«Η είδηση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό στα Εξάρχεια πέρα από το σοκ που μας προκάλεσε, μας έκανε και να ταυτιστούμε. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας, νιώθαμε ένα σαββατόβραδο, όπως τόσα άλλα, στα Εξάρχεια. Εκείνο το βράδυ, ήμουν στο σπίτι και έμαθα τι συνέβαινε από το διαδίκτυο. Την επόμενη ημέρα πήγα στο Μουσείο για την πορεία προς τη ΓΑΔΑ. Υπήρχε ένα μούδιασμα αλλά και ένα ξέσπασμα για την προκλητική στάση της αστυνομίας, που περιμέναμε πως λίγες ώρες μετά τη δολοφονία ενός παιδιού από αστυνομικό θα ήταν πολύ πιο μαζεμένη. Το αντίθετο. Ήταν εξοργιστικοί.
Προσπάθησαν να κόψουν την πορεία κι έριξαν πολλά χημικά. Όταν το βράδυ κυκλοφόρησε και η φωτογραφία του Τσιρώνη με τον Αστυνομικό που είχε προτεταμένο το όπλο προς τους διαδηλωτές η αγανάκτηση ξεχείλισε.

Στο κάλεσμα για πορεία την Δευτέρα το βράδυ, ο κόσμος αρχικά ήταν αμήχανος. Δεν ήξερε τι θα βρει, αν θα είναι μαζική η συγκέντρωση, αν θα είναι προκλητική η αστυνομία. Τελικά ήταν ένα τεράστιο ποτάμι κόσμου που κατέληξε να κάνει το γεγονός πολύ σημαντικό και στο εξωτερικό. Νιώθαμε όλοι ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και τότε όλοι αισθανθήκαμε ευθύνη. Έπρεπε να πάρουμε θέση. Η τομή ανάμεσα σε όσους ζητούν Δημοκρατία και στους άλλους διευρύνθηκε.

Γίνονταν συνελεύσεις παντού. Πορείες προς το κέντρο με τον κόσμο αριστερά και δεξιά να χειροκροτά. Και το κίνημα να αναζωπυρώνεται. Λένε τώρα πως η στάση της ΕΛΑΣ τότε ήταν συγκρατημένη. Όσοι όμως το βιώσαμε εκείνες τις ημέρες ξέρουμε πως ήταν επιθετική, με απίστευτη ποσότητα χημικών. 

Είχε προηγηθεί το κίνημα των φοιτητών το 2006-2007 ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, ακολούθησαν ένα- δύο χρόνια νηνεμίας και μετά τη δολοφονία του Αλέξη αυτό το δυναμικό ξανασυσπειρώθηκε, κυρίως από μαθητές και πρωτοετείς – δευτεροετείς φοιτητές που το αναζωπύρωσαν. Κι είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Μάριος Λώλος, πως τα εργατικά συνδικάτα όπως η ΓΣΕΕ δε στήριξαν αυτή την εξέγερση της νεολαίας. 

Τις μέρες της εξέγερσης η δράση είχε πάρει το πάνω χέρι από την οργάνωση. Και μετά, τον Ιανουάριο η δράση συνεχίστηκε. Με καταλήψεις πολύ στοχευμένες. Στη Λυρική, την ΓΣΕΕ και την ΕΣΗΕΑ. Η κατάληψη της Λυρικής έδωσε έναν διαφορετικό τόνο. Έδειξε ότι η Τέχνη δεν ταυτίζεται με το κεφάλαιο και με τους ισχυρούς, αλλά με το λαό. 

Αυτή η ένταση, αυτή η έκρηξη που βιώσαμε δε θα μπορούσε να μας αφήσει ίδιους. Ένιωσα σκοτάδι. Όλοι νιώθαμε ότι πνιγόμαστε. Φαινόταν πως θα είμαστε η πρώτη νεολαία που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Νομίζω πως αυτό που διάβαζα τότε σε αφίσα της νεολαίας ΣΥΝ ότι ‘η σφαίρα ξεχείλισε το ποτήρι των αδιεξόδων’ αποδίδει ακριβώς αυτό που νιώθαμε. 

Και σήμερα 10 χρόνια μετά, έχουμε κι άλλες δολοφονίες. Μιας κοπέλας στη Ρόδο για σεξιστικούς λόγους, του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια, ενός εργάτη γης στην Κέρκυρα με ρατσιστικά κίνητρα κλπ. Χρειάζεται και σήμερα μεγαλύτερη επαγρύπνηση κι ας μην εμπλέκεται το κράτος σ’ αυτές τις δολοφονίες».