«Ήρθε ο καιρός πάνω στου κόσμου την πληγή, να ξαναχτίσουμε τη γη…»  Ν. Γκάτσος

Οι εξελίξεις και στην παιδεία τα τρία τελευταία χρόνια (όχι ότι πριν ήταν όλα ρόδινα) είναι ραγδαίες, προς το χειρότερο για τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς αλλά και τους γονείς. 

Αφορμή για να «πάρει» η παιδεία θέση στις τηλεοράσεις, η απόφαση για απεργία που προτείνεται από την ΟΛΜΕ.

Αιτία οι νόμοι που ψηφίζονται και υλοποιούνται από την τρικομματική κυβέρνηση στα πλαίσια του μνημονίου:

• Για μείωση μισθών σε όλους τους εργαζόμενους

• Για συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων, για μείωση του αριθμού των εισακτέων στα Πανεπιστήμια ( μην ξεχνάμε επίσης και το σχέδιο Αθηνά) 

• Για απολύσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών

• Για μεταθέσεις και απολύσεις μονίμων εκπαιδευτικών

• Για κατάργηση της αντισταθμιστικής στήριξης για όσους μαθητές έχουν ανάγκη

• Για κατάργηση ειδικής αγωγής, υποβάθμισης των καλλιτεχνικών σχολείων αλλά και κατάργηση ΟΣΚ και ΟΕΔΒ

• Η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης ώστε να μην καλύπτονται πλέον ούτε οι στοιχειώδεις λειτουργικές ανάγκες.

• Και φυσικά η καλλιέργεια του φόβου και της υποταγής από μια αυταρχική κυβέρνηση που εφαρμόζει πιστά το νεοφιλελεύθερο μοντέλο (ανεργία, χαράτσια και ξεπούλημα του Δημόσιου πλούτου) 

Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…

Και σύντομα:

• Πανελλήνιες στις τρεις τάξεις του γενικού λυκείου

• Διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης

• Ιδιωτικοποίηση λειτουργιών της εκπαίδευσης και δίδακτρα στα Πανεπιστήμια και γιατί όχι και στη μη υποχρεωτική εκπαίδευση

• Συμμετοχή των γονιών στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και η παρουσία χορηγών – φυσικά με τα αναγκαία ανταλλάγματα.

Οι γονείς – της δικιάς μου τάξης όμως – έχουν συμφέρον από την ύπαρξη Δημόσιας Δωρεάν και ουσιαστικής Παιδείας. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση συλλογικά να επιδιώξουμε την ανατροπή αυτών των πολιτικών.

Μερικές σκέψεις λοιπόν για αυτό:

1. Τα αιτήματα των εκπαιδευτικών είναι και δικά μας. Συνεπώς δεν τους στηρίζουμε απλά, είμαστε στο ίδιο χαράκωμα. (πόλεμος γίνεται, γι αυτό μας φόρεσαν χακί)

2. Σήμερα είναι οι εκπαιδευτικοί που «προκαλούν» με τις απεργίες. Χθες οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στους Δήμους και στο Μετρό. Αύριο οι γιατροί….

3. Υπάρχει η ανάγκη να αντιληφθούμε πως η επίθεση που δεχόμαστε είναι γενικευμένη και η απάντηση προϋποθέτει συλλογικότητα, πολιτική προοπτική που να εμπνέει, που δεν είναι «μια από τα ίδια». Και όλα αυτά πρέπει να πείσουμε και τους «δικούς μας», όχι μόνο τους άλλους. Η ανάγκη για συνδικαλιστικό κίνημα μαζικό, ισχυρό και ταξικό είναι επιτακτική (η στάση ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ είναι χαρακτηριστική). 

4. Η αγανάκτηση και ο θυμός μπορεί να γίνουν ριζοσπαστική έκφραση ανατροπής, συνδυάζοντας την αγωνιστική διεκδίκηση και τη στήριξη προοδευτικής διεξόδου  με κυβέρνηση της Αριστεράς και ισχυρό λαϊκό έλεγχο.   

Μας απασχολεί λοιπόν σαν γονείς – στο πλευρό των παιδιών μας – η μόρφωσή τους και το μέλλον τους. Η κυβέρνηση που δείχνει ίστρο για απρόσκοπτη  πραγματοποίηση των πανελληνίων, έχει ακέραιη την ευθύνη για την υποθήκευση της χώρας και των ονείρων των παιδιών μας.

Με 65% ανεργία στους νέους και χωρίς προοπτική βιώσιμης ανάπτυξης, με 1.000.000 χαμένες !!!! ώρες διδασκαλίας (με στοιχεία και ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας φέτος), τι ψυχολογία αλήθεια μπορεί να χει ο μαθητής που δίνει εξετάσεις;

Πολλοί – αρκετοί καλοπροαίρετα – αναρωτιούνται γιατί τώρα, σε περίοδο εξετάσεων, οι απεργίες; Υπάρχει ακέραια η ευθύνη της κυβέρνησης, (σχεδιασμένη θαρρώ) για την επιλογή του χρόνου. 

Σε μας πέφτει το βάρος μιας άλλης υποχρέωσης: να είμαστε παρόντες και παρούσες στην υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, στην προάσπιση της ζωής και της περηφάνιας μας (και αυτό είναι σημαντικό μάθημα και για τα παιδιά μας και για εμάς).

Στον αγώνα για δημοκρατική μεταρρύθμιση της παιδείας που θα εξασφαλίζει:

- Ποιοτική γνώση και καλλιέργεια αξιών

- Ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του μαθητή

- Δυνατότητες εκπαίδευσης (και στα παιδιά της εργατικής τάξης)

Αν όχι τώρα, πότε;

Υ.Γ. 1) Είμαι εκπαιδευτικός αλλά όχι διορισμένος. Ζητώ από τον κ. Σαμαρά και τους «λοχαγούς» Κεδίκογλου, Βενιζέλο, Κουβέλη (γνωριζόμαστε άλλωστε κ. Φώτη) να καταταγώ εθελοντής – μισθοφόρος(κόψτε μου έναν μισθό όπως στους Πρετεντέρηδες) στον πόλεμο που κήρυξε η Κυβέρνηση για τη «σωτηρία των παιδιών μας» από τους «τεμπέληδες εκπαιδευτικούς».

2) Όταν ο πατέρας μου έφυγε απ’ το σπίτι για την επιστράτευση (Ιούλιος 1974) εκτός απ’ την ανησυχία είχα και την περηφάνια  πως θα αγωνίζονταν για το δίκιο. Σε λίγο καιρό η χούντα έπεσε…

- Ας κάνουμε κι εμείς κάτι σήμερα -γονείς, εκπαιδευτικοί και νεολαία μαζί-, γιατί φαίνεται πως πρέπει να την ξαναρίξουμε! Και να έχουμε το νου μας μην έρθει…άλλος Καραμανλής!

Δημήτρης Κοντός, φυσικός, Αντιπρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας