Ως ευπειθής μαθητής στάθηκε μπροστά στη φράου Μέρκελ ο Έλληνας πρωθυπουργός, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αποκηρύξει το αντιμνημονιακό παρελθόν του με τη χαρακτηριστική δήλωση "ουδείς αναμάρτητος"! Για να φτάσει σ' αυτό το σημείο ο κ. Σαμαράς, ο οποίος κατ' επανάληψη συμπεριφέρεται εντός της χώρας με "εθνικά αγέρωχο" ύφος, είναι προφανές ότι δεν απέδωσαν τίποτα το θετικό και συγκεκριμένο οι συνομιλίες του στην καγκελαρία.

Αυτό ήταν και το κλίμα των δηλώσεων. Η Μέρκελ ισορροπούσε ανάμεσα σε διιστάμενα σενάρια σχετικά με το μέλλον του ευρώ, που ένα μικρό μέρος του αφορά την Ελλάδα. Η γερμανική κυβέρνηση καταδημαγώγησε επί χρόνια, εμφανίζοντας τους λαούς της Νότιας Ευρώπης ως τεμπέληδες που τρώνε τα λεφτά των Γερμανών εργαζομένων. Δεν συκοφαντούσε μόνο! Απέκρυπτε ότι τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα της χώρας της έγιναν με βάση μεταβιβάσεις πόρων προς τον Νότο, προς τους δυνάμει καταναλωτές, δηλαδή με την καταχρέωσή τους και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού τους, με αποτέλεσμα να ενισχυθούν οι γερμανικές εξαγωγές.

Αυτή η διαδικασία δεν ήταν τόσο ορθολογική και νόμιμη, όπως φανερώνει το διεθνές σκάνδαλο της Siemens. Για την ελληνική κρίση, που είναι μέρος της ευρωπαϊκής κρίσης, δεν ευθύνεται μόνο ή κυρίως η ελληνική πλευρά, αλλά η οικονομική - πολιτική ελίτ της Ε.Ε. Αυτοί που τώρα επιμένουν στη λιτότητα για ολόκληρη την Ευρώπη ως... ομοιοπαθητική θεραπεία της κρίσης!

Πράγματι, "ουδείς αναμάρτητος"! Όχι, όμως, ως δήλωση αυτοκριτικής και συντριβής, που συνδυάζεται μάλιστα με υποτελή στάση. "Ουδείς αναμάρτητος", ως συνειδητοποίηση των αδιεξόδων στα οποία οδηγεί τον σύγχρονο κόσμο, την Ευρώπη και την Ελλάδα η δογματική προσήλωση στον νεοφιλελευθερισμό.

Όμηρος σε αυτά τα δόγματα, ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να οδηγήσει τη χώρα "στο φως", όπως είπε. Όταν μάλιστα περιφέρει την πολιτική αναξιοπιστία του αδυνατώντας να διαπραγματευτεί, ακόμη και στην περίπτωση που του περνούσε κάτι τέτοιο από το μυαλό.

Η συνάντηση Μέρκελ - Σαμαρά εικονογραφεί το πολιτικό αδιέξοδο της Ελλάδας και της Ευρώπης.