Συνέντευξη του Πάνο Λάμπρου, υποψήφιου ευρωβουλευτή με τον ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΠΟΧΗ και τον Βασίλη Ρόγγα:
Είσαι ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που όμως δεν έχεις διατελέσει σε ανώτατη ή άλλη κυβερνητική θέση. Το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ έχει πρώην υπουργούς ή πολύ γνωστούς κοινωνικά ανθρώπους. Για ποιο λόγο θέτεις υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές, ενώ φαίνεται πως ξεκινάς πιο κάτω από αρκετούς σε αναγνωρισιμότητα;
Μα δε θα ήμουν στην Αριστερά αν σκεφτόμουν με αυτούς τους όρους! Με την εξής έννοια: αν για να θέσουμε υποψηφιότητα προϋπόθεση είναι να ξεκινάς με τον ούριο άνεμο της αναγνώρισης, τότε το κόμμα μας δε θα υπήρχε! Θα σου πω κάτι όμως ακόμα πιο ετερόδοξο. Ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε το μακρινό 2006 δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα και μάλιστα με μεγάλο ποσοστό της Ανοιχτής Πόλης, χωρίς να είναι γνωστός. Δε συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Αλέξη βεβαίως, για να μην παρεξηγηθώ. Αλλά θέλω να τονίσω πως η φρεσκάδα των ριζοσπαστικών ιδεών, η αγωνιστική και συνεπής στάση ζωής, η θέση του καθενός και της καθεμίας μας στα διάφορα πολιτικά επίδικα είναι εκείνη που μετράει έτσι ώστε να εκλεγεί κανείς στο όποιο ψηφοδέλτιο της Αριστεράς. Έτσι, για εμένα, για παράδειγμα, είναι τιμή μου μεγάλη που είμαι μέλος της Συντακτικής Ομάδας αυτής εδώ της εφημερίδας, της «Εποχής». Σε δύσκολους καιρούς, σε καιρούς πριν τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του και στην εκλογή του Γενάρη του 2015 και έπειτα από τη νίκη του Σεπτέμβρη του 2015, η «Εποχή» στάθηκε ένας φωτεινός φάρος γνώμης, κριτικής, και υποβοήθησης της κινηματικής ανάπτυξης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στο βιογραφικό μου ως υποψήφιος ευρωβουλευτής δεν αναφέρω ότι είμαι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ μόνο, αλλά και δημοσιογράφος της «Εποχής» του Παύλου, του Μπάμπη, της Ιωάννας και τόσων και τόσων άλλων ανιδιοτελών γραφιάδων που κρατούν ζωντανή την εφημερίδα μας.
Για να αλλάξουμε τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης
Το ευρωκοινοβούλιο λέγεται πως είναι ένας θεσμός χωρίς αντικείμενο, μιας και στην πραγματικότητα είναι όργανο που επικυρώνει ή όχι νομοθεσία από μη εκλεγμένα όργανα, όπως η Κομισιόν. Αν εκλεγείς, πως θα παράξεις την πολιτική ύλη που θα κάνει τη διαφορά Πάνο;
Η ερώτησή σου φαινομενικά δεν έχει σχέση με την προηγούμενη, ωστόσο δεν είναι έτσι. Η αναγνώριση που προσφέρει μια θεσμική θέση αυτού του βεληνεκούς πολλαπλασιάζει το μήνυμα μας και η φωνή μας έχει πολύ περισσότερη διάδοση. Παρόλα αυτά, θέτεις ευθέως το ζήτημα του δημοκρατικού ελλείμματος της ΕΕ, που είναι δεδομένο. Πριν τη συνεδρίαση της Κομισιόν, συνεδριάζει η ERT, η ένωση των βιομηχάνων της ΕΕ. Αυτό δείχνει και το βαθμό διαπλοκής οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Γνωρίζω πως λομπίστες από πολλές εταιρίες προσπαθούν να περάσει τη μια ή η άλλη νομοθεσία που ευνοεί τον εργοδότη τους. Τα ξέρουμε αυτά όμως ξέρουμε και ότι η ισχυρή Αριστερά στο Ευρωκοινοβούλιο θα αγωνιστεί για να τα ξεπεράσουμε. Οι αριστεροί και οι αριστερές στο Ευρωκοινοβούλιο θα συγκροτήσουν τη δική τους ομάδα από όλες τις χώρες της ΕΕ, τη GUE, και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με το μανιφέστο του, τα όργανά του, τις θέσεις του και τις κινηματικές του προσπάθειες θα προσπαθήσει στα σοβαρά να αλλάξει τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Οι αριστεροί και οι αριστερές ευρωβουλευτές δε θα κάτσουν σε μια καρέκλα. Θα συνδεθούν με κάθε ριζοσπαστική και κινηματική δύναμη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης. Για εμάς, δηλαδή, Ευρώπη δεν είναι μόνο οι θεσμοί, δεν είναι μόνο τα κράτη και οι κυβερνήσεις, είναι και οι άνθρωποι της, είναι τα κινήματα, τα συνδικάτα και βασική μας επιδίωξη είναι να δώσουμε χώρο και να ενθαρρύνουμε την εφόδο τους στο προσκήνιο.
