Τις τελευταίες ημέρες και κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών οι πολιτικές δυνάμεις που είτε στηρίζουν είτε ανέχονται την πολιτική του μνημονίου παίζουν με τις λέξεις όσον αφορά το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της στάσης απέναντι στο Μνημόνιο. Άλλοι μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση των μέτρων του μνημονίου, άλλοι για απεμπλοκή σε κάμποσα χρόνια και άλλοι για σταδιακή απαγκίστρωση.

Οι δυνάμεις αυτές να αφήσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις, να αφήσουν τα επικοινωνιακά τερτίπια και να μιλήσουνε για την ουσία, για την ταμπακιέρα. Να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό αυτό που κυρίως τον απασχολεί: θα εφαρμόσουν ή όχι τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφίσει ή σχεδιάζουν να ψηφίσουν; Θα προχωρήσουν στις 15 του μήνα στην κατάργηση της μετενέργειας και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας; Θα μειώσουν κι άλλο τον κατώτατο μισθό όπως έχουν ψηφίσει να κάνουν; Θα προχωρήσουν στις περικοπές συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων ύψους πάνω από 11 δις όπως έχουν ψηφίσει να κάνουν; Θα λάβουν τα 72 μέτρα τον Ιούνιο που ο κ. Παπαδήμος τους υπενθύμισε εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας ότι πρέπει να λάβουν; Θα συνεχίσουν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας όπως έχουν σχεδιάσει και ψηφίσει να κάνουν; Θυμίζουμε ότι σήμερα μετοχές της ΔΕΗ μεταφέρθηκαν στο ταμείο ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Τι θα κάνουν με  όλα αυτά; Αυτά να πουν στον ελληνικό λαό και να πάψουν να κρύβονται πίσω από τις λέξεις.  

Η μόνη πολιτική δύναμη που έχει ξεκάθαρη θέση σε αυτά τα ζητήματα τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Το θέμα είναι ποια είναι η θέση των άλλων δυνάμεων. Και αν το μνημόνιο μπει από το παράθυρο παρόλο που ο ελληνικός λαός με τους αγώνες και την ψήφο του το έδιωξε από την πόρτα.