Ειδικότερα, τα δικαιώματα των φυλακισμένων, αλλά και η πρόταση για τον νέο σωφρονιστικό κώδικα βρέθηκαν στο επίκεντρο της συνέντευξης, ενώ παράλληλα ο Π. Λάμπρου σχολιάζει και τα όσα εκφράστηκαν κατά τη διάρκεια της αποφυλάκισης του Δ. Κουφοντίνα.
Ο επικεφαλής του Τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ μιλά για την απόφαση που πάρθηκε για την Ηριάννα και τον Περικλή, ενώ σε ό,τι αφορά το προσφυγικό, σχολιάζει τις προσπάθειες αλλά και τις παραλήψεις που έχουν γίνει από την πλευρά της κυβέρνησης. Τέλος, απαντά και στις κριτικές πού δέχτηκε το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου, αλλά και τη σημασία που έχει για τους ανθρώπους που αφορά το νέο αυτό νομοθέτημα.
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:
Είναι πολλά τα κομμάτια της κοινωνίας τα οποία αναρωτιούνται πως ακόμα κι αν εξαιρεθούν οι οικονομικές δυσκολίες που απορρέουν από ένα ασφυκτικό πλαίσιο εφαρμογής μέτρων, δεν γίνονται ουσιαστικά βήματα στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία όπως λένε χαρακτηριστικά είναι ανέξοδα. Εσείς τι απαντάτε;
Είναι εύλογο να τίθενται τέτοιου είδους ερωτήματα. Για να μπορέσεις να μιλήσεις, όμως, για δικαιώματα και ελευθερίες, όχι θεωρητικά αλλά και στην πράξη, απαιτούνται κονδύλια προκειμένου να υλοποιηθούν πολιτικές με κοινωνικό πρόσημο, που θα βγάλουν από τις γωνιές της κοινωνίας τους ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο. Δεν μπορεί να ασκείται νεοφιλελεύθερη πολιτική, πολιτική λιτότητας και να είναι κατοχυρωμένα τα δικαιώματα. Δεν είναι, λοιπόν, ανέξοδα. Δεν είναι ανέξοδη η στέγη, δεν είναι ανέξοδο το φαγητό, η διαμόρφωση των πόλεων για όλους. Είναι, όμως, αναγκαιότητα, επιτακτικό αίτημα, πρόκληση για όλους και όλες μας.
Παράδειγμα, είναι εύκολο να πεις ότι εγώ δεν έχω καμία ρατσιστική διάθεση για τον Ρομά ή τον ανάπηρο πολίτη, αλλά είναι σαφές ότι για να μπορεί ο ανάπηρος πολίτης να ζήσει μέσα στην πόλη ισότιμα με όλους, είναι υποχρεωτικό να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για να μπορεί να το κάνει αυτό.
Έχουν δημιουργηθεί πόλεις τέρατα μόνο για ‘’ρωμαλέους’’ ή αρτιμελείς. Δεν υπάρχει πιο φρικιαστικό και ανάλγητο πράγμα από αυτό. Οι πόλεις φτιάχτηκαν για συγκεκριμένες πλειοψηφίες και όχι για να χωρούν πολλούς κόσμους. Όσοι δεν χωρούν, οι ανεπιθύμητοι, οι περισσευούμενοι, τοποθετούνται στη γωνία, στο περιθώριο των πόλεων και της ζωής. Έπειτα, όταν εκείνοι γίνονταν μη διαχειρίσιμοι, όταν εύλογα εξεγείρονταν, η Πολιτεία για δεκαετίες ολόκληρες, τους εξαφάνιζε μέσω των γκέτο ή του εγκλεισμού σε φυλακές.
Τα αποτελέσματα αυτής της απομάκρυνσης από τον κοινωνικό ιστό είναι ποικίλα. Παράδειγμα, η δημιουργία περιοχών γκέτο, όπου φυσιολογικά αναπτύσσεται και το φαινόμενο αυτού που αποκαλούν παραβατικότητα. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να σπάσουν τα γκέτο και να υπάρξει πραγματική ένταξη κάθε κομματιού αυτή της κοινωνίας στον κοινωνικό ιστό.
