινε ότι η συμφωνία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Ελλήνων. Μαζί κι αντάμα με τους οπαδούς του υπερεθνικιστικού VMRO των γειτόνων μας. Εκείνους, ξέρετε, με τις περικεφαλαίες και τους βουκεφάλες. Ε, λοιπόν, πρόκειται ή δεν πρόκειται περί ακραίου συμπτώματος πολιτικής παράνοιας;
Μπερδεύονται κάπως τα πράγματα μετά το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ, χωρίς αμφιβολία. Φάνηκε πλέον καθαρά πως ο δρόμος έως την ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών δεν θα είναι περίπατος. Καθώς δεν είναι διόλου εύκολο, αν και όχι απίθανο, να συγκεντρώσει ο Ζόραν Ζάεφ αναθεωρητική του συντάγματος κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και επίσης δεν είναι εύκολο να καταγάγει τέτοιας έκτασης νίκη, στην περίπτωση που θα αναγκαστεί να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές, που θα του λύνει τα χέρια για να πάει παραπέρα.
Σε κάθε περίπτωση η εικόνα για το μέλλον της λύσης του «Μακεδονικού» γίνεται πλέον θολή. Κι ας μην αποτελούσε η θετική έκβαση του δημοψηφίσματος προαπαιτούμενο της συμφωνίας. Γίνεται πλέον θολή η εικόνα ως προς το χρονοδιάγραμμα των «σταθμών» της συμφωνίας, αλλά και ως προς την τελική της έκβαση.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας λογάριαζε τα πράγματα στενά κομματικά ή κοντόφθαλμα πολιτικά, θα σκεφτόταν ίσως ότι εξ αυτού αποφεύγεται το ενδεχόμενο να τεθεί σε δοκιμασία η κυβερνητική συνοχή εξ αιτίας του "Μακεδονικού". Θα ήταν όμως ανάξιος του ρόλου και των ευθυνών του, αν πολιτευόταν στη βάση τέτοιας λογικής. Γιατί, αν τελικά κάτι στραβώσει και ναυαγήσει η συμφωνία, θα έχει χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα. Η μοναδική «ζωντανή» ευκαιρία εδώ και καμιά εικοσιπενταριά χρόνια. Και είναι γι' αυτό που, κατά το μερίδιο που του αναλογεί, δείχνει αποφασισμένος να το παλέψει έως το τέλος...
Ρετσινιά διαρκείας
Διαρκής η ρετσινιά, η πολιτική ντροπή για τη Ν.Δ. και, περισσότερο, για το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ντροπή που θα μείνει και θα τους ακολουθεί. Δεδομένου ότι θυσίασαν στην πράξη τα ίδια τα δικά τους επί του «Μακεδονικού» δεδομένα δεκαετιών. Και τούτο επειδή -και μόνο- τη συμφωνία την πιστώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο μικροκομματικά, τόσο κοντόφθαλμα, τόσο μίζερα. Δίχως το παραμικρό ενδιαφέρον για τις μακροπρόθεσμες προοπτικές της σώρας. Και την ανάγκη σταθερότητας στην περιοχή. Κόντρα εν τέλει στα ίδια τα εθνικά συμφέροντα.
Και είναι γι' αυτό, επειδή το πιστώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που «εφηύραν» από το πουθενά λόγους απόρριψης της συμφωνίας. Τραβώντας από τα μαλλιά τα ζητήματα της ταυτότητας και της γλώσσας. Λες και υπάρχει λαός χωρίς εθνική ταυτότητα. Ή λες και τη μακεδονική γλώσσα δεν την έχουν αναγνωρίσει, δεκαετίες πριν, οι πολιτικοί προπάτορες του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και, επιτέλους, λες και υπάρχουν διμερείς συμφωνίες δίχως αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Και είναι επίσης γι' αυτό που περιέπεσαν σε λογικές ακροβασίες, αυταπόδεικτα άστοχες. Όταν ο πρόεδρος της Ν.Δ. υποστήριζε πως «ο Τσίπρας διχάζει τους Έλληνες για να ενώσει τους Σκοπιανούς». Και είδαμε στο Δημοψήφισμα πώς και πόσο ένωσε ο Τσίπρας τους «Σκοπιανούς». Ή τώρα που η εκπρόσωπος της Ν.Δ. εγκαλεί τον Πρωθυπουργό ότι «έχει καταστήσει την Ελλάδα όμηρο των Σκοπιανών». Όπου ποιος ξέρει άραγε τι εννοεί η ποιήτρια. Δεδομένου ότι και βέβαια η έγκριση της συμφωνίας από την πλευρά μας, τελεί υπό την αίρεση της ικανοποίησης εκ μέρους των γειτόνων των όρων της.
Ε, αν περί αυτού πρόκειται, και αν είναι αυτό που η Ν.Δ. χαρακτηρίζει ομηρεία, τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αλλά εντάξει, οι πολιτικές ακροβασίες μοιραία οδηγούν σε πολιτικούς παραλογισμούς. Και τελικά στην πολιτική σαχλαμάρα.
Τι τα θέλετε, η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ., παρέα με το VMRO των γειτόνων, εννοούν να επαναφέρουν σε ισχύ τους άγονους εθνικισμούς των αρχών του 20ούαιώνα. Πολιτευόμενοι, τώρα τον 21ο αιώνα, με λογικές βαλκανικού επαρχιωτισμού. Να δούμε μονάχα τι θα έχουν να πουν, αν θα πανηγυρίζουν και όταν, σε περίπτωση ναυαγίου της συμφωνίας των Πρεσπών, η γειτονική χώρα θα ονομάζεται απ’ όλους Μακεδονία. Σκέτο Μακεδονία. Ή αν τεθεί σε δοκιμασία η κρατική της οντότητα. Με δικαίως πανηγυρίζοντες τότε τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Βουλγάρους και βέβαια τους Ρώσους...
