Η δια στόματος πρωθυπουργού επίσημη διάγνωση της παθογένειας των ελληνικών πανεπιστημίων ως χώρων «γενικευμένης ανομίας», μετέφερε άρδην τη συζήτηση από το επίπεδο της ενίσχυσης της δημόσιας εκπαίδευσης, σε εκείνο της ισχυρής αστυνόμευσης των πανεπιστημίων με σκοπό την καταπολέμηση των φαντασμάτων της ανομίας και της εγκληματικότητας.
Η στρατηγική που ακολουθήθηκε για τον αντιπερισπασμό από τα πραγματικά προβλήματα είναι η γνωστή μέθοδος του Γκαίμπελς. Ο οποίος συνιστούσε στους προπαγανδιστές, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, να επιλέγουν ένα τεράστιο ψέμα και να το επαναλαμβάνουν συνέχεια.
Λέγε-λέγε, κάτι θα μείνει στο τέλος, είναι η Γκαιμπελική συνταγή.
Η πολιτική της προπαγάνδας έχει πολλαπλές ευεργετικές συνέπειες γι’ αυτόν που την ακολουθεί.
Πρώτα γιατί με τον τρόπο αυτόν επιτυγχάνεται ο στόχος του αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα.
Το πραγματικό πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων, όπως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται, δεν είναι ούτε η ανομία, ούτε η εγκληματικότητα.
Σύμφωνα με τα διεθνή στοιχεία, το πραγματικό πρόβλημα των πανεπιστημίων μας είναι η φτώχεια τους, ως αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσής τους, μετά από 10 χρόνια μνημονίων σκληρής λιτότητας. Που τα απογύμνωσαν από το ακαδημαϊκό προσωπικό και τους επέβαλαν να λειτουργούν με το ένα τέταρτο της αρχικής δημόσιας χρηματοδότησης.
Τούτων δοθέντων, έρχεται η προπαγάνδα περί γενικευμένης ανομίας και εκτρέπει τη συζήτηση από το υπαρκτό, σε ένα κατασκευασμένο και γι’ αυτό εικονικό πρόβλημα.
Με δεδομένο μάλιστα ότι η επιδίωξη μιας ακραία νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης είναι η συρρίκνωση των δημόσιων πανεπιστημίων υπέρ των ιδιωτικών, τότε η δυσφήμισή τους ως χώρων που έλκουν την ανομία και καλλιεργούν την εγκληματικότητα λειτουργεί άριστα σαν προκάλυμμα καπνού, πίσω από το οποίο θα κρυφτούν οι πραγματικές προθέσεις μιας ταξικής εκπαιδευτικής πολιτικής.
Ο πλέον εύκολος τρόπος, άλλωστε, για να καταγάγει μια κυβέρνηση μια μεγάλη επιτυχία είναι να λύσει ένα πρόβλημα που η ίδια κατασκεύασε στα μέτρα της.
Με τον τρόπο αυτόν το πραγματικό πρόβλημα παραμένει άλυτο, ενώ η κυβέρνηση δρέπει δάφνες για την επιτυχή αντιμετώπιση ενός κατασκευασμένου από την ίδια προβλήματος.
Αν το κατασκευασμένο πρόβλημα μάλιστα συνδυάζεται και με ένα άκρως συντηρητικό αφήγημα περί νόμου και τάξης που συνεπαίρνει το ακροδεξιό ακροατήριο που η κυβέρνηση έχει ανάγκη ενόψει εκλογών, τότε πρόκειται για την απόλυτη επιτυχία.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι δηλαδή αν ο προπαγανδιστής, μέσω της αντιμετώπισης του κατασκευασμένου προβλήματος, πιστώνεται και την επιτυχία της εξυπηρέτησης μιας ευνοϊκής, για την εικόνα του, επικοινωνιακής πολιτικής.
Στην περίπτωση της γενικευμένης ανομίας, οι προπαγανδιστές πέτυχαν τρία στα τρία. Και ο στόχος της ταξικής πολιτικής υπηρετήθηκε χωρίς να ανοίξει μύτη και η επιτυχία της αστυνόμευσης των πανεπιστημίων έδωσε πόντους στην κυβέρνηση και το ακροδεξιό ιδεολόγημα του νόμου και της τάξης λειτούργησε σαν «άρτος και θεάματα» για το υπερσυντηρητικό ακροατήριο.
Μικρή αξία έχει ότι δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, παρά την επίμονη αστυνομοκρατία, ο ισχυρισμός ότι τα πανεπιστήμια είναι χώροι γενικευμένης ανομίας.