Πως είδατε τις αντιδράσεις που προκάλεσε η άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα;
Καταρχάς, όσον αφορά το τυπικό του θέματος, ο νόμος είναι συγκεκριμένος αναφορικά με τις άδειες και αυτό που αποφάσισε με καθυστέρηση οκτώ σχεδόν ετών το συμβούλιο της φυλακής δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή του ίδιου του νόμου. Επαναλαμβάνω με καθυστέρηση αρκετών χρόνων. Ένας κρατούμενος ο οποίος έχει καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά, με βάση τον νόμο δικαιούται να καταθέσει αίτηση για άδεια με τη συμπλήρωση οκτώ ετών. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στις φυλακές πάνω από δεκαπέντε χρόνια.
Το ουσιαστικό του θέματος είναι πως κάθε άνθρωπος δικαιούται μιας δεύτερης ευκαιρίας. Η Δημοκρατία δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκδικείται. Αντίθετα, στόχος της θα πρέπει να είναι η ομαλή και δημιουργική επανένταξη των κρατουμένων στην κοινωνία. Αυτό το λέω όχι μόνο για τον Δ. Κουφοντίνα, αλλά για κάθε κρατούμενο. Ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους έχει κριθεί ήδη και δεν δικαιούται κανείς να τον κρίνει εκ νέου, να τον κρίνει ξανά και ξανά.
Αυτό λοιπόν ισχύει για τον Δ. Κουφοντίνα, ισχύει για τον καθένα, έστω και αν ανήκει σε άλλη πολιτική ή ιδεολογική πλευρά. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία διάκριση όσον αφορά τα δικαιώματα των κρατουμένων. Το αντίθετο είναι εκδικητικό, κοντόφθαλμο και ανάλγητο. Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε έξω από τον πολιτικό και νομικό πολιτισμό μας.
Σωφρονιστικός κώδικας
Τον τελευταίο καιρό πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις στις φυλακές ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα. Μάλιστα, πολλοί ισχυρίζονται ότι ενώ για χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ πάλευε για αλλαγές στις άθλιες συνθήκες κράτησης, τώρα το μόνο που κάνει είναι να προωθεί επιφανειακές μόνο αλλαγές. Εσείς τι απαντάτε;
Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας που έχει δει, ως πρόταση μόνο, το φως της δημοσιότητας, έχει μακρύ δρόμο μέχρι την ολοκλήρωσή του.
Η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα αιτήματα που βάζουν οι κρατούμενοι μέσω της Επιτροπής κρατουμένων που έχει συγκροτηθεί, είναι δίκαια. Ωστόσο, εκτιμώ πως μετά από συνεννόηση, διαβούλευση και ειλικρινή διάλογο που θα γίνει με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς –και με τους ίδιους τους κρατούμενους ασφαλώς-, η κατάληξή του θα είναι καλή.
Πράγματι, οι ανάγκες για διαρκείς βελτιώσεις στο σωφρονιστικό σύστημα, η ανάγκη εναλλακτικών μορφών έκτισης της ποινής, η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και η κατοχύρωση των δικαιωμάτων που έχουν οι κρατούμενοι, πρέπει να είναι βασικό μέλημα και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για την κυβέρνηση και για όλους μας.
Στις διαμαρτυρίες σχετικά με τον τρόπο σωματικού ελέγχου, τον τρόπο παροχής των αδειών, αλλά και το σύστημα παρακολούθησης του κρατουμένου με “βραχιολάκι”, ποια είναι η θέση σας;
Αναφορικά με τον ενδoσωματικό έλεγχο πρέπει να πω πως η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να βρει άλλους τρόπους. Υπάρχουν άλλοι τρόποι και αυτοί πρέπει να εφαρμοστούν.
Ο ενδοσωματικός έλεγχος είναι γεγονός ότι είναι εξευτελιστικός και βασανιστήριο για τους κρατούμενους και τις κρατούμενες. Τα προηγούμενα χρόνια τόσο μέσα στις φυλακές όσο και έξω από αυτές δόθηκε μάχη σε σχέση με το αίτημα αυτό. Υπενθυμίζω τον αγώνα των γυναικών κρατουμένων, κυρίως της Κατερίνας Γκουλιώνη, τον άδικο και βάναυσο θάνατό της, τη νίκη. Το δημοκρατικό κίνημα, το αλληλέγγυο κίνημα, έδωσε επίσης μάχη για το ζήτημα αυτό και αυτή η μάχη θα συνεχισθεί και θα κερδηθεί στο τέλος, είμαι βέβαιος.
Αναφορικά με το “βραχιολάκι” και τις άδειες, είναι ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά και θα πρέπει να συζητηθούν με νηφαλιότητα και ψυχραιμία και από την πλευρά της ασφάλειας που πρέπει να νιώθει ο πολίτης, αλλά σαφώς και από την πλευρά των δικαιωμάτων που έχει ένας κρατούμενος.
