to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

«Δεν είναι ευθύνη δική μας το ότι δεν κράτησε τη σημαία ο Αμίρ» λέει η μητέρα του

Η μητέρα του μικρού Αμίρ μιλάει για τη σημαία που δεν κράτησε ποτέ ο μικρός πρόσφυγας και διαψεύδει όσους υποστηρίζουν ότι έγινε λάθος... στη μετάφραση.


* Τη συνέντευξη πήραν η Μαρίνα Κάβουρα και ο Θανάσης Κούρκουλας.

Φαίνεσαι πολύ νέα Arezou. Πόσων ετών είσαι και ποια είναι τα μέλη της οικογένειάς σου;

(Γελάει). Είμαι 25 χρονών. Παντρεύτηκα όταν ήμουνα 13 χρονών και ο άντρας μου τότε ήταν 16. Τον Αμίρ, το μεγαλύτερο παιδί μου το τον γέννησα στα 14. Τώρα είναι 11 ετών, ο 9χρονος αδελφός του λέγεται Μπαλί και η 7χρονη αδελφή του Ελάζ. Αυτή είναι η οικογένειά μας.

Πότε ήρθατε στην Ελλάδα και για ποιον λόγο;Ενσωματωμένη εικόνα

Με τα παιδιά μου ήρθαμε στις 2 Απριλίου 2016. Η ζωή των παιδιών μου και η δική μου που τα προστάτευα ήταν σε κίνδυνο. Ο άντρας μου είχε ήδη περάσει στην Ελλάδα όταν ακόμα ήταν ανοιχτά τα σύνορα και πήγε στη Γερμανία. Από την ώρα που έφυγε ο άντρας μου, η οικογένειά μας δεχόταν συνέχεια απειλές. Τα παιδιά μας σταμάτησαν το σχολείο. Έτσι εγώ, τα τρία μου παιδιά καθώς και ο αδελφός μου, αποφασίσαμε να έρθουμε μαζί στην Ελλάδα. Το ταξίδι μας ήταν πολύ δύσκολο. Από το Αφγανιστάν περάσαμε στο Πακιστάν, μετά στο Ιράν, την Τουρκία. Το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο. Από τα παράλια της Τουρκίας περάσαμε με φουσκωτή βάρκα στη Μυτιλήνη. Στην πρώτη προσπάθεια ήμασταν πάρα πολλά άτομα στη φουσκωτή βάρκα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά μας είπαν να κατέβουμε από τη βάρκα και περιμέναμε άλλες τρεις μέρες κρυμμένοι στο δάσος για να μη μας πιάσει η αστυνομία. Τη δεύτερη φορά, όταν μπήκαμε στη βάρκα, οικογένειες με πολλά μικρά παιδιά, φοβηθήκαμε πολύ.

Στη Μυτιλήνη πού μείνατε;

Στην αρχή πήγαμε στη Μόρια. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες και πέρασαν πολλές μέρες χωρίς να μας καταγράψουν. Περίπου ένα μήνα. Μετά μας πήγαν στο Καρά Τεπέ που περάσαμε σχεδόν ένα χρόνο. Εκεί ακόμα και στα νοσοκομεία μας πηγαίνανε και μας φέρνανε με χειροπέδες. Τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο. Το φαγητό ήταν πολύ άσχημο και δεν μπορούσαμε να το φάμε τις πιο πολλές φορές. Τα όσπρια και το ρύζι ήταν ωμά. Το κρέας ήταν με αίμα. Ζούσαμε σε σκηνές και το χειμώνα κρυώναμε πολύ. Ευτυχώς που εγώ και τα παιδιά φύγαμε πιο νωρίς, ο αδελφός μου είναι ακόμα εκεί, κοντεύει δυο χρόνια. Ο λόγος που μας άφησαν να φύγουμε νωρίτερα από εκείνον ήταν το υψηλό μου ζάχαρο που έχρηζε τακτικής παρακολούθησης σε νοσοκομείο. Ανήκα σε ευάλωτη ομάδα. Ο αδελφός μου έχει κάνει αίτημα ασύλου για να μείνει εδώ κι ακόμα περιμένει.
 
