Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που καλείται να ξεπεράσει ένας αθλητής με αμαξίδιο προκειμένου να φτάσει να κάνει πρωταθλητισμό, ενώ σχολίασε θετικά και τις πρωτοβουλίες που λαμβάνουν ιστορικά σωματεία δημιουργώντας τμήματα αθλητισμού για άτομα με αναπηρία. Τέλος, σημείωσε πως απαιτείται η κάλυψη από τα ΜΜΕ των επιτυχιών και των Παραολυμπιονικών όπως και η βοήθεια από την πολιτεία προκειμένου να ενισχύονται οι προσπάθειές τους.
«Σε κάθε αγώνα πάντα βάζουμε σαν στόχο το χρυσό μετάλλιο, το καλύτερο δυνατό που μπορούμε να κάνουμε. Στον συγκεκριμένο αγώνα βέβαια επειδή είχε έναν μικρό τραυματισμό είχα χάσει προπονήσεις οπότε είχα πάει πιο χαλαρός υπό την έννοια ότι μπορώ να κερδίσω από το τουρνουά θα είναι καλό. Ίσως τελικά το ότι δεν είχα πολύ άγχος μου βγήκε σε καλό. Ο ύψιστος στόχος είναι οι Παραολυμπιακοί, μέχρι τότε έχουμε άλλα τέσσερα τουρνουά θα πάμε πολύ δυνατά να κρατήσουμε την καλύτερη θέση, να είμαστε μέσα στους 10-12 πρώτους στον κόσμο για να πάρουμε το εισιτήριο για το Τόκιο».
«Ασχολούμαι με την ξιφασκία από το 2009, ασχολούμαι και με το μπάσκετ από το 2005 είμαι στην Εθνική ομάδα. Ο ΟΣΕΚΑ που είναι η ομοσπονδία, είναι πολύ δυνατή, κάθε χρόνο όλο και καλυτερεύουν τα πράγματα, καλώς ή κακώς ένα άθλημα θέλει προβολή ώστε να το γνωρίσει ο κόσμος μέσα από τα ΜΜΕ, όσο μαθαίνουν το άθλημα, τόσο προοδεύει ο χώρος».
Αναφερόμενος στο πως τα συνδυάζει, ο Πάνος Τριανταφύλλου θα πει: «Το ένα είναι η τρέλα μου και η γυμναστική που μου προσφέρει, είναι ένα ομαδικό άθλημα, το άλλο είναι το προσωπικό μου στοίχημα, κάπως έτσι τα χω βάλει στο μυαλό μου, να τα πάω πάρα πολύ καλά στην ξιφασκία και να διεκδικώ επιτυχίες σε μεγάλα τουρνουά, είναι δύσκολο να βρεις δύο αθλήματα και να τα ταιριάξεις αλλά το πέτυχα, πήρα από το ένα την γυμναστική πήρα από το άλλο την τεχνική και τα πάντρεψα».
Το τι γίνεται στην καθημερινότητά μας με τον αθλητισμό διαφέρουν, για να φτάσεις το αθλητικό κομμάτι σε πολύ μεγάλο επίπεδο πρέπει να βοηθήσει η ίδια η κοινωνία που δεν βοηθάει γιατί όταν σου κάνει την καθημερινότητα πιο δύσκολη, μετά εγώ κάπου θα αγανακτήσω στο να πάω να κάνω μια προπόνηση, κάνει τη ζωή μου πιο δύσκολη. Πάμε με βήματα χελώνας σ αυτόν τον τομέα, ελπίζω χρόνο με το χρόνο να καλυτερεύουν τα πράγματα.
Για το θέμα της προβολής: «Με την επιτυχία αυτή έγινε μεγάλη προβολή, αναπάντεχη μπορώ να πω όμως με στεναχωρεί το γεγονός ότι πριν από λίγες μέρες είχε παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου και δεν έτυχε της ανάλογης προβολής. Σίγουρα τα ΜΜΕ πρέπει να βοηθήσουν, σίγουρα η προσπάθεια των αθλητών με αναπηρία είναι μεγαλύτερη και δεν το λέω επειδή εγώ είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο απλά από την εμπειρία μου να δω κάπως τα πράγματα γιατί ο χρόνος που χρειάζεται ένας άνθρωπος με αναπηρία για να φτάσει στο γήπεδο και να αθληθεί είναι διπλάσιος. Έπειτα είναι και το οικονομικό στη μέση, εγώ ως αθλητής της ξιφασκίας χρησιμοποιώ ένα αμαξίδιο το οποίο κοστίζει γύρω στις 4.000 ευρώ και το κάθε άθλημα έχει το δικό του και έχουμε τα αμαξίδια που χρειάζονται αναβάθμιση και χρειάζεται βοήθεια από το κράτος αρχικά και έπειτα από τους χορηγούς, να μας στηρίζουν για να προοδεύουμε.
Για τις πρωτοβουλίες που παίρνουν μεγάλες ομάδες με τη δημιουργία τμημάτων με αθλητές με αναπηρία: «Είναι πάρα πολύ θετικά όλα αυτά και το περιμέναμε και το θέλαμε να γίνει αυτό γιατί όσο γίνεται ανταγωνιστικός ο χώρος και όσο μπαίνουν στο χώρο αυτές οι μεγάλες ομάδες που έχουν από πίσω ένα background, έχουν τις εφημερίδες, έχουν την προβολή θα είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον χώρο μας, δυναμώνει όλο το τοπικό πρωτάθλημα όπως και οι παίκτες της εθνικής ομάδας».
Για το εάν είχε ασχοληθεί με την ξιφασκία ή το μπάσκετ πριν από το ατύχημα που συνέβη στα 18 του και τον οδήγησε στο αναπηρικό αμαξίδιο: «Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ πριν με αυτά τα αθλήματα, έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο και βόλεϊ στο σχολείο. Το ότι ασχολήθηκα με τον αθλητισμό, απορρόφησε τα πάντα σαν σφουγγάρι από το μηδέν. Σίγουρα μετά το σοκ που πέρασα μετά το ατύχημα, ήθελα να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι, να βγαίνω από το σπίτι και η αντίληψή μου έλεγε πως την δεδομένη χρονική στιγμή το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι ο αθλητισμός και αφού βέβαια αφού το σκέφτηκα μου το πρότεινε κάποιος, ήταν κάποιος στο Μαρούσι, είναι αυτό που λέμε πως τα πάντα γίνονται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν στο σωματείο του Αμαρουσίου όπου έπαιζα μπάσκετ, ήμουν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στις αρχές και με ρώτησε εάν θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με το μπάσκετ, έτσι πήγα απευθείας, ήθελα και εγώ να ασχοληθώ να βγω και από το σπίτι γιατί τις πρώτες μέρες ή τους πρώτους μήνες μετά από ένα μεγάλο ατύχημα είναι πιο βαρύ το φορτίο και έτσι το έκανα. Και νιώθω και ευλογημένος, το να σου δίνεται η ευκαιρία να βγαίνεις στο εξωτερικό, να συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους με άλλους αθλητές, να βλέπεις άλλες χώρες και καταστάσεις, να σηκώνεις την ελληνική σημαία ψηλά είναι κάτι τρομερό, είμαι ευγνώμον που το έχω ζήσει.
