Για το αξιακό φορτίο της αριστεράς, τις αποζημιώσεις των ευρωβουλευτών, για τους έξι ευρωβουλευτές που εξέλεξε το 2014 ο ΣύΡιζΑ, που τελικά έμειναν τρεις, έως τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή και θέλει να εκπροσωπήσει στο ευρωκοινοβούλιο, μιλάει στην αποκλειστική συνέντευξή του στο Press Publica, ο Πάνος Λάμπρου, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣύΡιζΑ.
«Αν οι ευρωεκλογές του 2014 στην Ελλάδα κρίθηκαν από τα μνημόνια και τις ανάγκες των ανθρώπων, αυτές θα κριθούν από τις θέσεις και τη δυναμική της αριστεράς, αυτές τις αξίες που υποστηρίζω σε όλη τη ζωή μου», αναφέρει.
Δηλώνει ότι δεν θα είναι «ήσυχο παιδί» και όταν ερωτάται για τις αποζημιώσεις των ευρωβουλευτών απαντά:
«Μην με φοβάστε. Θα κάνω, εφόσον εκλεγώ, αυτό που ορίζει το καταστατικό του κόμματός μας και ο κώδικας δεοντολογίας. Δεν θέλουμε να πάμε μέχρι τις Βρυξέλλες για να ζεστάνουμε τη τσέπη μας».
Ακολουθεί η συνέντευξη:
- Η αριστερά των κινημάτων είναι συνήθως κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντίθετα, εσύ που παρουσιάζεις μία κινηματική ταυτότητα θέλεις να γίνεις ευρωβουλευτής. Γιατί;
Καταρχάς δεν είναι μια προσωπική υπόθεση. Δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα «δεν πάω μέχρι τις Βρυξέλλες;» Ήταν μια συλλογική απόφαση. Έτσι λειτουργεί η αριστερά ή για να το πω διαφορετικά, έτσι πρέπει να λειτουργεί: συλλογικά. Τώρα αν μιλάμε για την αριστερά που έχει κινηματική αντίληψη είναι αδύνατον να μην είναι διεθνιστική. Σας θυμίζω το κοινωνικό φόρουμ, το Άμστερνταμ, την Γένοβα. Ήταν ένα πολύμορφο κίνημα, το οποίο αμφισβητούσε τη δομή, την αρχιτεκτονική της Ε.Ε., τις πολιτικές που διεύρυναν τις ανισότητες και τις διακρίσεις, τον αυταρχισμό και τον οικονομικό πόλεμο που εδώ και δεκαετίες έχουν κηρύξει οι οικονομικές ελίτ στον κόσμο της εργασίας. Σήμερα, κάτω από νέες συνθήκες, βλέπουμε να αναπτύσσονται νέα κινήματα αμφισβήτησης στην Γερμανία, την Γαλλία, το Βέλγιο, την Αυστρία και αλλού. Κινήματα για την κλιματική αλλαγή και το περιβάλλον, την εργασία, την περιφρούρηση των κατακτήσεων, του οκτάωρου, κινήματα αντιρατσιστικά, φεμινιστικά, απελευθερωτικά θα έλεγα. Μια αριστερά, λοιπόν, που δεν κλείνεται στο «εθνικό» της καβούκι δεν μπορεί παρά να θέλει να συναντηθεί με όλο αυτόν τον κόσμο. Και μην ξεχνάμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την άκρα δεξιά, τις φασιστικές και ναζιστικές συμμορίες, την ξενοφοβία και το ρατσισμό. Είναι σύγκρουση δύο διαφορετικών και ανταγωνιστικών κόσμων. Και η αριστερά σε αυτή τη σύγκρουση δεν μπορεί να είναι απούσα.