Εσείς θέλετε να μείνετε στην Ελλάδα ή να πάτε στη Γερμανία;

Θέλουμε να επανενωθεί η οικογένειά μας, να μας στείλουν με τα παιδιά στον άντρα μου στη Γερμανία. Γι’ αυτό έχω κάνει δύο φορές αίτημα οικογενειακής επανένωσης. Όμως η απάντηση ήταν και τις δύο φορές αρνητική. Το αίτημα ασύλου του άντρα μου στη Γερμανία έχει απορριφθεί, μετά από την προσωρινή άδεια διαμονής ενός έτους που του είχε δοθεί αρχικά από τις γερμανικές αρχές. Κάναμε αίτημα επανένωσης και τρίτη φορά και περιμένουμε απάντηση τις επόμενες εβδομάδες. Αυτή τη φορά έχουμε δικηγόρο, τόσο εγώ εδώ, όσο και ο άντρας μου εκεί. Περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει για να δούμε πού θα καταφέρουμε να ζήσουμε τελικά μαζί με τα παιδιά μας.

Πότε φύγατε από την Μυτιλήνη και τι αντιμετωπίσατε στην Αθήνα;

Μας άφησαν να έρθουμε στις αρχές του 2017. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι μας πήραν και μας πήγαν στο διαμέρισμα του Προγράμματος του Δήμου Αθηναίων στη Δάφνη, όπου μείναμε μέχρι να δεχθούμε τη ρατσιστική επίθεση. Τα παιδιά πήγαν σχολείο την άνοιξη και πάλι μετά το καλοκαίρι από Σεπτέμβριο. Τα παιδιά θέλουν να πηγαίνουν στο σχολείο, τους αρέσει πολύ. Περισσότερο απ’ όλα τα μαθήματα τους αρέσει το μάθημα της ελληνικής γλώσσας. Σε τέσσερις μήνες τα παιδιά μάθανε να μιλάνε ελληνικά. Είναι ενθουσιασμένοι και έχουν κάνει παρέες στο σχολείο. Δυστυχώς μετά την επίθεση αλλάξαμε σπίτι. Τα παιδιά άλλαξαν σχολείο και έχασαν τους φίλους που είχαν κάνει εκεί.

Όλη η Ελλάδα έχει ακούσει την ιστορία για τον γιο σου που τελικά δεν του επετράπη να γίνει σημαιοφόρος. Μίλησέ μας γι’ αυτό.

Στις αρχές Οκτωβρίου, με πήρε τηλέφωνο ο διερμηνέας του προγράμματος, ο Σουλεϊμάν. Μου είπε ότι το σχολείο αποφάσισε να δώσει τη σημαία της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στο γιο μου τον Αμίρ. Εγώ ήμουν πολύ χαρούμενη. Το θεώρησα μεγάλη τιμή για μας. Όταν πήγα να πάρω τον Αμίρ από το σχολείο, οι φίλοι του ήταν ενθουσιασμένοι. Ο Αμίρ έτρεξε στην αγκαλιά μου και μου είπε: Μαμά θα κρατήσω τη σημαία! Όλοι έλεγαν μπράβο στον Αμίρ που έγινε σημαιοφόρος. Στις 5 Οκτωβρίου, ο διερμηνέας και ο κοινωνικός λειτουργός ήρθαν στο σπίτι μας. Τους ρώτησα τί θα γίνει με τη σημαία και αν θα την κρατήσει όντως ο γιος μου και μου απάντησαν να περιμένω λίγες μέρες και θα μου πουν περισσότερα.

Εσύ σκέφτηκες μήπως έχει αλλάξει κάτι; Μήπως κάτι δεν πάει καλά;

Είχα σκεφτεί ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αλλά ακόμα τότε ακόμα έλπιζα πως όλα θα πάνε καλά. Είμαστε από άλλη χώρα και είχα σκεφτεί πως μπορεί κάποιοι να είχαν πρόβλημα να κρατήσει τη σημαία ένα παιδί προσφύγων. Στο Αφγανιστάν εμείς δεν κάνουμε παρελάσεις αλλά εδώ ήξερα για τη σημασία της 28ης Οκτωβρίου και πώς την γιορτάζετε εσείς οι Έλληνες. Όταν τελικά τη μέρα της παρέλασης είδα πως τη σημαία την κρατούσε ένα άλλο παιδί ξέσπασα σε κλάματα. Όχι επειδή ήταν υποχρεωμένοι να μας τη δώσουν εμάς. Αλλά να, μας έκαναν ένα μεγάλο δώρο και μετά μας το πήραν πίσω.

