Θυμάστε τότε που η κυβέρνηση πήγε να ανοίξει τη συζήτηση για το μέλλον των ιδρυμάτων που φιλοξενούν παιδιά και η μισή και παραπάνω χώρα ανέβηκε στα κάγκελα θεωρώντας πως όλη αυτή η ιστορία ήταν ένα σκοτεινό σχέδιο που είχε στηθεί για να κλείσει το Χαμόγελο του Παιδιού; Θυμάστε τότε που από τον πολιτικό κόσμο μονάχα η Θεανώ Φωτίου είχε τολμήσει να τοποθετηθεί υπέρ της σταδιακής αποϊδρυματοποίησης και του τέλους των ιδρυμάτων, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από αποθήκες παιδικών ψυχών; Θυμάστε τότε που όποιος τολμούσε να ταχθεί υπέρ του σταδιακού κλεισίματος των κάθε λογής «χαμόγελων» και υπεράνω υποψίας «κιβωτών» που η πλειονότητα αποθέωνε ένιωθε την οργή μιας κοινωνίας πεπεισμένης ότι το περιβάλλον των ιδρυμάτων αποτελεί το κατάλληλο προστατευτικό πλαίσιο για εκείνα τα παιδιά που για κάποιους λόγους βρέθηκαν εκτός οικογένειας; Τα θυμάστε όλα αυτά τότε που δεν είχατε πέσει ακόμα από τα σύννεφα;

Κι αν δεν τα θυμάστε, ας τα πάρουμε πάλι από την αρχή κι ας δούμε επιτέλους τι λέει η διεθνής εμπειρία. Ας δούμε κι ας παραδεχτούμε ότι η λύση δεν είναι η διαιώνιση των ιδρυμάτων, ιδιωτικών ή δημόσιων, αλλά η μετάβαση από την ιδρυματική φροντίδα στην αναδοχή, γιατί, όπως έγραφε τις προάλλες και ο φίλος Αντώνης Ρέλλας, «τα ιδρύματα είναι εκ των πραγμάτων κακοποιητικά, τα ιδρύματα αποτελούν παράγοντα συστημικής κακοποίησης ακόμα κι αν παρουσιάζουν στοιχεία εποπτείας και καλής λειτουργίας».

Τα ιδρύματα δημιουργήθηκαν αρχικά για να παράσχουν φροντίδα, τροφή και κατάλυμα, αλλά με βάση επιστημονικές μελέτες, δράσεις ακτιβιστών και μαρτυρίες προσώπων που βίωσαν την ιδρυματική συνθήκη, αποδεικνύεται ότι το ίδρυμα δεν μπορεί να διασφαλίσει την κατάλληλη υποστήριξη που χρειάζονται τα πρόσωπα που τοποθετούνται σ’ αυτά ώστε να επιτευχθεί πλήρης ένταξη και να μην πέφτει και η κοινωνία από τα σύννεφα.