Ο Πάνος Λάμπρου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον συνδυασμό «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία», μίλησε στο thefact.gr για τις… πολύχρωμες δυνάμεις που συνθέτουν τον χώρο της ελευθερίας και της αντίστασης στην Ευρώπη και όχι μόνον:

«Τα κίτρινα γιλέκα στην Γαλλία, τα κόκκινα μολύβια, τις μωβ φεμινιστικές απεργίες, τις πράσινες κινητοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή», ανέφερε χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων και προσέθεσε ότι η Αριστερά ή θα είναι διεθνιστική ή δεν υπάρχει ως τέτοια.

«Όταν έχεις απέναντί σου τον Σαλβίνι και τον Όρμπαν, τον Βέμπερ και τον Μητσοτάκη, την άνοδο της άκρας δεξιάς, ακόμα και των ναζιστικών συμμοριών, χρειάζεται επαγρύπνηση, ενότητα μέσα από τις διαφορές, όλων αυτών των δυνάμεων», επισήμανε, ερωτηθείς για την ανάγκη απόκρουσης της συντηρητικής επίθεσης.

Παράλληλα, ο κ. Λάμπρου δήλωσε ότι η κατασυκοφάντηση που δέχθηκε από μερίδα αντιπολιτευόμενων και ΜΜΕ, ναι μεν τον ενόχλησε, αλλά ουδέποτε στάθηκε ικανή να κάμψει το ηθικό του.

Ολόκληρη η συνέντευξή του στο TheFact:

• Πριν λίγες ημέρες γράψατε «οι από… κάτω στο προσκήνιο» Είναι ένα σύνθημα ότι οι απλοί άνθρωποι, που έχουν γαλουχηθεί στους αγώνες, είναι κι αυτοί που πρέπει να φτιάξουν τα θεμέλια του προοδευτικού μετώπου απέναντι στις επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού και του φασισμού;

«Οι από… κάτω», δηλαδή οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι άνθρωποι της εργασίας, οι αόρατοι, όσοι δεν έχουν φωνή και δικαιώματα, αλλά και οι ακτιβιστές και ακτιβίστριες, αυτοί και αυτές που χωρίς θόρυβο, χωρίς διάθεση αυτοπροβολής, λειτουργούν με αυταπάρνηση, προσφέρουν με ανιδιοτέλεια.

Είναι θα έλεγα η μια πλευρά της χώρας μας, η άλλη Ελλάδα… Αυτός ο κόσμος είναι ανάγκη να βγει στο προσκήνιο, να κάνει έφοδο στο κέντρο των πολιτικών αποφάσεων, να φτάσει μέχρι την Ευρωβουλή. Και ναι, αυτό είναι το πραγματικό μέτωπο…

• Έχετε δεχθεί πολλές επιθέσεις από αντιπολίτευση και ΜΜΕ. Για δράσεις που, όπως έχει γίνει γνωστό, έχετε κάνει προασπιζόμενος δικαιώματα και ανθρώπινες ζωές. Όμως η σημερινή άκρατη συκοφάντηση δεν είναι και ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος; Δεν είναι ένα ζήτημα ο πολιτικός πολιτισμός;

Οι κραυγές και η συκοφαντία ήταν κάτι που με ενοχλούσε πάντα. Ακόμα και αν αφορούσε τον πολιτικό μου αντίπαλο. Όσο και αν ψάξει κανείς δεν θα βρει ούτε μια μου λέξη, που να θίγει έναν άνθρωπο. Όποιος και αν είναι αυτός. Θέλω να συζητώ απλά, να αντιπαρατίθεμαι με βάση ιδέες, απόψεις, πρακτικές. Και είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει κανείς και καμία που να θεωρεί ότι αυτά που λέω ή κάνω είναι ουδέτερα, ότι δεν είναι συγκρουσιακά.

Συγκρούομαι σκληρά με βάση το συλλογικό αξιακό φορτίο της αριστεράς, αλλά ποτέ με βρισιές ή μαγκιές. Δεν μου ταιριάζουν και σίγουρα δεν ταιριάζουν στην κουλτούρα της αριστεράς.

Είναι αλήθεια ότι έχω δεχτεί πολλές επιθέσεις από τη δεξιά και τους φίλους της, όπως και πολλοί άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες μου. Χαίρομαι που οι απόψεις και η δράση μου, η συλλογική δράση μας θα έλεγα, δεν περνούν απαρατήρητες. Ενοχλούμαι βέβαια όταν επιχειρούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ή όταν χρησιμοποιούν χαφιέδικες μεθόδους. Να τους πω για άλλη μια φορά ότι δεν φοβόμαστε, πως δεν πρόκειται να λυγίσουμε κάτω από το βάρος των απειλών και της συκοφαντίας. Δεν μπορώ να ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν ή θα κατασκευάσουν.

