◼ Βρεθήκατε στο επίκεντρο των καταγγελιών του Γιάννη Πανούση και του «Mega». Μιλήσατε για απόπειρα σπίλωσης. Ποιο κίνητρο πιστεύετε ότι εξυπηρετούσαν;

Μέσω του προσώπου μου, στο επίκεντρο βρέθηκαν τα δικαιώματα. Αυτά πυροβολούν, σ’ αυτά στοχεύουν. Από την αρχή είπα ότι το ζήτημα δεν είναι προσωπικό· έχει σχέση με πανανθρώπινες αξίες, με διαχρονικές αξίες της Αριστεράς, με την πολύχρονη δράση χιλιάδων ανθρώπων που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στα ανθρώπινα, στα πολιτικά, κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, που θεωρούν ότι δεν υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, που θέλουν να δώσουν φωνή στους χωρίς φωνή, στους αδύναμους. Δεν πρόκειται για κόντρα ανάμεσα σε μένα και τον κ. Πανούση. Το ζήτημα είναι ευρύτερο, βαθιά πολιτικό, αφορά το αξιακό φορτίο του καθένα από μας, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την οργάνωση της κοινωνίας, τις πολλαπλές διακρίσεις. Ειλικρινά σας λέω ότι δεν μπορώ να εξηγήσω την ενέργεια του πρώην υπουργού. Και δεν πρόκειται να ακολουθήσω τον δικό του δρόμο. Δεν θα δώσω εύκολες εξηγήσεις για τον κυνικό τρόπο με τον οποίο κινήθηκε.

◼ Οι διάλογοι που κυκλοφορούν είναι υπαρκτοί ή κατασκευασμένοι;

Ο προσεκτικός αναγνώστης θα πρόσεξε, φαντάζομαι, ότι οι επίμαχοι «διάλογοι» είναι στην πραγματικότητα μονόλογοι, που τοποθετούνται σκόπιμα για να δίνουν την εντύπωση του διαλόγου. Τσαλαπάτημα κάθε δημοσιογραφικής δεοντολογίας, θλιβερές και επικίνδυνες μεθοδεύσεις χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που πλήττουν τη δημοκρατία, αν σκεφτούμε, επίσης, ότι τα «ντοκουμέντα» είναι προϊόν υποκλοπής και στοχευμένης διοχέτευσης στα «φιλικά» τους ΜΜΕ.

◼ Θα κινηθείτε νομικά εναντίον του Γιάννη Πανούση ή μέσων ενημέρωσης που σας στοχοποίησαν;

Προσώρας κινούμαστε, και εγώ και οι σύντροφοί μου από το κόμμα, πολιτικά. Βεβαίως, έχουν ακουστεί και απείρου κάλλους συκοφαντίες. Για παράδειγμα, ότι έπαιρνα 2.500 ευρώ τον μήνα. Αν και είναι περιττό και ίσως δεν αφορά κανέναν, για όλους τους μήνες που ήμουν στο υπουργείο «αποζημιώθηκα» με λιγότερα χρήματα από όσα μου καταλογίζουν ότι λάμβανα μηνιαίως. Το κρίσιμο ζήτημα, λοιπόν, είναι να αντιμετωπίσουμε τη λυσσαλέα επίθεση στα ιδεολογικά και αξιακά χαρακτηριστικά ενός ολόκληρου χώρου που έχει παλέψει για τα δικαιώματα, και ειδικότερα τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Αλλά γενικότερα, είναι μια επίθεση στην Αριστερά και τις αξίες της δημοκρατίας. Αλλωστε δεν είναι πρώτη φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους επιθέσεις. Ας σκεφτούμε και την περίπτωση του συντρόφου μου, Νίκου Φίλη, ο οποίος βρέθηκε στο στόχαστρο γιατί εξέφρασε άποψη για ένα ιστορικό γεγονός. Θα υπερασπιστούμε, λοιπόν, τις ιδέες μας και το δικαίωμά μας να παλεύουμε γι’ αυτές και να τις εκφράζουμε, όπως κάναμε πάντα. Μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες θα δώσουμε τη μάχη για να κρατηθεί η κοινωνία όρθια, για να υπάρξουν τομές που θα δίνουν ανάσες ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

◼ Οταν ο Γιάννης Πανούσης ήταν αναπληρωτής υπουργός θέλατε να φύγει από την κυβέρνηση;

