Στοίχειωσε τον ύπνο του, έκανε ανυπόφορες τις μέρες του το γεγονός, θέριεψε  όμως παράλληλα την θέληση και το πείσμα του, να ξεπεράσει με ανάλογα έργα και κατορθώματα την δόξα του Μιλτιάδη. Και το κατάφερε, αφού δεν ησύχασε, δεν επαναπαύτηκε, ούτε ολιγώρησε μπροστά στις όποιες δυσκολίες και τα εμπόδια των αντιπάλων του, μέχρι την επίτευξη των προσδοκιών του.

Στην σύγχρονη εποχή και συγκεκριμένα στην Ελλάδα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ένα ακροδεξιό, νεοφιλελεύθερο πολιτικό συνονθύλευμα που υποκρίνεται την κυβέρνηση, ένα Μαξίμου ΑΕ, όπως εύστοχα το χαρακτήρισε η Φώφη Γεννηματά του ΚΙΝΑΛ, τι άλλο ακόμη πρέπει να κάνει σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργαζομένων, των ανθρώπων που μοχθούν και παράγουν; Σε ποιες πολιτικές ασχήμιες και χυδαίες συμπεριφορές να καταφύγει, προκειμένου η αντιπολίτευση και πρώτη-πρώτη η αξιωματική να αναφωνήσει το “δεν με αφήνει να κοιμηθώ η Μητσοτακική πολιτική αθλιότητα;”.

Γιατί αν δεν το καταλάβαμε, το Μητσοτακικό καθεστώς έχει καταληφθεί από τέτοιο αντιλαϊκό μένος και τέτοια αντιδημοκρατική φόρα, που απορεί στιγμές και το ίδιο για την ανοχή έως και χλιαρή αντίδραση των πολιτικών του αντιπάλων.

Χτίζεται μεθοδικά και ασίγαστα, εδώ και δύο χρόνια δίπλα στο επίσημο κράτος, ένα ιδιότυπο παρακράτος που καθόλου δεν μοιάζει με εκείνο το λούμπεν πολιτικά μετεμφυλιακό παρακράτος αφού το τωρινό μοστράρει μια ιλουστρασιόν πολιτική εικόνα. Και στο μόνο που συμπίπτουν είναι η κοινή και τότε και τώρα στόχευση, δηλαδή η παγίωση στη  συλλογική λαϊκή συνείδηση της αντίληψης ότι παρών και μέλλον έχει αυτή η χώρα μόνο με την διαιώνιση στην εξουσία της δεξιάς. Της δεξιάς του πρόσφατου παρελθόντος που αποτελεί μειοψηφία σήμερα μπροστά στην ακροδεξιά.

Και ενώ η πολιτική ζωή του τόπου ευτελίζεται σε ημερήσια βάση από το σύστημα Κυρ. Μητσοτάκη με τα τελευταία καραγκιοζιλίκια του θλιβερού ανασχηματισμού, η αντιπολίτευση γενικά στον… κόσμο της. Να υποθέσει κάποιος ότι ζει ακόμη και κάνει κουμάντο στην σημερινή πολιτική προσέγγιση και ανάλυση, η θεωρία του ώριμου φρούτου; Κάτι τέτοιο αν πραγματικά υφίσταται, θα είναι κυριολεκτικά εγκληματική πολιτική αφέλεια και ασυγχώρητη ψευδαίσθηση.

Η σημερινή καθεστωτική ακροδεξιά στην κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, δεν ήρθε για να διεκπεραιώσει μία η δύο θητείες, να ταχτοποιήσει μόνο ημετέρους, να ανταμείψει την μεταπρατική εγχώρια οικονομική ολιγαρχία που έκανε τα πάντα, προκειμένου η ψευδεπίγραφη σε σχέση με το παρελθόν ΝΔ, να γίνει κυβέρνηση. Αυτή η δεξιά που μετατοπίστηκε ακόμη δεξιότερα στοχεύει στην μόνιμη  παραμονή της στην εξουσία, μετερχόμενη μέσα και τρόπους για να το πετύχει που δεν τους φανταζόμαστε καν σήμερα.

Στην αντίπερα πολιτική όχθη, μάλλον εξακολουθεί να βασιλεύει η… γαλήνη, ένας ανεξήγητος, παράξενος εφησυχασμός, μια νωχελική διάθεση και αν όχι ο ύπνος, πάντως μια ακατανίκητη πολιτική νύσ

τα που διαπερνά μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση. Κάποιες σποραδικές πρωτοβουλίες και ασύντακτες μάχες αναποτελεσματικές που κάποιες φορές δίνονται για την τιμή των όπλων. Ο πολιτικός συναγερμός του προοδευτικού, δημοκρατικού κόσμου, η λαϊκή πανστρατιά απέναντι σε μια αδίστακτη και αποφασισμένη ακροδεξιά που βάλθηκε να γυρίσει τον τόπο στο μετεμφυλιακό πολιτικό σκοτάδι, φαίνεται πως αργεί.

Στελέχη της νεώτερης ειδικά γενιάς, με δυνατότητες και πολιτικά προσόντα εκεί στην αριστερά, επιφορτισμένα και με καθήκοντα σε ευαίσθητους κομματικούς τομείς, όπως τα οργανωτικά, τι άραγε να περιμένουν και δεν παίρνουν άμεσα τις ανάλογες πρωτοβουλίες, δεν οργανώνουν την δράση του πολιτικού τους φορέα, ώστε η κοινωνία να νοιώσει τον συμπαραστάτη δίπλα της, να πειστεί ότι ο ακροδεξιός κατήφορος δεν είναι μονόδρομος για τη χώρα;
Να λείπει μήπως ένας σύγχρονος Θεμιστοκλής;