Σε σχέση με το “βραχιολάκι”, υπάρχουν και τεχνικά ζητήματα για την εκτεταμένη εφαρμογή του και παραμένει ερωτηματικό αν μπορεί να εφαρμοστεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Συνεπώς, δεν μπορεί το “βραχιολάκι” να είναι ο κανόνας για να μπορεί ένας κρατούμενος να πάρει αυτό το οποίο δικαιούται.
Τώρα αναφορικά με τις άδειες, κρίσιμο ζήτημα είναι να αντιστραφούν οι όροι που μέχρι τώρα ισχύουν. Όταν ένας κρατούμενος εκτίσει το χρονικό διάστημα για να μπορεί να πάρει άδεια, αυτή να δίνεται αυτομάτως, με βάση όλες τις προϋποθέσεις που ορίζονται. Μέχρι τώρα είχαμε συνήθως απορριπτικές αποφάσεις, που δεν εμπεριείχαν εμπεριστατωμένη αιτιολόγηση της απόρριψης της άδειας. Εμείς λέμε να εφαρμόζεται αυστηρά η νομοθεσία, να παίρνει την άδεια του ο κρατούμενος στο χρονικό πλαίσιο που την δικαιούται και να υπάρχει σαφής αιτιολόγηση στην περίπτωση άρνησης από την πλευρά του Συμβουλίου των φυλακών.
Εσείς θεωρείτε πως έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια για την καλυτέρευση της κατάστασης στις φυλακές;
Όλο αυτό το διάστημα των τριών ετών, κυρίως την περίοδο που υπουργός Δικαιοσύνης ήταν ο Νίκος Παρασκευόπουλος, και ως ένα βαθμό μέχρι και σήμερα, έχουν γίνει μεγάλες προσπάθειες για να αλλάξει η κατάσταση μέσα στις φυλακές. Έχουν γίνει σημαντικά πράγματα και δεν πρέπει να ακυρώνονται στο όνομα της εύλογης κριτικής που ασκείται.
Για παράδειγμα, ήταν ιστορική τομή η ουσιαστική κατάργηση των φυλακών ανηλίκων. Δεν είναι πολλές οι χώρες που έχουν πάρει τέτοιες αποφάσεις. Στην πραγματικότητα στην Ελλάδα από το 2015 έχουν καταργηθεί οι φυλακές ανηλίκων, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτό, λοιπόν, δίνει μια άλλη διάσταση στο πως αντιλαμβάνεται πλέον η Πολιτεία τη νεανική ή εφηβική οργή, κυρίως την εφηβική περιθωριοποίηση.
Το ζητούμενο για την Πολιτεία πρέπει να είναι η έγνοια για τα παιδιά και τους εφήβους που βρίσκονται στην κυριολεξία στον δρόμο και ζουν μόνα τους ή διαβιούν σε ακατάλληλες για την ηλικία τους συνθήκες, και συνεπώς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα έχουν μια σχετική παραβατική συμπεριφορά, που είναι απόρροια των κοινωνικών ανισοτήτων, της εγκατάλειψης και της ακραίας φτώχειας.
Η απάντηση, λοιπόν, απέναντι σε αυτά τα παιδιά δεν μπορεί να είναι η ‘’εξαφάνιση’’ και ο εγκλεισμός τους μέσα στις φυλακές, αλλά η προστασία τους, η συστηματική προσπάθεια να ενταχθούν στην κοινωνία με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ θετική και η τελευταία προσπάθεια που έχει γίνει από την πλευρά του υπουργείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης για αλλαγή της νομοθεσίας σε σχέση με την υιοθεσία, αλλά και την αναδοχή, που θα διευκολύνει ζευγάρια και οικογένειες να μπορούν με ανοιχτή αγκαλιά να έχουν παιδιά, τα οποία σήμερα βρίσκονται στο έλεος του πουθενά.
Θα μπορούσα να σας πω πολλά για τις αλλαγές που έχουν γίνει στις φυλακές όλο αυτό το διάστημα, όπως οι αλλαγές στο ψυχιατρείο των φυλακών, η ευνοϊκή μεταχείριση των ανάπηρων κρατουμένων ή των ασθενών, η δημιουργία αγροτικού τμήματος και για τις γυναίκες και άλλα. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η επίθεση που δέχεται καθημερινά ο νόμος Παρασκευόπουλου από συντηρητικές δυνάμεις. Ωστόσο, θα είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί ότι οι συνθήκες μέσα στις φυλακές είναι ανθρώπινες. Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε μια νέα μεγάλη τομή, στην κατεύθυνση των εναλλακτικών μορφών έκτισης της ποινής. Δεν μπορεί η απάντηση σε όλα να είναι ο εγκλεισμός και τα μπουντρούμια.
