to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

12:26 | 25.05.2012

left.gr

Κοινωνία

Πάμε πλατεία; Ένας χρόνος από το κίνημα των πλατειών

Πριν από ένα χρόνο, εν μέσω μιας σχετικής και επιφανεικής αδράνειας, οι Πλατείες της Ελλάδας γέμισαν με κόσμο.


Αφορμή στάθηκε η αντίστοιχη κινητοποίηση των Ισπανών Αγανακτισμένων, που είχε προηγηθεί κατά λίγες μέρες. Πολύ γρήγορα φάνηκε ωστόσο, πως δεν επρόκειτο για ένα παροδικό πυροτέχνημα. Οι πλατείες, με κέντρο την Πλατεία Συντάγματος, παρέμειναν γεμάτες σχεδόν όλο το καλοκαίρι. 


Το ζήτημα δεν είναι πρωτίστως αριθμητικό, αν και ο αριθμός των ανθρώπων που ενεπλάκησαν σε αυτή τη διαδικασία ήταν πρωτόγνωρος. Εξίσου πρωτόγνωρη ήταν και η διάρκεια των κινητοποιήσεων. Υπάρχουν όμως και μερικά ουσιαστικά στοιχεία που δεν μπορούμε να ξεχνάμε. Από την πρώτη μέρα κιόλας έπεσε στο τραπέζι η ιδέα μιας λαϊκής συνέλευσης. Από τότε κάθε βράδυ εκατοντάδες- και αρκετές φορές χιλιάδες- άνθρωποι συγκεντρώνονταν και συζητούσαν για τα προβλήματά τους και για πιθανές λύσεις. Γύρω από τη Συνέλευση στήθηκε μια σειρά θεματικών ομάδων, αλλά και ένα ζωντανό εργαστήρι αυτο-οργάνωσης.

Όσοι και όσες συμμετείχαν στις διαδικασίες φρόντιζαν για την τροφοδοσία, την καθαριότητα και την εύρυθμη λειτουργία του χώρου. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι άνθρωποι άρθρωναν με τα δικά τους λόγια το αίτημα που ολοκλήρωνε αυτό που ήδη έπρατταν: Δημοκρατία. Αν οφείλουμε να κρατήσουμε κάτι από τις πλατείες αυτό είναι το πως ξεπέρασαν πολύ γρήγορα οποιαδήποτε οικονομικά αιτήματα για να φτάσουν στην καρδιά του προβλήματος: να αποφασίζουμε συλλογικά για τις ζωές μας. 


Η -μη κινηματοφοβική- Αριστερά δε θα μπορούσε να λείπει από μιας τέτοιας κλίμακας κοινωνική διαδικασία. Αυτό δε σήμανε φυσικά την απουσία αμηχανίας, δισταγμού ή και ενστάσεων. Παρόλα αυτά, το σημαντικό είναι πως μεγάλα κομμάτια της αριστεράς έγιναν οργανικό κομμάτι όσων συνέβαιναν. Όχι για να προσφέρουν μια αφ΄υψηλου καθοδήγηση και συμβουλές, αλλά γιατί και οι αριστεροί και οι αριστερές είναι οργανικό κομμάτι των κοινωνικών αγώνων. Έχουν και πείρα να καταθέσουν αλλά και πολλά να διδαχθούν. 


Ίσως να είναι νωρίς για να αποτιμήσουμε συνολικά τις Πλατείες και τα σημάδια που άφησαν στην ελληνική κοινωνία. 


Αναμφίβολα, επρόκειτο για διαδικασία που είχε πολλά και αντιφατικά χαρακτηριστικά, αλλά ποια κίνηση των μαζών δεν είναι αντιφατική; Δύο συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε με μια σχετική βεβαιότητα. Πρώτον, η σημερινή κατάσταση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό δε μπορεί να ειδωθεί αποκομμένη από όσα συνέβησαν. Η κινητοποίηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας- ειδικά περιθωριοποιημένων όπως οι άνεργοι/-ες και οι υποαπασχολούμενοι/-ες – άνοιξε τον δρόμο για την επανακαταξίωση της έννοιας της συλλογικότητας και για μια ριζική αμφισβήτηση του υπάρχοντος. Χωρίς αυτές τις δυο μετατοπίσεις μια κουβέντα για κυβέρνηση της Αριστεράς θα ήταν απλά αδιανόητη. Από την άλλη, η ενεργή συμμετοχή της Αριστεράς βοήθησε σημαντικά στο να αποκτήσει το κίνημα των Αγανακτισμένων έναν σχετικά συνεκτικό πολιτικό προσανατολισμό, τον οποίο υποστήριξε με δυναμικές και οργανωμένες κινηματικές δράσεις πχ. αποκλεισμός της Βουλής κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. 


Το πουλόβερ του Μνημονίου και των κομμάτων που το στήριξαν ξεκίνησε να ξηλώνεται εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού που εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές αρνήθηκαν να φύγουν από το Σύνταγμα αν και δέχονταν τόνους χημικών και πρωτοφανή βία. Μια συζήτηση για τις Πλατείες σήμερα δεν έχει χαρακτήρα επετειακό ή νοσταλγικό. Είναι ο καλύτερος οδηγός για το πως μπορεί και πρέπει να προχωρήσει η Αριστερά από εδώ και πέρα και ειδικά μπροστά στο ερώτημα της ρήξης που αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ενώπιόν της. 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)