Αρκεί η επιτυχία της κατάργησης του ακαδημαϊκού ασύλου και της μόνιμης εγκατάστασης πανεπιστημιακής αστυνομίας εντός των πανεπιστημίων.
Μια σημαντική επιτυχία για τη Δεξιά, που συμβολίζει την κυριαρχία της κρατικής εξουσίας απέναντι στην ελεύθερη σκέψη και στην ανεξάρτητη παραγωγή και μετάδοση της επιστημονικής γνώσης.
Αυτό λοιπόν που στ’ αλήθεια συνέβη με την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ότι «όδινεν όρος και έτεκεν μυν».
Μετά από όλη αυτή την προπαγάνδα περί… εκτεταμένης ανομίας και εγκληματικότητας στα πανεπιστήμια και μετά από τα 30 εκατομμύρια ευρώ, που ισοδυναμούν με το 30% του συνολικού τακτικού προϋπολογισμού των πανεπιστημίων, που κόστισε ο παγκοσμίως πρωτότυπος διορισμός 1.000 πανεπιστημιακών αστυνομικών που ακόμη χειρότερα, για να σταθούν στα πανεπιστήμια χρειάζονται επιπλέον υποστήριξη και από ένοπλες διμοιρίες ΜΑΤ, το μόνο που αποδείχθηκε στ’ αλήθεια ήταν μια γιάφκα οργανωμένου εγκλήματος στις Εστίες του ΕΜΠ.
Η οποία μάλιστα ήταν γνωστή εδώ και χρόνια και η οποία εξαρθρώθηκε όχι από την πανεπιστημιακή αστυνομία που εγκαταστάθηκε γι’ αυτόν υποτίθεται τον σκοπό μόνιμα στα πανεπιστήμια, αλλά από μια οργανωμένη καταδρομική επίθεση της ΕΛΑΣ που διήρκεσε όλο κι όλο ένα πρωινό.
Μια εισβολή αντίστοιχη με αυτές που συνέβησαν κατ’ επανάληψη στο παρελθόν στο ΑΠΘ και στο ΕΚΠΑ. Για τις οποίες μάλιστα δεν χρειάστηκε καμία προπαγάνδα περί ανομίας και εγκληματικότητας στα πανεπιστήμια, καμία κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου, αφού η σχετική νομοθεσία επέτρεπε την επέμβαση της αστυνομίας σε περιστατικά εγκληματικότητας, καθώς και καμία συγκρότηση κανενός ειδικού σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Όπως συμβαίνει οπουδήποτε στην επικράτεια σε περιπτώσεις εγκληματικότητας, είτε πρόκειται για γειτονιές, είτε για το κέντρο, είτε για δημόσια ή άλλα κτίρια, όπου τα ζητήματα της εγκληματικότητας και της ανομίας είναι παντού αρμοδιότητας της ΕΛΑΣ.
Εντωμεταξύ, κανείς δεν συζητά ότι 20.000 υποψήφιοι κάθε χρόνο μένουν εκτός πανεπιστημίων επειδή δεν συγκέντρωσαν το άλλο επικοινωνιακό κατασκεύασμα, αυτό της βαθμολογικής βάσης. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ισάριθμες κενές θέσεις στις πανεπιστημιακές σχολές.
Η προπαγάνδα διέδωσε την πολιτική της βαθμολογικής βάσης σαν την επιτομή της αξιοκρατίας. Ανεξάρτητα αν αυτή παρήγαγε το απίστευτα αναξιοκρατικό αποτέλεσμα, οι 20.000 υποψήφιοι που απορρίπτονται από τα πανεπιστήμια να στέλνονται, δίκην πελατείας, στα ιδιωτικά κολέγια.
Στα οποία κολέγια προφανώς και δεν χρειάζονται ούτε εξετάσεις, ούτε βαθμολογικές βάσεις για να εισαχθούν.
Μια προϋπόθεση μόνο χρειάζεται για την εγγραφή σε αυτά. Αυτή που έχει να κάνει με την οικονομική ικανότητα των υποψηφίων να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των διδάκτρων. Μια προϋπόθεση μάλλον δύσκολο να επιτευχθεί για τη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών σε εποχή οικονομικής κρίσης και εκτεταμένης φτώχειας.
Για τα υπόλοιπα φρόντισε το συναρμόδιο για θέματα Παιδείας υπουργείο της κας Κεραμέως.