Ποτέ δεν προσωποποίησα τις πολιτικές αντιθέσεις. Με ενδιέφερε και συνεχίζει να με ενδιαφέρει η ουσία της πολιτικής. Δεν θα αφήσω την εύλογη, νομίζω, αγανάκτησή μου να με παρασύρει στην αντίθετη κατεύθυνση. Με τις απόψεις και τις πρακτικές του κ. Πανούση είχα, πράγματι, σοβαρές διαφορές και τις είχα εκφράσει, καθαρά και ειλικρινώς, και στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στον ίδιο, όπως καλά θα πρέπει να θυμάται. Επιτέθηκε αναίτια και με αγριότητα στη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε για την «Αριστερά τού τίποτα» στο περιβόητο άρθρο του, απαξιώνοντας τους αγώνες της Αριστεράς και το αξιακό της φορτίο. Απορώ, βέβαια, πώς ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει να είναι υπουργός σε μια κυβέρνηση που είχε έναν εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό. Για μένα, για μας, οι άνθρωποι που πλήττονται από συντηρητικές και αυταρχικές πολιτικές, οι εργαζόμενοι που «περισσεύουν» και γίνονται άνεργοι, οι φτωχοί, οι αόρατοι, οι χωρίς φωνή, οι αδικημένοι δεν είναι το «τίποτα», είναι τα πάντα. Αυτό το «τίποτα», λοιπόν, θεωρώ ότι είναι το σημείο-κλειδί που διαχωρίζει τη Δεξιά από την Αριστερά, τον ανθρωπισμό από τον σκοταδισμό και τη βαρβαρότητα. Κάποτε, από το στόμα ενός παλιού κομμουνιστή, λαϊκού ανθρώπου, του Βαγγέλη, οικοδόμου από τη γειτονιά μου, τη Νέα Ιωνία, έχω ακούσει τον μεγαλύτερο έπαινο. Μου είπε, λοιπόν, ότι με εκτιμά γιατί ασχολούμαι, όχι μόνο με την κεντρική πολιτική σκηνή, με τα ζητήματα της εργασίας, αλλά και με όσους και όσες το σύστημα εκμετάλλευσης επιχειρεί να τους βγάλει «εκτός»: με τους Τσιγγάνους, τους ανάπηρους, τους ομοφυλόφιλους, τους άστεγους, τους κρατούμενους, τους μετανάστες.

◼ Θα συνεχίσετε αυτόν τον αγώνα;

Την αντίληψη αυτή το συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας, καθώς και η «υπόγεια εξουσία», δεν την ανέχεται. Γι’ αυτό και απαιτεί την κεφαλή μας επί πίνακι. Κάποτε, στο στόχαστρο του βαθέος κράτους ήταν το κίνημα ειρήνης, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Την ίδια στιγμή έδειχνε το ταξικό του μίσος εναντίον των εργαζομένων. Ηρθε η σειρά των μεταναστών και των προσφύγων, με τις κραυγές ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας που έδιναν τροφή στο αυγό του φιδιού. Ακολούθησε η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών και η ταύτιση των Ρομά, με αφορμή την υπόθεση της μικρής Μαρίας, με αρπαγείς ανηλίκων. Σήμερα βλέπουμε να είναι και πάλι η σειρά των κρατουμένων και της αλληλεγγύης. Μέχρι την επόμενη κοινωνική ομάδα που θα βρεθεί στο στόχαστρό τους. Ολα στον πάγκο του χασάπη... Αλλωστε είναι δύσκολο να αγαπάς και να συμπαραστέκεσαι και εύκολο να μισείς και να φοβάσαι.

◼ Η ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να συνομιλεί με καταδικασμένους για υποθέσεις τρομοκρατίας;

Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος έχει καταδικαστεί και βρίσκεται έγκλειστος, δικαιούται την έγνοια της επίσημης Πολιτείας χωρίς κανένα ερωτηματικό, χωρίς καμία υποσημείωση. Το φαντάζεστε; Να συναρτούμε το είδος του αδικήματος για το οποίο έχει καταδικαστεί κάποιος με το αν θα υπερασπιστούμε το δικαίωμά του να μη βασανίζεται, να βλέπει ήλιο, να τρώει, να έχει πρόσβαση στην υγεία; Γι’ αυτό ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντίθετος στις φυλακές τύπου Γ και η κυβέρνηση τις κατάργησε. Γιατί δεν είναι νοητό ότι κάποιος που καταδικάστηκε, ακόμα και για εγκλήματα που η κοινωνία θεωρεί αποτρόπαια, θα μπει σε σκοτεινότερο κελί, δεν θα αλληλογραφεί ή θα του κάνουν καψώνια. Και αυτό δεν είναι κάποια προχωρημένη αντίληψη της Αριστεράς ή του κινήματος· είναι η βάση του κράτους δικαίου. Ευθέως, λοιπόν, το λέω: Είναι υποχρέωσή μας να κουβεντιάζουμε με το σύνολο των κρατουμένων, ανεξαρτήτως αδικήματος, ανεξαρτήτως ποινής. Και πολύ περισσότερο θα έλεγα, όταν έχουμε σε εξέλιξη μια απεργία πείνας, με άμεσο κίνδυνο απώλειας ανθρώπινων ζωών. Με κατηγορούν ότι «διαπραγματευόμουν». Η ελληνική γλώσσα, όμως, διαθέτει κι άλλες λέξεις. Τους είναι άραγε άγνωστες οι λέξεις συζήτηση, διάλογος; Αλλά και αυτές θέλουν να τις εξαφανίσουν, να τις απαγορεύσουν, να μας γυρίσουν χρόνια πίσω, δεκαετίες, τότε που οι κρατούμενοι ήταν «απόβλητα», «σκουπίδια», που η λέξη επανένταξη ήταν ανύπαρκτη. Ε... δεν πρόκειται να τους κάνουμε τη χάρη.