Στιγμές που γράφουν ιστορία τις συνειδητοποιείς πολύ αργότερα από τη στιγμή που τις ζεις συμμετέχοντας.
Όταν, την άνοιξη του 1983, η Άννα Βαγενά μου είπε πως θα κάνει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ένα πάρτι στη Βουλιαγμένη, το μυαλό μου πήγε σε πάρτι - συναυλία, από αυτά που ξέραμε. Γνωρίζοντας, βέβαια, τον Λουκιανό, ήμουν σίγουρος πως το όλο εγχείρημα θα ήταν καλόγουστο και με πολλή φαντασία.
Ακόμα ήμουν σίγουρος πως το κοινό θα ανταποκρινόταν, παρότι η Βουλιαγμένη το 1983 έπεφτε κομμάτι μακριά για τις περισσότερες συνοικίες της Αθήνας. Δεν υπήρχαν τόσα ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητα και η συγκοινωνία ήταν κάτι σαν... ΚΤΕΛ. Αλλά, για να το λέει ο Λούκι, 2.000 με 3.000 θεατές θα τους είχαμε σίγουρους. Μην σας πω και 5.000!
Εκείνες τις ημέρες είχαμε επιστρέψει με την Άννα από μια μεγάλη περιοδεία που κάναμε με το Θεσσαλικό Θέατρο παίζοντας το έργο του Γιώργου Αρμένη «Το σόι». Ήταν μια σπουδαία επιτυχία του Θεσσαλικού, που ξεκίνησε από τη Λάρισα και επισκέφθηκε και άλλες εκατό περίπου μικρές και μεγάλες πόλεις.
«Ωραία. Και σ' αυτή τη συναυλία εγώ τι θα κάνω;». «Εσύ θα είσαι στην εταιρεία που το διοργανώνει» μου ανακοινώθηκε. Χρειάζονταν, βλέπετε, μια εταιρεία για τις υπογραφές με τον ΕΟΤ για την παραχώρηση της πλαζ, για τα εισιτήρια, τις εφορίες και τα λοιπά. Σε αυτήν την εταιρεία συμμετείχαν, εκτός από εμάς τους τρεις, η Άννα Χατζησοφιά και ακόμα η κυρά Λένη, που επιστρατεύτηκε την τελευταία στιγμή υπογράφοντας το καταστατικό που της διαβάσαμε και εξηγήσαμε, βάζοντας στη θέση της υπογραφής έναν σταυρό.
Το όνομα της εταιρείας; «Το σάπιο σανίδι»! Λουκιανής, βεβαίως, έμπνευσης. Να σημειώσω πως τον θίασο που κάναμε το επόμενο καλοκαίρι ο Λουκιανός τον ονόμασε «Το κακό συναπάντημα». Καταλαβαίνετε τη θέση της Βαγενά, που, όταν πήγαινε στην εφορία και όπου προηγούνταν στον γκισέ εταιρείες με σοβαρά ονόματα, π.χ. Παναγόπουλος Εισαγωγική ή Three Stars Corporation, η επόμενη κυρία (η Βαγενά δηλαδή) έλεγε εκπροσωπώ το «Σάπιο σανίδι» ή «Το κακό συναπάντημα»! Κόκαλο ο έφορος!
Έφτασε λοιπόν η ημέρα του «πάρτι». Από νωρίς στην πλαζ εμείς, περιμέναμε. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφτασαν πολύ πριν από τη δύση του ήλιου. Καθόλου λίγοι. Και δεν ήταν απλώς ανυπόμονοι. Ήταν ένα σημάδι πως οι θεατές θα ήταν αρκετοί. Έτσι προβλέπαμε. Όταν όμως οι θεατές άρχισαν να καταφθάνουν ως «κεφάτες ορδές», κονιορτοποιήθηκαν όλες οι προβλέψεις μας.
Δεν υπήρχε χώρος να σταθούν. Σε όλη την παραλία, μέσα στη θάλασσα, κάτω από τα δέντρα, στα πεζούλια, παντού. Δεν ξέραμε πια πόσοι ήταν, γιατί από κάποια στιγμή και πέρα δεν κόβονταν εισιτήρια. Έμπαιναν από την είσοδο πηδώντας τους φράχτες, κατέφθαναν κολυμπώντας. 50.000; 70.000; 100.000; Κανείς δεν ξέρει.
Ήταν μία από τις πιο ωραίες νύχτες της ζωής μας. Όλων όσοι βρεθήκαμε εκεί. Ήταν ένα ξέσπασμα καλού γούστου και ταυτόχρονα μια στιγμή που σφράγιζε την αλλαγή της εποχής. Η στιγμή που καταρρίφθηκαν τα δεδομένα που υπαγόρευε η περίοδος της μεταπολίτευσης για τη διασκέδαση και ακόμα τα στερεότυπα για τα «eighties» με την ντίσκο και τα μαλλιά «αφάνα».
Εκείνο το βράδυ ακούσαμε μουσική του ’50, αμερικανική μουσική, έντεχνη και λαϊκή ελληνική μουσική, μέχρι και καντάδες από τη χορωδία και μαντολινάτα του Φώτη Αλέπορου, που πέρασε σε δύο ή τρεις βαρκούλες, ανάμεσα στην αμμουδιά, όπου είχαν καθίσει οι θεατές, ανάμεσα στους λουόμενους θεατές και, τέλος, το «πατάρι» της μουσικής που είχε στηθεί μέσα στη θάλασσα, σε απόσταση ογδόντα μέτρων από την ακτή.
Ήταν η απόδειξη ότι μπορούμε να βρισκόμαστε και να κάνουμε ωραία πράγματα χωρίς ταρατατζούμ, μεγάλη διαφήμιση κ.λπ.
Δεν ξανάγινε ποτέ από τότε κάτι παρόμοιο. Μια άλλη πρόταση τόσο τολμηρή, τόσο διαφορετική, τόσο δυνατή καλλιτεχνικά που να εμπνεύσει μια τόσο μεγάλη συμμετοχή. Όχι απλώς σε αριθμούς, αλλά σε ποιότητα και ένταση.
Το «πάρτι στη Βουλιαγμένη» είχε το οραματικό στοιχείο του Λουκιανού. Το πάρτι αυτό ήταν ο Λουκιανός. Και η Άννα, ο δυνατός βραχίονας υλοποίησης των εμπνεύσεών του.
Φεύγοντας το πρωί από την πλαζ, σκεφτόμασταν πως η συναυλία πήγε απίστευτα καλά και εμείς περάσαμε ακόμα καλύτερα. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε από αφηγήσεις γνωστών μας, αλλά κυρίως αγνώστων, από αναφορές σε κείμενα και τραγούδια, τι ακριβώς είχε γίνει.
Και το χρωστάμε σε σένα, Λουκιανέ. Σε ευχαριστούμε.
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι βουλευτής Ανατολικής Αττικής και αναπληρωτής τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.
