Οι δύο ευρωβουλευτές είναι συνεισηγητές της έκθεσης για το ρόλο της τρόικας και τις επιπτώσεις των μνημονίων και σκοπεύουν να συναντηθούν με κοινοβουλευτικούς και πολιτικούς παράγοντες ώστε να αντλήσουν στοιχεία για την έρευνα που διεξάγεται.
Πριν προλάβει να απαντήσει ο πρόεδρος της Βουλής στο εύλογο –όπως το χαρακτήρισε– αίτημα του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθούν οι δύο ευρωβουλευτές με όλα τα μέλη των αρμόδιων επιτροπών της Βουλής, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της κυβέρνησης πρόλαβαν να κάνουν λόγο για «παράσταση» που ετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την επίσκεψη.
Είναι κι αυτό ένα σημείο των καιρών. Ενώ οι ευρωθεσμοί αναγκάζονται να ασχοληθούν με το «ελληνικό πρόβλημα», αυτοί που υποτίθεται ότι θέλουν τη «σωτηρία της χώρας» αλλά και (προσφάτως) τον απεγκλωβισμό της από τα μνημόνια, προσπαθούν να κλείσει οποιαδήποτε χαραμάδα που θα έριχνε φως στα σημερινά συντρίμμια.
Από τη μεριά τους, οι εκπρόσωποι της Ευρωβουλής είναι φανερό ότι δεν ενδιαφέρθηκαν ξαφνικά για τα αδιέξοδα της μνημονιακής πολιτικής. Ο ευρωσκεπτικισμός που εξαπλώνεται, η ακροδεξιά άνοδος, οι κλυδωνισμοί του πολιτικού συστήματος σε μια σειρά χώρες, αναγκάζουν κεντροδεξιούς και σοσιαλδημοκράτες να επιδείξουν κάποια «ευαισθησία» για την αρπακτική πολιτική των τελευταίων χρόνων.
Ακόμα κι έτσι, η κινητικότητα γύρω από τα αποτελέσματα των επεμβάσεων της τρόικας διευκολύνει το άνοιγμα της συζήτησης και την αμφισβήτηση των μονόδρομων. Ακόμα και μια κυβέρνηση που θα διαπραγματευόταν έστω και το «μείγμα» των τροϊκανών συνταγών, θα αξιοποιούσε τέτοιες κινήσεις. Πώς να το κάνει αυτό όμως ο πρωθυπουργός που έχει ζητήσει συγχώρεση για το αμαρτωλό «αντιμνημονιακό» παρελθόν του από την ίδια τη Μέρκελ;
Τηρουμένων πάντως των αναλογιών, οι επισκέψεις και οι έρευνες, οι δηλώσεις ανησυχίας για τη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος, οι συστάσεις για επίδειξη κάποιας ευαισθησίας, οι προβληματισμοί για τη Δημοκρατία στα χρόνια της τρόικας, οι νοσταλγικές αναφορές στο ευρωπαϊκό δίκαιο που δεν συνάδει με όλα αυτά, μας θυμίζουν κάτι άλλο: την αντίστοιχη «ευαισθησία» των ευρωπαϊκών θεσμών ενόσω το καθεστώς του 1967 είχε στο γύψο για μια επταετία τον ελληνικό λαό και τη Δημοκρατία.
Τα κλειδιά για μια πραγματική λύση βρίσκονται τόσο στο εσωτερικό της χώρας και τις ριζοσπαστικές της παραδόσεις, όσο και σε έναν πανευρωπαϊκό σεισμό που θα τράνταζε τα σημερινά θεμέλια. Πόσο μάλλον σήμερα που πάνω στους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» έχει επικαθήσει η γερμανική οικονομική και πολιτική μηχανή. Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, πολλές χαραμάδες και αντιθέσεις θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν.
