Οι στοιχειωδώς σοβαρές συστημικές εφημερίδες τής ημεδαπής την επομένη των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Ισπανία φρόντισαν να καλύψουν κάπως την είδηση: από τις ισπανικές κάλπες βγήκε σαφώς ηττημένος ο νεοφιλελεύθερος συντηρητισμός του Ραχόι και του Λαϊκού Κόμματος και εξίσου σαφέστατα επιβεβαιωμένη η αλματώδης αύξηση της επιρροής του Ποδέμος, οι υποψήφιοι του οποίου στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν και υποψήφιοι σχεδόν όλης της αριστεράς. Όσο για τα συστημικά τηλεοπτικά κανάλια, περιορίστηκαν σε κάποια ρεπορτάζ που φανερό σκοπό είχαν να προκαλέσουν σύγχυση περισσότερο, παρά να οδηγήσουν σε ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα.

Προεκλογικός θόρυβος… μετεκλογική σιωπή

Κι αυτό ήταν όλο. Από τη μεθεπόμενη μέρα άκρα του τάφου σιωπή. Λες και το γεγονός ήταν τριτεύουσας σημασίας. Ωστόσο, αυτά τα ίδια «ενημερωτικά» μέσα ήταν που το αμέσως προηγούμενο, προεκλογικό, διάστημα έδιναν καθημερινή μάχη, για να μας πείσουν ότι το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε οποιαδήποτε τύχη να επαναληφθεί στην Ισπανία με το Ποδέμος.
Άρθρα επί άρθρων και ανταποκρίσεις επί ανταποκρίσεων προσπαθούσαν να μας πείσουν πως όχι μόνο βρίσκονται στον πάτο του καλαθιού οι σύντροφοί μας του Ποδέμος, αλλά και ότι μια σειρά από απίστευτες αλληλουχίες αλληλοεπηρεασμού των εξελίξεων σε Ελλάδα και Ισπανία οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία και των δύο πειραμάτων. Η απλούστερη από αυτές τις δολιχοδρομικές αναλύσεις προέβλεπε ότι η… συρρίκνωση του Ποδέμος οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό και στην απογοήτευση που προκαλεί η αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ, με τη σειρά της, η προφητευόμενη (δημοσκοπικά) αποτυχία του Ποδέμος θα επιτάχυνε και την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ…
Άλλωστε, το Ποδέμος σπαρασσόταν από μια πρόσφατη διάσπαση, κατά τα λεγόμενά τους, εξέλιξη που δεν προβλέπεται να αποφύγει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τους προφήτες που κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα.

Το ισπανικό success story

Γιατί, όμως, να έχουν τέτοιο στρεβλωτικό καημό στην Αθήνα; Υπάρχει τουλάχιστον ένας πολύ σημαντικός λόγος: δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η περίπτωση της Ισπανίας προβάλλεται επίμονα – και όχι μόνο εν Αθήναις– ως η επιτυχημένη εκδοχή χώρας που βγήκε από την κρίση αποδεχόμενη να πάρει μόνη της επώδυνα για το λαό μέτρα, χωρίς να τους τα επιβάλλει τυπικά κάποιο μνημόνιο ή κάποια τρόικα. Αν αυτή η τόσο μεγάλη «επιτυχία» δεν αναγνωριζόταν από το εκλογικό σώμα, τότε θα ήταν σαν να μην είχε συμβεί. Κι αν δεν είχε συμβεί, τότε δεν θα είχαν να αντιπαραθέσουν ένα λαμπρό παράδειγμα επιτυχίας μιας «κανονικής» χώρας του Νότου σ’ ένα προς αποφυγήν παράδειγμα όπως το ελληνικό, που πρέπει να δαχτυλοδείχνεται σαν μαύρο πρόβατο.
Άλλωστε, στην Ισπανία οι φύλακες που έχουν γνώσιν, φρόντισαν εγκαιρότατα, σε σύγκριση με την Ελλάδα, να ιδρύσουν και να προμοτάρουν το ισπανικό Ποτάμι, τη συντηρητική εκδοχή της αντίδρασης στο παλιό πολιτικό κατεστημένο, τους Πολίτες. Θα ήταν κρίμα μια τέτοια εργώδης προσπάθεια να πήγαινε χαμένη…