Πότε έμαθες ότι υπάρχει πρόβλημα να κρατήσει ο Αμίρ τη σημαία;

Στις 11 Οκτωβρίου ήρθαν ξανά στο σπίτι ο διερμηνέας και ο κοινωνικός λειτουργός, μαζί με άλλον ένα κύριο και μου είπαν ότι το παιδί μου δεν θα είναι σημαιοφόρος τελικά. Εγώ στεναχωρήθηκα πολύ. Τους ρώτησα γιατί; Τους είπα ότι είναι κρίμα για το γιο μου. Δεν πήρα συγκεκριμένη απάντηση πέραν του ότι για την απόφαση δεν μπορούν να κάνουν κάτι εκείνοι, υπεύθυνος είναι ο διευθυντής του σχολείου. Όταν το είπα στον Αμίρ στεναχωρήθηκε κι αυτός πολύ. Την ημέρα της παρέλασης ο Αμίρ έβαλε τα κλάματα. Σκεφτόμασταν στα σοβαρά να μην πάρει μέρος στην παρέλαση και να μην κρατήσει την ταμπέλα του σχολείου αντί για τη σημαία. Μας έπεισαν γι’ αυτό από το δήμο. Ότι δεν θα ήταν καλό ο Αμίρ να μην πάει καθόλου στην παρέλαση.

Σε ρώτησαν ποτέ αν είχες πρόβλημα να μπει ο Αμίρ με τη σημαία σε χριστιανική εκκλησία πριν την παρέλαση; Υπάρχουν δημοσιεύματα που λένε ότι ρωτήθηκες και αρνήθηκες.

Ναι με ρωτήσανε. Ο διερμηνέας. Με πήρε δύο φορές μάλιστα τηλέφωνο πριν έρθουν στο σπίτι μας στις 5 Οκτωβρίου για να με ρωτήσει. Από την πρώτη στιγμή εγώ του είπα ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Η θρησκεία μας πιστεύει στον Χριστό και την Παναγία. Το κοράνι αναφέρει τον Ιησού ως προφήτη. Του είπα λοιπόν ότι ο Αμίρ θα μπει με τη σημαία στην εκκλησία. Το ότι δεν κράτησε τη σημαία τελικά ο Αμίρ δεν είναι σε καμία περίπτωση ευθύνη δική μας. Είναι απόφαση του σχολείου του και του διευθυντή. Εγώ του διευθυντή του μίλησα την ημέρα της παρέλασης και τον ρώτησα γιατί δεν έδωσαν τη σημαία στο γιο μου; Γύρισε και μου είπε: «Εσείς δεν θα μπαίνατε στην εκκλησία, είσαστε μουσουλμάνοι». Ούτε και του Αμίρ του είπαν ποτέ για το λόγο της αλλαγής της απόφασης. Ούτε αμέσως μετά την παρέλαση, όταν πήγαμε με τον Αμίρ στο διευθυντή δεν έδωσε στο γιο μου να κρατήσει λίγο τη σημαία για να χαρεί. Την κράταγε στην αγκαλιά του ο διευθυντής. Λίγες μέρες μετά την παρέλαση έγινε η ρατσιστική επίθεση στο σπίτι μας και ο Αμίρ άλλαξε σχολείο για να πάει σε σχολείο της νέας μας γειτονιάς.

Υπάρχει μια άλλη εκδοχή ότι μπορεί να μην μεταφέρθηκαν επακριβώς αυτά που είπες προς το διευθυντή του σχολείου. Ο Δήμαρχος Δάφνης – Υμηττού, στο δημοτικό συμβούλιο που συζητούσε το θέμα, μετέφερε τα λόγια του διευθυντή του σχολείου πως η απάντηση που έφτασε σε εκείνον μέσω του διερμηνέα ήταν πως αρνήθηκες να μπει ο Αμίρ με τη σημαία μέσα στην εκκλησία.

Είναι ψέμματα. Εγώ είπα ακριβώς το αντίθετο. Ούτε ο Σουλεϊμάν ο μεταφραστής μπορεί να είπε ψέματα. Τον εμπιστεύομαι. Ποτέ δεν θα έλεγε κάτι διαφορετικό από αυτό που του είπα. Όλους τους προηγούμενους μήνες, όταν ζητούσα κάτι από το διερμηνέα, το μετέφερε προς τον κοινωνικό λειτουργό και είχαμε απαντήσεις για όλα. Καλές ή κακές, πάντως απαντήσεις σε αυτό ακριβώς που ζητούσα.

Πες μας για την επίθεση στο σπίτι σας στη Δάφνη.

