Αλλεπάλληλα, συνεχή και διαρκή τα ιδεολογικά και εξουσιαστικά κρούσματα στο υπουργείο Παιδείας. Δηλαδή, έργα και ημέρες Νίκης Κεραμέως.
Με το «καλημέρα σας» παράδοση του υπουργείου και της πολιτικής στους φονταμενταλιστές που διοικούν την Εκκλησία, αφού οι αρκούντως μετριοπαθείς θέσεις του αρχιεπισκόπου είναι μειοψηφικές στην Ιεραρχία, και στη συνέχεια επιτακτική προσήλωση στον αναγκαστικό εκκλησιασμό.
Απόλυτη κυριαρχία ακραίων, σκοταδιστικών και οπισθοδρομικών αντιλήψεων σε θέματα οικογένειας, αμβλώσεων, μειονοτικών καταστάσεων και ερωτικού προσανατολισμού.
Εμμεσο φλερτ μέσω εθνικής επετείου με τον φασισμό. Ως άλλοθι η εναντίωση δήθεν στον «λαϊκισμό».
Αναγραφή της διαγωγής στους τίτλους σπουδών και τα απολυτήρια και επαναφορά των πολυήμερων αποβολών, που είχαν καταργηθεί το 2017. Ωστε ο ηθικός στιγματισμός να σε ακολουθεί διά βίου. Αναπαραγωγή του αυταρχισμού σε όλο του το μεγαλείο.
Διεξαγωγή της εκλογής των πρυτανικών αρχών στα ΑΕΙ αποκλειστικά μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Ωστε να επικρέμαται κάθε φορά η δυνατότητα ελέγχου της ψήφου.
Βιντεοσκόπηση της διδασκαλίας μέσα στις σχολικές αίθουσες. Ωστε να κυριαρχεί ο απόλυτος φόβος της έξωθεν από «μαύρη» αρχή παρακολούθησης, που παραλύει το ελεύθερο φρόνημα, τον ελεύθερο λόγο και τον ελεύθερο διάλογο.
Στην εκπαιδευτική διαδικασία, ως εκ τούτου, από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο πρέπει να επιβληθεί ο πατερναλιστικός συντηρητισμός της Ακρας Δεξιάς. Η νέα γενιά, δηλαδή, πρέπει να ενστερνιστεί την άποψη ότι «το ταλέντο και η ικανότητα ηγεσίας αποτελούν έμφυτα ή κληρονομικά χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να αποκτηθούν με την προσπάθεια ή την προσωπική εξέλιξη».
Η νέα γενιά, επομένως, πρέπει να κατανοήσει ότι η ευθύνη «καθοδήγησης» της κοινωνίας και «προστασίας» των λιγότερο τυχερών ή λιγότερο προνομιούχων ανήκει σε μια φυσική αριστοκρατία.
Η ιδεολογική στάση της νέας γενιάς πρέπει να χαρακτηρίζεται από την πίστη σε ένα ισχυρό κράτος, την εφαρμογή αυστηρών νόμων και σκληρών ποινών, από την πίστη στην ιεραρχία (πλούσιος - φτωχός, εργοδότης - εργαζόμενος, προϊστάμενος - υφιστάμενος, άντρας - γυναίκα, γονέας - παιδί, δάσκαλος - μαθητής) με έμφαση στην πιο σκοτεινή παράδοση και από την υποστήριξη σε μια «ατομοκεντρική» οργανική «κοινωνία» αντίθετη προς κάθε μορφή συλλογικής δραστηριότητας.
Το μάθημα της Κοινωνιολογίας συνειδητά το απαξίωσαν και ουσιαστικά το κατάργησαν. Για να μην πληροφορούνται και μαθαίνουν οι νέοι ότι:
Η πολιτεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μηχανισμός για την καταπίεση μιας τάξης από μιαν άλλη. Ολοι οι αγώνες μέσα στην πολιτεία, ο αγώνας π.χ. μεταξύ δημοκρατίας και μοναρχίας, ο αγώνας για το δικαίωμα της ψήφου κ.λπ. δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι ιδεολογικές και πολιτικές μορφές με τις οποίες διεξάγονται οι πραγματικοί αγώνες ανάμεσα στις διάφορες τάξεις. Κατά συνέπεια κάθε τάξη που μάχεται για την κατάληψη και την άσκηση της εξουσίας, πρέπει πρώτιστα να την κατακτήσει και να καταργήσει ολόκληρο το παλαιό κοινωνικοπολιτικό σύστημα (Καρλ Μαρξ), ή ότι:
Μπορούμε να θεωρήσουμε την ηγεμονία ως την αντικειμενική ικανότητα μιας κοινωνικής ομάδας (τάξης, κόμματος κ.λπ.) να οδηγήσει, μέσα σε ένα κίνημα ή ως οργανωμένη εξουσία μέσα στην κοινωνία, ένα ευρύτατο σώμα με τη συγκατάθεσή του, δηλαδή παρουσιάζεται η ηγεμονία ως η διανοητική και ηθική υπεροχή μιας τάξης, που μέσα από μια ιδεολογική κυριαρχία και επιβάλλοντας δικά της πολιτιστικά πρότυπα, κατορθώνει να αποσπάσει την αναγνώριση της κυριαρχίας της και της υπεροχής της (Αντόνιο Γκράμσι), ή ότι:
Οι πολιτειακές – κρατικές λειτουργίες προσδιορίζονται περισσότερο από τις κοινωνικές δομές παρά από την εκάστοτε «προσωποποίηση» της πολιτειακής – κρατικής εξουσίας (Νίκος Πουλαντζάς), ή ότι:
Κεντρικό γνώρισμα της πολιτείας, που τη διαφοροποιεί από κάθε άλλο πολιτικό και κοινωνικό μόρφωμα, είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλει τη θέλησή της, δηλαδή, ο καταναγκασμός και η βία ως έσχατο μέσο επιβολής και κυριαρχίας. Πάντα βέβαια υπάρχει το ενδεχόμενο σε μια δεδομένη ιστορική «στιγμή» η συγκεκριμένη πολιτειακή μορφή να αποδειχτεί ανίκανη να διατηρήσει το προνόμιο και το μονοπώλιο της βίας και, παράλληλα, κάποια αύξουσα πολιτική δύναμη να την αμφισβητήσει αποτελεσματικά. Τότε εμφανίζεται κρίση και τελικά αναιρείται η κατεστημένη μορφή, για να ακολουθήσει διαδοχή της από την καινούργια δύναμη (Μαξ Βέμπερ).
(Βλέπε και το άρθρο του συνάδελφου εκπαιδευτικού Χρήστου Λάσκου, «Η Κοινωνιολογία και η ανοησία», «Εφ.Συν.», 8.5.2020 και Κώστα Ζώρα, «Κοινωνιολογία του πολιτικού συστήματος, Γενικό μέρος», εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 2008).
*ομότιμος καθηγητής, πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