- Τι θα ήθελες να κάνεις εσύ που έως τώρα δεν έχουν κάνει άλλοι ευρωβουλευτές της αριστεράς;
Οι ευρωβουλευτές της αριστεράς από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες έκαναν σπουδαία δουλειά και αυτό θα πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Να σας πω, καθώς με ρωτάτε προσωπικά, πως δεν θα είμαι ένα «καλό παιδί», ένα «ήσυχο παιδί». Θα είμαι και μέσα και έξω από το ευρωκοινοβούλιο. Θα διαδηλώνω και θα παίρνω μέρος στις συνεδριάσεις. Θα μεταφέρω την φωνή όσων δεν έχουν φωνή, όσων δεν έχουν δικαιώματα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται «εκτός», οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, οι «περισσευούμενοι», όπως κάποιοι φωστήρες της νεοφιλελεύθερης αντίληψης ονομάζουν με κυνισμό. Ε, για αυτούς τους «περισσευούμενους» θα παλέψω, που στην πραγματικότητα είναι η κοινωνία των πολλών. Θα προσπαθήσω και εγώ και οι σύντροφοί μου να συμβάλουμε σε ένα μεγάλο αριστερό, προοδευτικό και ριζοσπαστικό μέτωπο για να μην περάσει για άλλη μια φορά ο φασισμός στην Ευρώπη, για να αρθούν οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Θα μιλήσουμε για τους φτωχούς, για την προσφυγιά και θα είμαστε δίπλα της. Για τους ανθρώπους με αναπηρία και για τις πόλεις τέρατα που κατασκευάστηκαν στο όνομα μιας στρεβλής ανάπτυξης. Για τους Ρομά και τα παιδιά τους, οι οποίοι διώκονται παντού. Για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για το δικαίωμα να είσαι αυτό που εσύ θέλεις και όχι αυτό που κάποιοι άλλοι θέλουν να είσαι.
Θα μιλήσουμε και θα παλέψουμε, όσο μπορούμε, με όλες μας τις δυνάμεις, για τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία που ασφυκτιά, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτισμικά, αισθητικά.
- Οι εκλογές του 2014 έγιναν υπό το καθεστώς των μνημονίων και της αγανάκτησης του κόσμου στην Ελλάδα και της λιτότητας στην Ευρώπη. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ευρωεκλογών του 2019 κατ’ αρχάς στην Ελλάδα και κατά δεύτερον στην Ευρώπη;
Τα μνημόνια μπορεί να υποχώρησαν, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτά δεν έληξαν. Είναι εδώ και μας ακολουθούν, μας απειλούν, θα έλεγα. Η Ελλάδα και η Ευρώπη συνολικά, δεν αντέχουν άλλη δόση λιτότητας και έλλειμμα δημοκρατίας. Όσο η πολιτική αυτή θα κυριαρχεί, όσο η Ε.Ε. θα είναι τσιφλίκι των τραπεζών και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, τόσο θα βουλιάζει στην απόλυτη ανυποληψία, τόσο θα αμφισβητείται η ύπαρξή της, τόσο θα υπάρχουν τάσεις αδιέξοδων εθνικών αναδιπλώσεων. Εμείς λέμε «με την Ευρώπη των πολλών» γιατί η κρίση δεν έθιξε όλους. Κάποιοι μέσα από την κρίση και την ισοπέδωση των κοινωνιών πλούτισαν, κερδοσκόπησαν, λεηλάτησαν. Με αυτούς είμαστε σε αντίπαλες όχθες, απολύτως. Όπως και με αυτούς που ονειρεύονται ένα νέο ράιχ, μικρότερους ή μεγαλύτερους Χίτλερ, τρίγωνα στο πέτο των ανθρώπων, Άουσβιτς, τάγματα εφόδου, τη φρίκη πάνω από την Ευρώπη. Σε αυτή την προοπτική του μαύρου μετώπου, οικονομικού και κοινωνικού, προβάλουμε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, την άρση των ανισοτήτων, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τα δικαιώματα. Οι ευρωεκλογές αυτές είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τελικά, αν οι ευρωεκλογές του 2014 στην Ελλάδα κρίθηκαν από τα μνημόνια και τις ανάγκες των ανθρώπων, αυτές θα κριθούν από τις θέσεις και τη δυναμική της αριστεράς, αυτές τις αξίες που υποστηρίζω σε όλη τη ζωή μου.
