Του Σταύρου Θεοδωράκη

Στο μυαλό μου γυρνάει η Σονίλα. Θα τη θυμάστε ίσως κι εσείς. Εστω και αμυδρά. Μαθήτρια σε ένα χωριό της Αχαΐας. Από αυτά που αναστήθηκαν από τους αλβανούς εργάτες. Γιατί όταν λέμε μετανάστες στην Ελλάδα δεν εννοούμε μόνο τις στρατιές των Ασιατών και των Αφρικανών που συνωστίζονται στην «κάτω μεριά» της Αθήνας, εννοούμε πρώτα από όλα τους Αλβανούς, που βοήθησαν στην ανάπτυξη της χώρας τη δεκαετία του '90. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Η Σονίλα ήταν αριστούχα. Τόσο που δεν μπορούσε το σχολείο της να μην της δώσει τη σημαία. Και παρά τις γκρίνιες κάποιων καθηγητών και κάποιων γονέων, της την έδωσε. Παραμονές όμως της παρέλασης η Σονίλα, πλησιάζοντας το σχολείο, αντίκρισε οδοφράγματα. Δεν αστειεύομαι. Οκτώβριος του 2004.

«Είχαν αγοράσει συρματοπλέγματα και είχαν κλείσει όλο το σχολείο και είχα μείνει έξω μόνο εγώ με τον αδερφό μου με τις τσάντες μας». «Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου», μου είχε πει τότε η πιτσιρίκα. «Καλά, μην κλαις, δύο βλάκες είναι», της είχα πει τότε για να την παρηγορήσω. Ισως και να το πίστευα κιόλας. Οτι η ελληνική κοινωνία δεν θα παραδοθεί σε αυτούς τους... βλάκες. Αλλωστε το ίδιο πιστεύω και σήμερα. Οι ρατσιστές και οι χουλιγκάνοι είναι λίγοι. Απλώς κάνουν όλο και περισσότερο θόρυβο.

Ανάμεσα στους μαθητές που θα παρελάσουν αύριο σε όλη την Ελλάδα θα υπάρχουν και χιλιάδες παιδιά μεταναστών. Σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά αυτά θα είναι «κρυμμένα». «Ναι, ο αριστούχος είναι από το Ουζμπεκιστάν αλλά δεν θα είναι σημαιοφόρος», θα μου εξομολογηθεί λυκειάρχης της Δυτικής Αθήνας. «Το κάνουμε για να τον προστατεύσουμε. Μην προκαλούμε κιόλας». Μην προκαλούμε ποιον; «Μετά τον φόβο ακολουθεί η παράδοση», ήθελα να πω στον λυκειάρχη αλλά βιαζόμουν. Κάπου στο κέντρο της Αθήνας με περίμεναν δύο εξαίρετες νεαρές Ελληνίδες, παιδιά μεταναστών. Δύο αριστούχες που αύριο θα σηκώσουν τη σημαία στο Σύνταγμα.

Πηγή: Τα Νεα