Όσον αφορά την υπόθεση της Ηριάννας και του Περικλή, εσείς πως κρίνετε την απόφαση της Δικαιοσύνης;
Από την αρχή να πω ότι η θέση της Ηριάννας και του Περικλή είναι στην ελευθερία, είναι δίπλα μας.
Διαφωνώ ριζικά με την άποψη ότι η Δικαιοσύνη είναι πολλές φορές ‘’τυφλή’’. Να σημειώσω, επίσης, ότι είναι λάθος να χρησιμοποιούμε ιατρικούς όρους για να χαρακτηρίσουμε μια πολιτική ή νομική στάση. Εκτιμώ ότι σε μεγάλο της μέρος, όχι στο σύνολό της φυσικά, η Δικαιοσύνη λειτουργεί με κοινωνικά και ταξικά κριτήρια, με ταξική και κοινωνική μεροληψία σε βάρος βεβαίως των ασθενέστερων και υπέρ των ισχυρότερων.
Έχουμε δει να υπάρχει ευνοϊκή αντιμετώπιση σε περιπτώσεις ανθρώπων που εκφράζουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και αντίθετα έχουμε περιπτώσεις που η Δικαιοσύνη συμπεριφέρεται σκληρά και ανάλγητα σε ανθρώπους που δεν διαθέτουν φωνή ή που η φωνή τους είναι διαφορετική.
Αν αυτό συνέβη στην περίπτωση της Ηριάννας και του Περικλή,-που συνέβη, φανταστείτε πόσες άλλες περιπτώσεις ανθρώπων έχουμε που δεν έχουν δυνατότητα να ακουστεί η φωνή τους, όπως ακούστηκε στην παραπάνω περίπτωση και χάνονται μέσα στην ρουφήχτρα του λεγόμενου σωφρονιστικού συστήματος. Ίσως, χαρακτηριστικότερη περίπτωση όλων είναι οι μωρομάνες κρατούμενες. Υπάρχουν μωρά μέσα στη φυλακή, που δεν έχουν φταίξει σε τίποτα, μητέρες που το αδίκημά τους, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τέτοιου είδους τιμωρία. Χρειάζεται, λοιπόν, άμεση νομοθετική πρωτοβουλία για να λήξει αυτό το αίσχος, ο παράλογος και κτηνώδης εγκλεισμός των μωρών μέσα σε κελιά.
Προσφυγικό
Αναφορικά με το προσφυγικό εσείς θεωρείτε πως η κυβέρνηση έχει χειριστεί σωστά το ζήτημα αυτό;
Φυσικά και δεν πιστεύω ότι όλα έχουν γίνει καλά από την πλευρά της κυβέρνησης, απλώς σίγουρα υπάρχει ένα πλαίσιο το οποίο δυσκολεύει τις κινήσεις που μπορεί να κάνει.
Άλλωστε, μιλάμε για μια μικρή χώρα που παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε το 2015, υποδέχτηκε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και ο λαός της επέδειξε ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέρασαν από την χώρα μας και προχώρησαν, χωρίς να υπάρξει κανέναν πρόβλημα στην πραγματικότητα, προς την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.
Στην πορεία, διεθνείς και ευρωπαϊκές συμφωνίες δημιούργησαν μίαν άλλη πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε πως έκλεισαν τα σύνορα, όχι με υπαιτιότητα της ελληνικής κυβέρνησης. Υπήρξαν συμφωνίες οι οποίες έβαλαν νέα εμπόδια στην προσπάθεια των προσφύγων να γλυτώσουν από τον θάνατο, από τον πόλεμο και από την πείνα.