Ξέρω όμως τις αντοχές μου και την τεράστια αλληλεγγύη που έχω δεχτεί από ανθρώπους που δεν τους έχω δει ποτέ. Και γι αυτό τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

• Μέσα σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, η Αριστερά καλείται να συνεργαστεί, ώστε να αποκρουστεί το συντηρητικό κύμα στην Ε.Ε. Ο «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» δείχνει τον δρόμο, ωστόσο, το προοδευτικό κομμάτι της Ευρώπης έχει λάβει το μήνυμα; Επιπλέον, έχει τις δυνάμεις να αντισταθεί;

Όταν έχεις απέναντί σου τον Σαλβίνι και τον Όρμπαν, τον Βέμπερ και τον Μητσοτάκη, την άνοδο της άκρας δεξιάς, ακόμα και των ναζιστικών συμμοριών, χρειάζεται επαγρύπνηση, ενότητα μέσα από τις διαφορές, όλων αυτών των δυνάμεων από την αριστερά της αριστεράς έως τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Έχουμε διαφορές μεταξύ μας; Ασφαλώς. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίσει να βρεθούμε και να συνεργαστούμε ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας, στις πολιτικές που διευρύνουν τις ανισότητες και τις διακρίσεις.

Όταν η ξενοφοβία και ο ρατσισμός σηκώνουν κεφάλι και ενίοτε γίνονται επίσημη κρατική πολιτική, όπως στην γειτονική μας Ιταλία ή την Ουγγαρία, δεν μπορεί εσύ να αναζητάς την καθαρότητά σου. Αναζητάς συμμαχίες, συνθέσεις, χωρίς βεβαίως να χάνεις την ταυτότητά σου, τη φυσιογνωμίας σου. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγάλο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, με λάθη και αδυναμίες, αλλά και με εμβληματικές κινήσεις που μας κάνουν υπερήφανους και υπερήφανες. Αυτό δεν αλλάζει. Ούτε έχουμε σκοπό να διαχυθούμε σε ένα ασαφές και θολό μέτωπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και εκεί θα παραμείνει.

Ξέρουμε ότι σε πολλές χώρες της Ευρώπης, οι άνθρωποι του μόχθου, κοιτούν εμάς του ΣΥΡΙΖΑ με ελπίδα. Αλλά και εμείς εδώ στην Ελλάδα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον, με ελπίδα, με προσδοκία την αριστερά στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Γερμανία. Και κοιτάμε, επίσης με ελπίδα, τα κίτρινα γιλέκα στην Γαλλία, τα κόκκινα μολύβια, τις μωβ φεμινιστικές απεργίες, τις πράσινες κινητοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή.

Τον αγώνα των τούρκων και κούρδων αγωνιστών, τις σφεντόνες του παλαιστινιακού λαού, τους χιλιάδες διαδηλωτές στις ΗΠΑ ενάντια στην πολιτική Τραμπ, το κίνημα στην Βραζιλία… Ξέρουμε ότι το σπίτι μας είναι η Ευρώπη και η γειτονιά μας ο πλανήτης Γη. Όλοι είμαστε μια αλυσίδα, κανείς δεν μπορεί μόνος του. Δεν υπάρχουν «εθνικές» λύσεις. Άλλωστε η αριστερά ή θα είναι διεθνιστική ή δεν υπάρχει ως τέτοια.

• Προσωπικά τι θα θέλατε να πετύχετε ως μέλος του ευρωκοινοβουλίου; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα διεκδικούσατε και θα «κυνηγούσατε» μέχρι τέλους;

Η δική μας μάχη θα είναι συλλογική, το ίδιο και οι απαντήσεις. Είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε μια κοινή προσπάθεια. Ωστόσο επειδή με ρωτάτε προσωπικά σας λέω πως δεν θα ήθελα να γραφτεί το όνομά μου ως ένας ακόμα γραφειοκράτης των Βρυξελλών. Άρα, εφόσον εκλεγώ, δεν θα βουλιάξω σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Τώρα, το πρώτο που θα κάνω είναι να μεταφέρω τη φωνή ενός νέου ανθρώπου, που μου έχει δώσει ένα γράμμα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στο δρόμο, στην κυριολεξία στο δρόμο, μόνος του από τα εφτά του χρόνια. Έζησε μια ζωή κόλαση. Προσπάθησε να επιβιώσει με όποιον τρόπο και σήμερα που είναι περίπου εικοσιπέντε χρονών και η κόλαση τον συντροφεύει πάντα, θέλει να απευθυνθεί στους ισχυρούς της Ευρώπης και να τους πει με τον τρόπο του, έτσι όπως το καταλαβαίνει ο ίδιος, πως οι ισχυροί της γης, «οι πλούσιοι» γράφει, θα πρέπει να κοιτάξουν και λίγο χαμηλά. Εγώ του είπα να κοιτάξει ο ίδιος ψηλά, να μην τους φοβηθεί.

