«Νέα εποχή» και για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Η πρώτη πράξη του υπουργείου Εξωτερικών ήταν η αναγνώριση ως μεταβατικού προέδρου της Βενεζουέλας του μη εκλεγμένου Χουάν Γκουαϊδό.

Συγκεκριμένα στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι «η Κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας, (…) αποφάσισε να αναγνωρίσει τον Πρόεδρο της δημοκρατικά εκλεγμένης Εθνοσυνέλευσης, Juan Guaido, ως μεταβατικό Πρόεδρο της Βενεζουέλας, προκειμένου να προκηρύξει ελεύθερες, δίκαιες και δημοκρατικές προεδρικές εκλογές». Στην ίδια ανακοίνωση προστίθεται ότι η χώρα μας υποστηρίζει «ένθερμα τις προσπάθειες της ΕΕ» για την επίτευξη «ειρηνικής, πολιτικής, και δημοκρατικής λύσης της κρίσης ως αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων, προς όφελος του λαού της Βενεζουέλας». Αυτά είναι. Επιστροφή λοιπόν στην «κανονικότητα» και στην εξωτερική πολιτική και σιγά που οι αρχηγικοί κύκλοι θα ξεχνούσαν τη… Βενεζουέλα. Μια χώρα – σύμβολο, όχι όμως για τις εσωτερικές της πολιτικές εξελίξεις ή για το ρόλο της στη γεωπολιτική σκακιέρα της Λατινικής Αμερικής ή, έστω, για τις πάντα ευαίσθητες σχέσεις της με τις ΗΠΑ.

Ο συμβολικός χαρακτήρας της Βενεζουέλας, στο επί χρόνια αενάως προεκλογικό αφήγημα της ΝΔ, ήταν εντελώς διαφορετικό. Είχε να κάνει περισσότερο με… μπαμπούλα διαρκείας. Με ένα «επιχείρημα», που διαρκώς ανακυκλωνόταν στο δημόσιο λόγο των βουλευτών και των στελεχών της ΝΔ, στα τηλεοπτικά πλατό: ότι δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ (σε κάποια φάση είχαν εμπλέξει και τους Ποδέμος αλλά μετά τους άφησαν) θέλουν να κάνουν την Ελλάδα, Βενεζουέλα, με εμφύλιες συρράξεις, ελλείψεις ειδών πρώτης ανάγκης – αλησμόνητη η αναφορά της επανεκλεγείσας βουλευτή της ΝΔ, Σοφίας Βούλτεψη περί δήθεν ελλείψεως χαρτιού υγείας που θα προέκυπτε ενόψει της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ: «Από εκεί και πέρα, επειδή αυτά τα έχουμε δει… δεν είναι κάτι που δεν έχουμε δει…, έχουμε δει την Κύπρο, έχουμε τώρα τη Βενεζουέλα, βλέπουμε την Αργεντινή», έλεγε στο Mega η κα Βούλτεψη, προτρέποντας τους πολίτες να κάνουν απόθεμα!

Έκτοτε, κι επί σχεδόν πέντε χρόνια, άπαντες οι της ΝΔ επαναλάμβαναν μονότονα περί δήθεν «σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μαδούρο», «περί δεσμών του Τσίπρα με τον Μαδούρο», περί «αεροπλάνου που προσγειώθηκε μυστικά στο Ελ. Βενιζέλος», περί, περί, περί… Μέχρι και η κα Γκραμπόφσκι είχε σπεύσει να παρέμβει δημόσια για να στηρίξει τον Γκουαϊδό, μαζί φυσικά με το «βαρύ πυροβολικό» του κόμματος, τον αντιπρόεδρο Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη, τον νυν υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Δένδια και λοιπούς. Εξ ου και η «λογική» της τωρινής απόφασης του ΥΠΕΞ… Το παράδοξο ωστόσο παραμένει. Χωρίς φυσικά ο Μαδούρο να μπορεί να διεκδικήσει διαπιστευτήρια δημοκρατικής ευαισθησίας (αυτό είναι άλλης τάξεως θέμα), ωστόσο είναι απορίας άξιον το πώς προκρίνεται για στήριξη από την ΕΕ και πλέον και από την Αθήνα, ένας μη εκλεγμένος πολιτικός όπως ο Γκουαϊδό…

Δεν αποτελεί αυτό πλήγμα στην αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ; Ή μήπως ισχύει και στην περίπτωσή του αυτό που έλεγαν κατά καιρούς αμερικανοί πρόεδροι, π.χ. για τους λατινοαμερικανούς δικτάτορες: «he may be a son of a bitch, but he' s our son of a bitch» («μπορεί να είναι ένας μπάσταρδος αλλά είναι ο δικός μας μπάσταρδος»). Λέτε;