Έχουμε πνιγμούς χιλιάδων ανθρώπων στο Αιγαίο και την Μεσόγειο, ενώ πρόσφατα είδαμε και όσα φρικιαστικά συμβαίνουν στη Λιβύη με το δουλεμπόριο, που μας πάνε αιώνες πίσω, ακριβώς στη λογική της απώθησης των προσφύγων, ώστε να μην περάσουν στο έδαφος της φοβερής και τρομερής σιδερόφραχτης Ευρώπης.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να δούμε το τι συμβαίνει σήμερα στη Ελλάδα που αντιμετωπίζει πραγματικά πολύ μεγάλες δυσκολίες. Ξέρουμε ότι χιλιάδες άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί στα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Την ίδια στιγμή γίνεται μεγάλη προσπάθεια να περάσουμε από την υποδοχή στην ένταξη. Τα βήματα που έχουν γίνει, όσον αφορά την Παιδεία και την Υγεία, είναι σημαντικά, με πολλές δυσκολίες φυσικά. Αλλά όσον αφορά τη διαμονή αυτών των ανθρώπων σε σπίτια, θα έλεγα ότι υπάρχουν δυνατότητες που δεν έχουν αξιοποιηθεί όπως θα έπρεπε, ενώ σε ότι αφορά την εργασία, δυστυχώς, είμαστε ακόμη πίσω, λόγω και της οικονομικής κρίσης που πλήττει την χώρα.
Η άποψή μου είναι ότι εμείς πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα της πρώτης μεγάλης περιόδου, του κινήματος αλληλεγγύης και το νήμα της πρώτης περιόδου της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι παραγνωρίζω τις προσπάθειες που έχουν γίνει, που γίνονται και συνεχίζουν να γίνονται. Ωστόσο, μια σειρά από αποφάσεις ή παραλείψεις έχουν θέσει, εύλογα θα έλεγα, ερωτηματικά για αυτήν ακριβώς την πολιτική. Αν είναι μια πολιτική δηλαδή αλληλεγγύης, υποδοχής των προσφύγων και ένταξης ή αν αυτά υπονομεύονται από μια λογική αποτροπής και παραβίασης του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πρέπει να επιμείνουμε στη λογική της αλληλεγγύης, της υποδοχής και της ένταξης. Η αποτροπή δεν έχει καμία σχέση ούτε με την αριστερά ούτε με την ουμανιστική λογική.
Ποια είναι η θέση σας για τα κλειστά κέντρα κράτησης;
Τόσο προσωπικά, όσο και το προσφυγικό/μεταναστευτικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ είμαστε κατά των κλειστών κέντρων κράτησης. Έχουμε τοποθετηθεί και δημόσια κατά των λεγόμενων ΠΡΟΚΕΚΑ και πόσο μάλλον στην κράτηση ανήλικων, ασυνόδευτων παιδιών.
Η πρότασή μας είναι ότι πρέπει να συρρικνωθούν σε βαθμό εξαφάνισης τα ΠΡΟΚΕΚΑ και να παραμείνουν μόνο για όσες περιπτώσεις ανθρώπων έχουν σοβαρή παραβατική συμπεριφορά. Ότι αφορά, δηλαδή και έναν Έλληνα ή μια Ελληνίδα. Ότι ισχύει για εκείνους το ίδιο προφανώς πρέπει να ισχύει και για έναν πρόσφυγα και μετανάστη.
Οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν λόγο να βρίσκονται σε κέντρα κράτησης. Δεν είναι παραβατικοί, ούτε εγκληματίες, συνεπώς η θέση μου είναι απολύτως σαφής, κατηγορηματική και αρνητική για την ύπαρξη τέτοιων κέντρων κράτησης.
Νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου
Πρόσφατα είχαμε την ψήφιση του νόμου για την ταυτότητα φύλου. Πιστεύετε πως αυτό το γεγονός αποτελεί ένα ουσιαστικό βήμα που θα επηρεάσει τις ζωές αυτών των ανθρώπων;
Η εικόνα που είδαμε στον εξώστη της Βουλής την ημέρα της ψήφισης για την ταυτότητα φύλου δίνει την απάντηση.
Είδαμε πρόσωπα ευτυχισμένα, χαμογελαστά, πρόσωπα που ένιωθαν στο πετσί τους, στη ψυχή τους τη δικαίωση. Μετά από τόσα χρόνια βασανιστηρίων, χλευασμού και απόλυτης περιθωριοποίησης, αυτοί οι άνθρωποι ένιωσαν εκείνη την ημέρα πως επιτέλους η Πολιτεία τους αναγνωρίζει, είναι ορατοί και νομικά, ως ένα βαθμό, ισότιμοι.
Βεβαίως, η ισοτιμία πάντα θα είναι ένα στοίχημα και ξέρουμε ότι δεν έχει να κάνει μόνο με την νομοθεσία, αλλά και με την Παιδεία, έχει να κάνει με την συνείδηση, έχει να κάνει με τις ιδέες. Η ψήφιση, όμως, του νομοσχεδίου, όπως και του συμφώνου συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια, είναι αναμφίβολα, τεράστιο βήμα.