Είσαι στο ίδιο ψηφοδέλτιο με το γιο ενός πολύ πλούσιου που μέχρι πρόσφατα ήταν δημοτικός σύμβουλός του κ. Μώραλη... Τι σχέση μπορεί να έχεις εσύ; Μήπως είναι εξαιρετικά ετερόκλητο το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν είναι πολιτικά κομψό να αναφέρεσαι σε έναν συνυποψήφιό σου και μάλιστα ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές. Θα ήταν χτύπημα κάτω από τη μέση και δεν πρόκειται να μπω σε μια τέτοια διαδικασία. Ο καθένας και η καθεμία από εμάς κρίνεται από τη συνολική του πορεία, από το λόγο του, από τη στάση ζωής του, από τη σχέση του με τους ανθρώπους και τα κοινωνικά κινήματα. Εγώ έχω τη δική μου πορεία μαζί με χιλιάδες άλλους συντρόφους και συντρόφισσες μου, στο χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Από την ώρα που ανακοινώθηκε το όνομά μου έχω διαβάσει ουκ ολίγα άρθρα με τίτλο: «από το Λάμπρου στον τάδε», «από τον Λάμπρου στον άλλο τάδε». Γίνεται μια προσπάθεια να καταγραφώ ως το ένα άκρο, το αριστερό, το πολύ αριστερό που βρίσκεται στο ίδιο ψηφοδέλτιο με κάποιους και κάποιες που είχαν μια διαφορετική πορεία. Είναι εύκολο να ρίξεις ανάθεμα. Να βάλεις στη γωνία κάποιον, να τον αφορίσεις. Δύσκολο αλλά αναγκαίο να σέβεσαι, να ακούς, να στοχάζεσαι, να παρατηρείς και να μην κρίνεις αποκλειστικά και μόνο από το οικογενειακό πλαίσιο είτε είναι θετικό, είτε όχι. Προσωπικά είμαι αυστηρός και σε πρόσωπα όταν βλέπω αλαζονικές συμπεριφορές, ενδεχομένως ψηφοθηρικές, όταν αντιλαμβάνομαι ότι το αξιακό φορτίο χάνεται στο όνομα του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Ε… δεν τα αγιάζει.
Να προετοιμάσουμε σωστά τη συμμαχία
Η άκρα δεξιά, σύμφωνα με εκτιμήσεις θα έχει ένα πολύ υψηλό ποσοστό. Η Ριζοσπαστική Αριστερά δε δείχνει να έχει την ίδια δυναμική. Πόση σημασία έχει, στο συγκεκριμένο αυτό πολιτικό τοπίο, η Αριστερά να συμμαχεί με τη Σοσιαλδημοκρατία; Μήπως το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο;
Η στόχευση μας δεν είναι να συμμαχήσουμε με τη σοσιαλδημοκρατία γενικά κι αόριστα, αλλά με το τμήμα εκείνο που έμπρακτα έχει απεγκλωβιστεί από το άρμα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς ή έχει κάνει μια ουσιαστική αριστερή στροφή. Άρα δεν πιστεύω ότι το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο. Αν το πίστευα αυτό θα έπρεπε να πάω σε μια τρύπα να κρυφτώ και ο χώρος μας να διαλυθεί! Την ακροδεξιά του Όρμπαν, του Σαλβίνι, του Μπολσονάρο, του Τράμπ δε θα την αντιμετωπίζουμε ως στρουθοκάμηλοι αλλά ευθυτενώς, ηγεμονικά, δυναμικά και, φυσικά, με συμμαχίες. Η σοσιαλδημοκρατία έχει μια πολιτική πορεία εδώ και πάνω από έναν αιώνα με πολλά πισωγυρίσματα, όπως το ζήσαμε. Από τη δεκαετία του 1980 αρχίζει να ενσωματώνει την αφήγηση και τις πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού και βρισκόμαστε να έχουμε τον Μπλέρ, τον Σρέντερ, τον Σημίτη να κυβερνούν έτσι ακριβώς. Στη χώρα μας, λίγο πριν την κρίση, το ΠΑΣΟΚ φάνηκε να μην είχε καταλάβει τι έχει συμβεί. Και ενώ κατά τη διάρκεια της κρίσης μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας κάνει κριτική στο παρελθόν της, συμμαχεί με την Αριστερά στην Ισπανία και την Πορτογαλία, κάνει αριστερή στροφή στην Αγγλία το ελληνικό κόμμα βρίσκεται αγκιστρωμένο -στην κυριολεξία- στην Δεξιά! Η κ. Γεννηματά έχω την αίσθηση ότι σχεδόν δεν αλλάζει στις ομιλίες της τα κύρια επιχειρήματα του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Απαντώ λοιπόν πως φυσικά και είναι απαραίτητη η κοκκινο-κοκκινο πράσινη συμμαχία που, όπως φαίνεται από το όνομά της, περιλαμβάνει δυνάμεις από την αριστερά της αριστεράς έως και τους Οικολόγους. Πρέπει, αν είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε την ακροδεξιά, να προσαρμόζουμε τον τρόπο με τον οποίο συνηθίσαμε να πολιτευόμαστε. Θα σας πω δυο ιστορικά παραδείγματα. Το σοβιετικό ΚΚ μπροστά στον κίνδυνο του φασισμού και του ναζισμού επέλεξε τη συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη δημιουργία των λαϊκών μετώπων και, εκ του αποτελέσματος, φάνηκε πως άργησε πολύ αλλά αυτό που έκανε ήταν σωστό. Το δεύτερο. Έπειτα από τον ελληνικό εμφύλιο το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα στις εκλογές του 1952 έχει ένα καταστροφικό σύνθημα, το γνωστό «τι Παπάγος – τι Πλαστήρας», εξομοιώνοντας το Κέντρο με τη Δεξιά. Τελικά κέρδισε ο Παπάγος τις εκλογές με τα γνωστά αποτελέσματα. Τονίζω με αυτά να πω πως δεν πρέπει να περιμένουμε να γιγαντωθεί ο φασισμός για να συμμαχήσουμε, έστω και επισφαλώς, έστω και χωρίς να αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο την πραγματικότητα. Πρέπει να την προετοιμάσουμε αυτή τη συμμαχία σωστά και σύντομα.