Το οποίο αναγνώρισε τα διπλώματα των αδιαβάθμητων και εκτός συστήματος αξιολόγησης ιδιωτικών κολεγίων ως ισότιμα με εκείνα των διαβαθμισμένων, αξιολογημένων και υπό την προϋπόθεση της επιτυχίας στις εισαγωγικές εξετάσεις και μάλιστα με απαίτηση συμπλήρωσης της βαθμολογικής βάσης, δημόσιων πανεπιστημίων.
Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται. Η προπαγάνδα της ανομίας και το υπερθέαμα της αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια κρύβει τη μεγάλη αλήθεια ότι στο εξής τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών θα γίνονται γιατροί, δικηγόροι και επιχειρηματίες, ενώ τα παιδιά των φτωχών θα γίνονται υδραυλικοί ή ταχυμεταφορείς.
Το υπερθέαμα της αρένας να είναι καλά, με τα κανάλια να προβάλουν σκηνές από τα πανεπιστήμια, όπου η αστυνομία επιβάλει την τάξη, δέρνοντας όσους φοιτητές συνεχίζουν να ονειρεύονται έναν δίκαιο κόσμο.
Η ζωή συνεχίζεται ήσυχα και στα αστυνομοκρατούμενα πανεπιστήμια. Αφού όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται για την κάτω από το όριο της ανεκτής λειτουργίας υποχρηματοδότηση και υποστελέχωσή τους, προσάγονται βιαίως στα αστυνομικά τμήματα. Και πολλοί από αυτούς, αφού φορτωθούν διάφορα αδικήματα, παραπέμπονται σε δίκη για διατάραξη κοινής ειρήνης κλπ.
Με τη βία και την καταστολή της διαμαρτυρίας, κατάφεραν ώστε τα πανεπιστήμια, μετά από 4 χρόνια από τότε που τελείωσαν τα μνημόνια, να εξακολουθούν να λειτουργούν σαν να συνεχίζεται η λιτότητα.
Με τους συρρικνωμένους μνημονιακούς προϋπολογισμούς και με την ελλειμματική μνημονιακή στελέχωση.
Που θέλει το ακαδημαϊκό προσωπικό που έχει αφυπηρετήσει εδώ και 12 χρόνια να μην έχει ακόμη αναπληρωθεί. Με αποτέλεσμα τη μείωση του αριθμού των καθηγητών κατά 35% περίπου σε σχέση με τα προ του 2010 επίπεδα.
Η αφυπηρέτηση των καθηγητών πανεπιστημίου, άλλωστε, ισοφαρίζεται εξαιρετικά με τον διορισμό πανεπιστημιακών αστυνομικών.
Η ζωή λοιπόν συνεχίζεται στα πανεπιστήμια ως εάν να μη συμβαίνει τίποτε. Και για όσους δεν βρίσκουν θέση σε αίθουσες χωρητικότητας 120 ατόμων στις οποίες στοιβάζονται 200 και βάλε φοιτητές, έρχεται η ίδια η ζωή, με τους νόμους της φύσης, να δώσει τη λύση.
Οι υπεράριθμοι… πέφτουν από τα παράθυρα των αιθουσών διδασκαλίας.
Αφού ακόμη και όταν υπάρχουν αίθουσες διαθέσιμες για να μοιραστεί το μάθημα σε μικρότερα ακροατήρια, δεν υπάρχουν καθηγητές για να διδάξουν.
Γι’ αυτά τα… θλιβερά ατυχήματα προφανώς και δεν ευθύνεται κανείς. Αφού είναι δύσκολο να τεκμηριωθούν σχέσεις… αιτιώδους συνάφειας μεταξύ των ευθυνών εκείνων που ορίζουν τις τύχες των πανεπιστημίων αφενός και του αμείλικτου νόμου της βαρύτητας για όσους πλεονάζουν, αφετέρου.
Με τούτα και με τα άλλα η Ελλάδα προχωρεί ακάθεκτη προς την ανάπτυξη. Η προπαγάνδα της εγκληματικότητας στα δημόσια πανεπιστήμια άλλωστε, φροντίζει γι’ αυτό. Αφού ανοίγει ένα νέο πεδίο ανάπτυξης και κερδοφορίας, αυτό της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Άλλωστε ποιος νοιάζεται; Αντί των ελληνικών πανεπιστημίων που βρίθουν από εγκληματικότητα και ανομία, υπάρχουν πάντα τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια με τα υπέρογκα δίδακτρα για τους γόνους των γνωστών οικογενειών που κυβερνούν τη χώρα.
Αφού όταν λείπει το ψωμί, υπάρχει πάντα η εναλλακτική για… παντεσπάνι.