Συνεπώς, αυτό που θα επιδιώξω με όλες μου τις δυνάμεις, από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι να ακουστεί η φωνή των «χωρίς φωνή», των «χωρίς δικαιώματα» και δυστυχώς, στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη ο κόσμος αυτός είναι αριθμητικά τεράστιος. Και δεν είναι μόνο οι φτωχοί που είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι. Είναι και οι ρομά που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς φως και νερό. Οι ΛΟΑΤΚΙ που παρά τις κατακτήσεις και στην υπόλοιπη Ευρώπη και τη χώρα μας, συνεχίζουν να βιώνουν τις διακρίσεις. Οι ανάπηροι που αντιμετωπίζουν την «αρχιτεκτονική» των αρτιμελών. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι φυλακισμένοι, όλοι αυτοί δηλαδή που οι ναζί είχαν στοχοποιήσει και εξοντώσει την περίοδο εκείνη. Ποιος δεν θυμάται τα τρίγωνα που τοποθετούσαν στο πέτο των ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Τα ροζ, τα καφέ, τα πράσινα, τα κόκκινα… Ανάμεσά τους οι Εβραίοι και οι κομμουνιστές.

• Για το προσφυγικό-μεταναστευτικό και την κρίση που επέφερε ο πόλεμος, κρίνετε ότι ως κράτος εξαντλήσατε όλα τα περιθώρια για τις συνθήκες των ανθρώπων που βρέθηκαν στη χώρα μας; Αν και σε αυτό το ζήτημα παίζει ρόλο και η στάση της Ε.Ε. Δεχθήκατε την απαραίτητη συνδρομή;

Ποτέ δεν ωραιοποίησα καταστάσεις. Γνωρίζω καλά τις ελλείψεις και τις δικές μας ευθύνες.  Θα μπορούσαν να είχαν γίνει περισσότερα που να αφορούν την καθημερινότητα και τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τους εκβιασμούς της κυρίαρχης Ευρώπης, τις ξενοφοβικές κραυγές, τα κλειστά σύνορα, την κοινή δήλωση ΕΕ – Τουρκίας, που δημιούργησε ένα εκρηκτικό μείγμα στα νησιά του Βόρειου Αιγαίου. Είμαστε μια περικυκλωμένη χώρα. Όμως, κρατείστε τη δήλωση του Πάπα, με αφορμή την πολιτική μας στο προσφυγικό ζήτημα, για το νόμπελ ειρήνης στον Αλέξη Τσίπρα. Ασφαλώς δεν την έκανε με ευκολία ούτε χωρίς σκέψη. Πρόκειται για μια άκρως τιμητική δήλωση, θα έλεγα συγκινητική… Για τον σύντροφό μας τον Αλέξη, αλλά και για όλους εμάς στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τολμώ, όμως να πω, ότι νόμπελ ειρήνης, νόμπελ αλληλεγγύης στην προσφυγιά, θα πρέπει να δοθεί και στις γιαγιάδες της Λέσβου, στον φούρναρη της Σάμου, στους ψαράδες όλων των νησιών, στους ακτιβιστές της Χίου, της Κω και της Λέρου, σε όσες και όσους έτρεξαν και συνεχίζουν να τρέχουν με κίνδυνο ακόμα και της ίδιας της ζωής τους, για να σώσουν παιδιά από τον πνιγμό, ανθρώπους από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και σε αυτόν τον κόσμο οφείλουμε ένα τεράστιο μπράβο, ένα νόμπελ ειρήνης και κυρίως νόμπελ ανθρωπιάς.

• Είστε ακτιβιστής, άνθρωπος των κινημάτων και είναι γνωστό ότι πράττετε χωρίς… υποσημειώσεις. Από το 2015 μέχρι και σήμερα έχετε ποτέ ρίξει νερό στο κρασί σας; Έχετε πει ότι δεν θα διυλίσετε κάτι, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση και χρειάζεται ηρεμία ενώ υπό άλλες συνθήκες θα το κάνατε;

Να σας πω ότι το κρασάκι μου το πίνω πάντα σκέτο. Δεν μου αρέσει να το νερώνω. Αλλά δεν θα το παίξω ήρωας ενόψει κάλπης. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά ότι λέω ανοιχτά την άποψή μου, έχω ασκήσει κριτική, πάντα με σεβασμό, πάντα με προσοχή, πάντα με γνώμονα τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά και για το καλό της αριστεράς. Ναι, υπήρξαν στιγμές που προτίμησα να στοχαστώ και σιώπησα, που είδα λάθη, αναγνώρισα επώδυνους συμβιβασμούς, ακόμα και ήττες.

Όταν ασχολείσαι με την πολιτική από θέση ευθύνης, όταν λειτουργείς συλλογικά και δεν το παίζεις Λούκυ Λουκ, μοναχικός καβαλάρης, ξέρεις ενίοτε και να σιωπάς. Η σιωπή μπορεί να μην είναι χρυσός, είναι όμως απαραίτητη όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο λόγος σου μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον ταξικό αντίπαλο. Και αυτό δεν θα το έκανα ποτέ.