Διάψευση προφητειών

 Τι αναλύσεις περιμένετε, λοιπόν, να κάνουν μετεκλογικά οι άνθρωποι που είδαν όλες τις προφητείες τους να διαψεύδονται; Με τι ψυχραιμία να εκτιμήσουν τα γεγονότα που τους θυμίζουν τόσο πολύ τις εξελίξεις του 2012 στην Ελλάδα; Άλλος ένας διάβολος μπλέκεται τώρα στα πόδια τους, και μάλιστα όχι σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, αλλά σε μια χώρα δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων με την τέταρτη κατά σειρά δυναμικότητας οικονομία στην ευρωζώνη, όπως η Ισπανία.
Μόνο που αυτή η χώρα, με το δικό της success story, είναι μια χώρα με εκρηκτική ανεργία, που κρατάει σχεδόν μία δεκαετία, με το 25% των νοικοκυριών κάτω από το όριο της φτώχειας, με ένα κοινωνικό κράτος και ένα βιοτικό επίπεδο, που δέχτηκαν σφοδρές επιθέσεις από τις νεοφιλελεύθερες ισπανικές κυβερνήσεις, οι οποίες υπήρξαν τα χαϊδεμένα παιδιά του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Αυτοί που τόσο καιρό φιλοτεχνούσαν μια εικονική πραγματικότητα, με τόση επιμέλεια που παραλίγο να μας κάνουν να την πιστέψουμε, είναι αναμενόμενο να έχουν καταληφθεί από φανερή αμηχανία. Δεν έχουν ακόμα καταλήξει πώς θα διαχειριστούν τη νέα κατάσταση που πάει να διαμορφωθεί.
Αυτοί  που τόσο καιρό μάς έλεγαν πως είναι όνειρα θερινής νυκτός οι ελπίδες που εναποθέτουμε στις προσεχείς –ίσως πιο προσεχείς απ’ ό,τι τώρα φαίνεται– βουλευτικές εκλογές της Ισπανίας, αρχίζουν να ανησυχούν σοβαρά οι ίδιοι για τις απρόβλεπτες καταστάσεις που είναι δυνατόν να διαμορφωθούν και στο δυτικό άκρο της γηραιάς ηπείρου μας.

Οι εξορκισμοί δεν πιάνουν

Αν η γραμμή που θα επικρατήσει στους ηγετικούς ευρωπαϊκούς κύκλους είναι πάλι η συνέχιση της τακτικής του εξορκισμού τών φαινομένων, γρήγορα θα αντιληφθούν όσοι τη διαμορφώνουν ότι είναι αλυσιτελής. Κόμματα με ισχυρή παράδοση και ρίζες στα λαϊκά στρώματα, όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην Ελλάδα, οδηγούνται στον αφανισμό ή στον υποβιβασμό στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Κανείς εξορκισμός δεν πρόκειται να γλιτώσει τον Ραχόι από την τύχη του Βενιζέλου και του Σαμαρά. Δείτε τις δύο τελευταίες εγχώριες δημοσκοπήσεις, και οι δύο υπεράνω υποψίας λαθροχειριών, και θα καταλάβετε γιατί ούτε ο Ραχόι, αλλά ούτε και ο Ολάντ, δεν μπορεί να κοιμάται πια ήσυχος.
Κι επειδή φαίνεται πως οι εξορκισμοί δεν πιάνουν, ίσως σκεφτούν να φέρουν τίποτα παπάδες για ευχέλαιο. Το πιθανότερο είναι πως κι αυτοί θα έχουν την ίδια τύχη. Γιατί η αιτία του «κακού» δεν είναι μια περαστική αγανάκτηση, που μπορεί εύκολα κι απλά να λοξοδρομήσει και να βρεθεί στην επήρεια της γοητείας κάποιου νέου, ωραίου κι άφθαρτου πολιτικού προσώπου. Η αιτία είναι κατά πολύ βαθύτερη. Είναι μια βιωμένη πραγματικότητα που πείθει ευρύτατα στρώματα ότι με τη στρατηγική της λιτότητας, αφ’ ενός, αυτοί που ζημιώνονται είναι οι πολλοί  και οικονομικά ήδη αδύναμοι, αφ’ ετέρου, η ελκτική ενωμένη Ευρώπη που κάποτε υποσχέθηκαν στους λαούς, σήμερα μοιάζει όλο και περισσότερο με παρανοϊκό εφιάλτη. Αυτή την πραγματικότητα συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο οι ευρωπαϊκοί λαοί ότι πρέπει να ανατρέψουν. Και είναι ευχής έργο ότι στις πιο πολλές περιπτώσεις το κάνουν από τ’ αριστερά.