Ήτανε περίπου 3:30 το βράδυ και κοιμόμασταν. Στην αρχή πέταξαν πολλές πέτρες και μπουκάλια στο πρώτο δωμάτιο και αμέσως μετά στο δωμάτιο των παιδιών. Πετάχτηκα πάνω, πήρα τα παιδιά και πήγαμε στο τρίτο δωμάτιο του σπιτιού. Εγώ είχα χτυπηθεί στο πόδι και έτρεχαν αίματα αλλά προσπαθούσα να προστατέψω τα παιδιά. Αυτοί που πετάγανε τις πέτρες φωνάζανε και γελούσαν δυνατά με τις κραυγές μας. Εγώ ούρλιαζα. Τα παιδιά είχαν φοβηθεί πολύ. Ο Βαλί την προηγούμενη μέρα είχε βγει από το νοσοκομείο όπου είχε κάνει αφαίρεση στις αμυγδαλές του. Όλο έλεγε να φύγουμε να πάμε να κοιμηθούμε στο σπίτι του ανηψιού μου. Το υπόλοιπο βράδυ τα παιδιά δεν έκλεισαν μάτι. Ο γιος της ιδιοκτήτριας που μένει στην ίδια πολυκατοικία, κατέβηκε στο διαμέρισμά μας. Όταν είδε τι έγινε βγήκε έξω να δει ποιοι ήτανε. Τους είδε που τρέχανε να φύγουν, ήταν μεγάλη ομάδα. Κι ένα ζευγάρι από την απέναντι πολυκατοικία κατέβηκαν να δουν τι έγινε. Μετά τηλεφώνησα στο διερμηνέα, τον Σουλεϊμάν και στον ανηψιό μου.

Πότε ήρθε η αστυνομία;

Ήρθε ένα περιπολικό, αφού μίλησε με την άμεση δράση ο γιος της ιδιοκτήτριας. Μόνο μας ζητήσανε τα χαρτιά μας, γράψανε τα στοιχεία μας και φύγανε. Δεν μας ζήτησαν ούτε να τους πούμε τι έγινε. Την επόμενη μέρα ήρθαν δύο αστυνομικοί χωρίς στολή. Την ώρα που ήτανε στο σπίτι και πολλοί δημοσιογράφοι κατά τις 2 το μεσημέρι. Μας είπανε να πάμε στο τμήμα να πάρουν κατάθεση και πήγαμε.

Οι αστυνομικοί μάζεψαν τις πέτρες και τα μπουκάλια για να πάρουν αποτυπώματα;

Όχι. Αυτά έμειναν στο σπίτι μας. Αναχωρήσαμε την άλλη μέρα το βράδυ για το καινούριο μας σπίτι, μετά από σύσταση του Δήμου. Αυτά πετάχτηκαν όλα στα σκουπίδια.

Ποιος τα πέταξε;

Το συνεργείο που έστειλε ο Δήμος για να φτιάξει τα παράθυρα και να καθαρίσει το σπίτι. Μάλιστα όταν μετά από δυο μέρες ξαναγύρισα στο σπίτι στη Δάφνη για να πάρω τα ρούχα τα πράγματά μας και τα προσωπικά αντικείμενα που είχαμε αφήσει πίσω, διαπίστωσα πως τα είχαν πετάξει και αυτά στα σκουπίδια. Ρώτησα την ιδιοκτήτρια δεν ήξερε τίποτα για τα πράγματά μας. Έβαλα τα κλάματα δίπλα στον κάδο σκουπιδιών και μαζεύτηκαν πολλοί γείτονες να μου συμπαρασταθούν. Ρώτησα το δήμο και μου είπαν πως κι αυτοί δεν ξέρουν πώς έγινε αυτό. Ο νέος διερμηνέας του Δήμου μου είπε πως θα μας δώσουν άλλα ρούχα να μη με νοιάζει. Ακόμα δεν μας έχουν δώσει κάτι.

Πώς μπορεί να ήξεραν τη διεύθυνσή σας αυτοί που έκαναν την επίθεση;

Δεν ξέρω. Οι μόνοι που μπορεί να τους το είπαν είναι τα κανάλια που είχα δώσει συνεντεύξεις προηγουμένως ή από το σχολείο. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο.

Υπήρχε κανένα ρατσιστικό προηγούμενο στο σχολείο ή στη γειτονιά;

Όχι τίποτα. Ποτέ. Άλλοι Έλληνες ήταν πολύ καλοί μαζί μας, άλλοι κρατούσαν αποστάσεις. Αλλά ποτέ δεν μας είχε επιτεθεί κάποιος φραστικά ή ασκώντας σωματική βία.

