Το άρθρο του Π. Κουρουμπλή στη «Νέα Σελίδα»:
Οι προοδευτικές δυνάμεις σε ανθρώπινο κεφάλαιο που έμειναν μετά την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, οι δυνάμεις που αντιστάθηκαν στη βία και τη νοθεία του κράτους της Δεξιάς, οι δυνάμεις του «1-1-4» και του Ανένδοτου αγώνα που συγκλόνισε τις ψυχές των Ελλήνων, οι δυνάμεις που αντιστάθηκαν στο ιουλιανό πραξικόπημα και στην αποστασία κατά της λαοπρόβλητης κυβέρνησης της Ενώσεως Κέντρου και οι δυνάμεις του Πολυτεχνείου αναζητούσαν πολιτική και κοινωνική έκφραση.
Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη ήταν μια ιστορική, όπως αποδείχτηκε, αναγκαιότητα, την οποία εξέφρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ετσι χτίστηκε ένα κίνημα που μπήκε σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, στα σπίτια και τις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων. Το κίνημα αυτό φούντωσε και δημιούργησε στη δεκαετία του ’70 τους όρους για την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, έδωσε θέση σε όλους τους απόκληρους και έφερε στην πολιτική εξουσία δυνάμεις που μέχρι τότε βίωναν τις συνέπειες του κοινωνικού και πολιτικού αποκλεισμού.
Το ΠΑΣΟΚ εξέφρασε τους μη προνομιούχους Ελληνες και τους μετέτρεψε από παθητικούς αποδέκτες ρύθμισης της τύχης τους από τους άλλους σε ενεργούς και δημιουργικούς πολίτες που απαιτούσαν ρόλο και συμμετοχή στα τεκταινόμενα της ελληνικής κοινωνίας. Κεντρική προσπάθεια της πρώτης δεκαετίας ήταν η ανατροπή των κοινωνικών κατασκευών που περιθωριοποιούσαν τους ανθρώπους, καθώς και η μείωση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, με τις μεταλλάξεις που είχε υποστεί στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού, δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί εκείνους που υπερασπίστηκαν τις αξίες του στις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90. Ετσι, ένα κίνημα που είχε μέσα του τον πολιτικό ερωτισμό και συσπείρωνε εκατομμύρια ανθρώπους γύρω του, βρέθηκε σε πλήρη κατάρρευση, γιατί η αναξιοπιστία υποκατέστησε την αξιοπιστία του.
Ηρθαν όμως τα χρόνια των μεγάλων λαθεμένων ιδεολογικών επιλογών, όπου, ενώ ο ελληνικός λαός ψήφισε ΠΑΣΟΚ, τελικά η εξουσία παραχωρήθηκε στον Σαμαρά. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει με μεγαλύτερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα τις πολιτικές ευθύνες και τις αιτίες που οδήγησαν στην ιδεολογική και κοινωνική κατάρρευση του πάλαι ποτέ Κινήματος, γεγονός που δείχνει να μην προβληματίζει σε βάθος τους σημερινούς ιθύνοντές του.
Στην πολιτική οφείλει κανείς να είναι οραματιστής αλλά και ρεαλιστής. Σήμερα υπάρχει μια νέα πολιτική πραγματικότητα, η ανάγκη δημιουργίας μιας μεγάλης αριστερής, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής παράταξης. Αυτή την αναγκαιότητα οφείλει να την κατανοήσει ο κόσμος και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ευρύτερης Κεντροαριστεράς και εκφραστής ενός τέτοιου μετώπου απέναντι στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό δεν είναι παρά ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι απαίτηση, λοιπόν, των καιρών να απαλλαγούμε απ’ τα πολιτικά κόμπλεξ και τις περιχαρακώσεις και να αναπτύξουμε έναν γόνιμο διάλογο στον ευρύτερο χώρο, ο οποίος θα μετατραπεί σε προγραμματική σύγκλιση μετά τις εκλογές. Αν αυτό δεν συμβεί με την πολιτική συνευθύνη όλων μας, θα είμαστε υπαίτιοι να επαναληφθεί ό,τι έγινε μετά τον θάνατο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Η έλλειψη πολιτικής συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων της εποχής εκείνης είχε ως συνέπεια να χτιστεί για 50 χρόνια μέχρι το 1981 το μονοκομματικό κράτος της Δεξιάς, με τις γνωστές και ολέθριες συνέπειες για τον λαό μας.