- Υπάρχουν σύμμαχοι στην σημερινή Ευρώπη για τα θέματα που βάζεις σε προτεραιότητα και κατά πόσο αλλοιώνεται η φυσιογνωμία της αριστεράς αν συνεργαστεί μαζί τους;
Θα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε και να συνεργαζόμαστε και ας διαφωνούμε σε πολλά. Οι κόκκινοι της αριστεράς με τους πράσινους της ριζοσπαστικής οικολογίας, με τις δυνάμεις της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, με δυνάμεις ενός πολύχρωμου μετώπου, που αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της φασιστικής απειλής, αλλά και του σκληρού νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού τόξου. Θα σας απαντήσω ευθέως: ναι υπάρχει κίνδυνος, αν εσύ έχεις τη διάθεση να διαχυθείς μέσα σε ένα ασαφές και ενδεχομένως ουδέτερο πολιτικό σχέδιο. Αλλά τόσο εγώ προσωπικά, όσο και το κόμμα μου, ο ΣυΡιζΑ δεν έχουμε καμία τέτοια πρόθεση. Ξέρουμε καλά ότι δεν υπάρχουν λύσεις μέσου όρου και αυτό γιατί οι αντιθέσεις και οι ανισότητες στο κοινωνικό σώμα είναι ακραίες, τρομακτικές θα έλεγα. Συνεπώς το σχέδιό μας είναι κοινωνικά και ταξικά μεροληπτικό, αριστερό, ανταγωνιστικό ως προς τις κυρίαρχες πολιτικές. Ο ΣυΡιζΑ δεν πρόκειται να πασοκοποιηθεί. Θα παραμείνει το μεγάλο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ξέρω ότι σε αυτή την τετράχρονη πορεία έγιναν λάθη. Κάποιες στιγμές γονατίσαμε, νιώσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας να τρέμει. Αλλά η αριστερά, πρέπει να έχει τις δυνάμεις να σηκώνεται και να προχωρά, μέσα από τα λάθη της, μέσα από τις αδυναμίες της. Και αυτό κάναμε ως ΣυΡιζΑ. Σηκωθήκαμε και συνεχίζουμε την ανηφόρα, με αυτοκριτικό και αναστοχαστικό πνεύμα χωρίς αλαζονεία, ταπεινά, αλλά και αποφασιστικά. Γιατί ποτέ δεν ξεχάσαμε ποιος είναι ο ρόλος μας, ποιους εκπροσωπούμε, ποιο είναι το αφετηριακό μας σημείο.
- Ένα από τα θέματα που συζητούνται ευρέως είναι οι αποζημιώσεις και τα διάφορα επιδόματα που παίρνουν οι ευρωβουλευτές. Πώς θα διαχειριστείς εσύ αυτό το ποσό;
Μην με φοβάστε. Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τις λιμουζίνες, τη χλιδάτη ζωή, την εξουσία του χρήματος και όχι μόνο. Δεν τα αγάπησα ποτέ. Ξέρω από φτώχεια γιατί έζησα με αυτήν. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου διαφορετικά. Θα κάνω λοιπόν, εφόσον εκλεγώ, αυτό που ορίζει το καταστατικό του κόμματός μας και ο κώδικας δεοντολογίας. Δεν θέλουμε να πάμε μέχρι τις Βρυξέλλες για να ζεστάνουμε τη τσέπη μας. Θέλουμε να πάμε για να αγωνιστούμε να ζεσταθεί η τσέπη των ανθρώπων, που σήμερα υποφέρουν, που πεινούν, που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους. Η αλληλεγγύη ήταν το μεγάλο μας όπλο το προηγούμενο διάστημα και θα παραμείνει και στη συνέχεια.
- Από τους 6 ευρωβουλευτές που εξέλεξε το 2014 ο ΣυΡιζΑ, σήμερα βρίσκονται στις τάξεις του οι μισοί. Η Σοφία Σακοράφα και ο Κώστας Χρυσόγονος ανεξαρτητοποιήθηκαν και ο Νίκος Χουντής πέρασε στη ΛΑΕ. Καταρχάς πώς το κρίνεις και κατά δεύτερον νομίζεις ότι μπορεί να επαναληφθεί αυτό το φαινόμενο;
Στην πολιτική δεν μπορεί να μιλάς με βεβαιότητες. Θα ήταν εύκολο να σας πω τη λέξη «αποκλείεται». Όμως η ιστορία μας έχει διδάξει αλλιώς. Πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας, να περιφρουρήσουμε το χώρο μας, να μην αφήσουμε περιθώριο να συμβεί. Να μην δούμε το έργο δύο φορές ή και τρεις. Είναι στο χέρι όλων μας. Παρότι δεν μου αρέσει να αναφέρομαι προσωπικά σε ανθρώπους, τους οποίους δεν τους έχω μπροστά μου για να έχουν τη δυνατότητα να μου απαντήσουν, να σας πω τούτο μόνο: Για τον κύριο Χρυσόγονο και την υποψηφιότητά του είχα διαφωνήσει, όπως και πολλοί άλλοι σύντροφοί μου. Καταλαβαίναμε πως ήταν μια λάθος επιλογή και πως δεν είχε καμία σχέση με το αξιακό φορτίο της αριστεράς. Ήρθε για να φύγει. Δυστυχώς, όσοι και όσες είχαμε διαφορετική άποψη τότε, ήμασταν μειοψηφία. Στις άλλες δύο περιπτώσεις, αν και είναι τελείως διαφορετικές η μία από την άλλη, θα μου επιτρέψετε να μην αναφερθώ.