Φοβάστε μετά το περιστατικό της επίθεσης;

Ναι. Παλιότερα βγαίναμε πολύ από το σπίτι με τα παιδιά, πηγαίναμε βόλτες στο κέντρο της Αθήνας και τα παιδιά παίζανε. Τώρα καθόμαστε πολύ περισσότερο μέσα στο σπίτι.

Πώς σας αντιμετώπισαν στην καινούρια γειτονιά και στο καινούριο σχολείο;

Με πολλή αγάπη, ιδιαίτερα τα παιδιά μου στο καινούριο σχολείο. Οι δάσκαλοι και η διευθύντρια είναι πολύ καλή άνθρωποι. Μόνο που τα παιδιά στεναχωριούνται που έχασαν τους φίλους τους στο παλιό σχολείο.

Πες μας για την επίσκεψή σου στον Πρωθυπουργό.

Χάρηκα πολύ όταν μας το είπαν. Όταν πήγαμε έδωσε στο γιο μου μια σημαία και του είπε πως τη σημαία που του πήραν άλλοι θα του την δώσει πίσω εκείνος. Εγώ τον ευχαρίστησα και του έδωσα ένα γράμμα.

Τι έγραφε η επιστολή;

Σκέφτηκα ότι μπορεί να μας βοηθήσει περισσότερο από κάθε άλλο. Του ζήτησα να κάνει κάτι για να έρθει ο αδελφός μου από τη Μόρια εδώ μαζί μας στην Αθήνα και πως τον έχουμε ανάγκη. Του ζήτησα να επισπευστεί αν γίνεται η διαδικασία εξέτασης του αιτήματος ασύλου του αδελφού μου αλλά και οικογενειακής επανένωσης με τον άντρα μου στη Γερμανία. Του είπα να κάνει κάτι για τους πρόσφυγες που ζουν εδώ στην Ελλάδα, γιατί αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα. Δεν είμαστε οι μόνοι που ταλαιπωρούνται περιμένοντας να εγκριθούν τα αιτήματά μας. Αυτά του τα είπα και προφορικά. Ο πρωθυπουργός ρώτησε τον Αμίρ αν θέλει να πάει στη Γερμανία ή να μείνει στην Ελλάδα. Ο Αμίρ απάντησε: Θέλω να πάω εκεί που είναι ο μπαμπάς μου, στη Γερμανία. Ο κ. Τσίπρας δεν του έδωσε ιδιαίτερες ελπίδες. Του είπε πως στη Γερμανία κάνει πολύ κρύο, να μείνετε στην Ελλάδα καλύτερα. Εγώ πίστεψα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στη ζωή μας αφού ενδιαφέρθηκε ο πρωθυπουργός της χώρας. Μέχρι σήμερα πάντως δεν έχω κανένα νέο για τα αιτήματα τα δικά μας και του αδελφού μου. Όπως σας είπα σε λίγο περιμένω την απάντηση της Γερμανίας στο τρίτο αίτημα οικογενειακής επανένωσης. Ελπίζουμε κάτι να γίνει.

Έχεις κάποιο παράπονο από τους Έλληνες;

Όχι. Οι περισσότεροι είναι πολύ καλοί. Υπάρχουν και εκείνοι που μας αντιπαθούν αλλά είναι λίγοι. Όπως μια γειτόνισσα που παραπονιόταν συνέχεια πως κάνουμε φασαρία. Στη γειτονιά μας υπήρχαν όμως αρκετοί γείτονες που μας είχαν βοηθήσει πολύ, το ίδιο και οι γιατροί του Ερυθρού Σταυρού που με παρακολουθούν για το ζάχαρο. Η οικογένεια του μαθητή που τελικά κράτησε τη σημαία, μας συμπαραστάθηκε πάρα πολύ.

Αν ήθελες να ζητήσεις κάτι από την κυβέρνηση τι θα ήταν;

Πρώτα από όλα θέλουμε να νιώθουμε ασφάλεια για όλους τους πρόσφυγες, τις οικογένειες και τα παιδιά μας. Στο Αφγανιστάν υπήρχαν συχνά ρατσιστικές επιθέσεις, με πολύ χειρότερο τρόπο από ότι εδώ. Δεν θέλουμε να ζήσουμε τα ίδια. Το δεύτερο είναι το μέλλον των παιδιών μου. Να μπορέσουν να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια είτε εδώ είτε στη Γερμανία, όπου τελικά μας δέχονται για να ζήσουμε.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)