Πόσες τηλεοπτικές κάμερες και πόσα κανάλια κατέγραψαν το φασιστομπάρμπεκιου στα Διαβατά; Όλοι ήταν εκεί. Κάμερες και ρεπόρτερ σε παράταξη το μεσημέρι της Κυριακής μετέφεραν σε κάθε σπίτι την εικόνα της ρατσιστικής αθλιότητας έξω από το Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων.
Πόσες τηλεοπτικές κάμερες και πόσα κανάλια κατέγραψαν την υποδοχή των προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά; Δεν ήταν κανείς εκεί. Ούτε μια κάμερα δεν βρέθηκε να καταγράψει τις εικόνες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και στις ελπίδας που εκτυλίχθηκαν το βράδυ της Κυριακής όταν εκατοντάδες πολίτες υποδέχθηκαν με μια ανοιχτή αγκαλιά τους 84 πρόσφυγες που το επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Νήσος Χίος» μετέφερε από τη Σάμο στον Πειραιά.
Και κάπως έτσι διαμορφώνεται η τηλεοπτική ατζέντα των ημερών μας. Με ένα αρνητικό ισοζύγιο. Μια ατζέντα που υποτιμά και υποβαθμίζει έως εξαφάνισης τις «καλές», τις «θετικές» και τις «ανθρώπινες» κινήσεις των πολλών και μεγιστοποιεί σε βαθμό υπερβολής την αθλιότητα μιας χούφτας ακροδεξιών.
Είδαμε μήπως σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό τον κοινωνικό αντίλογο στις ρατσιστικές ακρότητες των λίγων; Όχι βέβαια. Αντιθέτως, ήταν ο Χρήστος Γιαννούλης που παραλίγο να την πληρώσει από τα κανάλια.
Και κάπως έτσι διαμορφώνεται μια στρεβλή εικόνα της κοινωνίας μας ιδωμένης μέσα από τον παραμορφωτικό φακό ενός επικοινωνιακού συστήματος εκπαιδευμένου στην αποθέωση του τίποτα και την απαξίωση της ουσίας. Και κάπως έτσι χάνονται στα ψιλά ή και εξαφανίζονται οι ειδήσεις που μπορεί και να κάνουν τον κόσμο μας λίγο καλύτερο. Και κάπως έτσι βλέπουν τη φάτσα τους στο γυαλί και καμαρώνουν μια χούφτα λούμπεν καρικατούρες της Ακροδεξιάς που θεωρούν πως κάτι πολύ σπουδαίο έκαναν για να τους βλέπει το πανελλήνιο σε εθνικό μάλιστα τηλεοπτικό δίκτυο. Και κάπως έτσι χάνονται οι ευκαιρίες να κάνουμε βήματα μπροστά. Και κάπως έτσι η τηλεοπτική μεταδημοκρατία χέρι - χέρι με την υπερσυντηρητική εκτελεστική εξουσία μας οδηγούν πίσω σε δεκαετίες που μέχρι πρότινος λέγαμε πως μοιάζουν πολύ μακρινές.
Κι όμως. Είναι στιγμές που θαρρείς πως ο χρόνος και ο νόμος επιστρέφουν απειλητικά από εκεί που είπαμε πως κάποια στιγμή καταφέραμε και ξεφύγαμε. Είναι στιγμές που η κανονικότητα που προεκλογικά μας υπόσχονταν, και παρά το πολιτικό αμπαλάζ των ΜΜΕ, αποδεικνύεται τελικά πολύ πιο απειλητική απ’ όσο φοβόμασταν, με το επιτελικό κράτος τους να επιστρέφει δυναμικά στη δεκαετία του '50.