Σύμφωνα με πολλούς όμως, ακόμη και προοδευτικούς ανθρώπους, η ηλικία των 15 δεν είναι αρκετά μικρή;
Νομίζω πως όλες αυτές οι αντιδράσεις ήταν υποκριτικές για τις πολιτικές δυνάμεις που το έθεσαν και που στο τέλος δεν το ψήφισαν.
Αν με ρωτούσατε ποια είναι η άποψή μου για το ηλικιακό κομμάτι, θα σας έλεγα ότι δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Όταν ένα μικρό παιδί ζει σε μια οικογένεια και όλα τα μέλη καταλαβαίνουν ότι το παιδί αντιλαμβάνεται τον εαυτό του διαφορετικά, εκεί δεν περιμένεις το παιδί να γίνει 15, 17, 18 ή 25 για να του αναγνωρίσεις αυτό το οποίο είναι. Δεν θα αφήσεις αυτό το παιδί να δέχεται bullying στο σχολείο, τον χλευασμό στη γειτονιά, τη βία στην καθημερινότητά του. Δεν πρέπει να αφήσεις αυτό το παιδί να οδηγηθεί στην απόγνωση, ενδεχομένως στην αυτοκτονία και δυστυχώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουμε και τέτοια τραγικά περιστατικά. Το παιδί πρέπει να το περιφρουρήσεις.
Υπάρχουν τρόποι, λοιπόν, να εξασφαλίσεις αυτή την ανάγκη του παιδιού, χωρίς να υποτιμάς καθόλου το ανώριμο της ηλικίας του. Μπορείς να το διασφαλίσεις αν υπάρχει η συναίνεση της οικογένειας, αλλά βεβαίως και των γιατρών που θα δουν το παιδί και θα αποφασίσουν αν αυτό το οποίο ισχυρίζεται το παιδί πως είναι, το εννοεί πραγματικά.
Πρόσφατα είχαμε από τον Άρειο Πάγο την ακύρωση γάμων ομοφυλόφιλων ζευγαριών μετά από 10 χρόνια, οι οποίοι είχαν παντρευτεί με πολιτικό γάμο στην Τήλο. Πως το κρίνετε;
Ήμουν εκεί όταν έγιναν οι δύο γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών και μάλιστα ήμουν και μάρτυρας. Ήταν μεγάλη και ιστορική η μάχη που δόθηκε, καθώς ήταν μια κίνηση πρωτοποριακή για τα δεδομένα στην Ελλάδα και καμία απόφαση του Αρείου Πάγου ή οπουδήποτε άλλου δεν μπορεί να σβήσει την σημασία εκείνης της κίνησης. Ήταν ένα γεγονός που ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για να μπορούμε σήμερα να συζητάμε με μεγαλύτερη ευκολία αυτά τα θέματα.
Χαίρομαι που γίνεται αυτή η ερώτηση, είναι αφορμή να θυμηθώ εκείνες τις πολύ μεγάλες στιγμές που ήταν αποτέλεσμα του αγώνα του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος και όσων συμπαραστάθηκαν σε αυτή την προσπάθεια. Το ζευγάρι των δύο γυναικών δεν είναι αυτή τη στιγμή στη ζωή, δυστυχώς, Τους χρωστάμε, όμως, τζούρα ελευθερίας, τζούρα δικαιωμάτων. Θα τις θυμόμαστε με αγάπη, με ευγνωμοσύνη θα έλεγα.
Με αφορμή το γεγονός αυτό, θέλω να πω πως είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει η Πολιτεία και η κυβέρνηση σε μια πρόταση νόμου για την καθιέρωση του πολιτικού γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια και ασφαλώς για την παιδοθεσία. Τώρα είναι η στιγμή.
Όσοι ισχυρίζονται πως δεν ήρθε η ώρα, αγνοούν, υποτιμούν τις ζωές των υπόλοιπων ανθρώπων. Η Πολιτεία δεν μπορεί να κλείνει άλλο τα μάτια στην πραγματικότητα. Οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι είναι εδώ και είναι ορατοί. Αυτή είναι η αλήθεια και άρα πρέπει να προχωρήσει άμεσα νομοθετικά η καθιέρωση του πολιτικού γάμου και της παιδοθεσίας, επιτέλους, και εδώ στην Ελλάδα.
