to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

«Όταν τα γεγονότα αλλάζουν, αλλάζω γνώμη. Τι κάνετε εσείς, κύριε»

Από το βράδυ της Κυριακής 7 Ιουλίου 2019 τα γεγονότα έχουν αλλάξει ριζικά -για τον τόπο γενικά, για τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα


Από το βράδυ της Κυριακής 7 Ιουλίου 2019 τα γεγονότα έχουν αλλάξει ριζικά -για τον τόπο γενικά, για τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα. Και αυτή η διαπίστωση επιβάλλει σε όλες και όλους μας, όσους και όσες μετέχουμε στο κόμμα πλέον της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιχειρήσουμε να ανταποκριθούμε στα νέα δεδομένα καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα που έχουν ανάγκη ο τόπος, η κοινωνία και οι πολίτες ενόψει των κρίσιμων και ιστορικών προκλήσεων που βρίσκονται μπροστά μας. Να γίνει χρήσιμος πολιτικός οργανισμός στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας και όχι της αναπαραγωγής μηχανισμών. Να περάσει στη φάση της “ώριμης αποφασιστικότητας” ενός μαζικού, ανοικτού στους προβληματισμούς, τις αγωνίες και τους αγώνες πολιτών κόμματος με σαφές αριστερό και κοινωνικό πρόσημο.

Γιατί η διαίρεση Δεξιάς - Αριστεράς ούτε πεπερασμένη ούτε γραφική ούτε άχρηστη είναι. Αποτελεί, όπως έχει τεκμηριωμένα αναλύσει ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, τη σταθερή πυξίδα και την ταυτότητα της σύγχρονης Αριστεράς. Μιας αριστεράς που υπερασπίζεται και προωθεί τα κοινωνικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην υγεία.

Σε αυτή την κατεύθυνση, που έχει βαθιές ρίζες στους αγώνες των δημοκρατικών και προοδευτικών κινημάτων στον τόπο μας τον 20ό αιώνα, οφείλει να κινηθεί το κόμμα μας μέσα από σοβαρές πρωτοβουλίες, ρήξεις και τομές - μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Μέσα από ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο, στο πλαίσιο ενός νέου συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς φοβικά σύνδρομα, απολυτότητες, δογματισμούς και παιδικές ασθένειες, που θα είναι σε θέση να εκφράσει μια νέα κανονικότητα, έναν νέο προγραμματικό λόγο με όρους βιώσιμης ανάπτυξης και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Τέσσερις παραδοχές και μία πρόταση

Παραδοχή πρώτη: Ο πυκνός πολιτικός ορίζοντας που έχουμε μπροστά μας δεν επιτρέπει ολιγωρία ή επανάπαυση. Ζούμε σήμερα ένα μοναδικό momentum που επιβάλλεται να μην αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτο. Το υψηλό ποσοστό του 31,5%, το οποίο καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ το ισχυρότερο αριστερό κόμμα της Ευρώπης, να μην λειτουργήσει ως “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” σε ό,τι αφορά τον καταμερισμό των ευθυνών.

Γιατί ακριβώς το ποσοστό αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως δίκοπο μαχαίρι. Αφενός να προκαλέσει εφησυχασμό, επανάπαυση, εσωστρέφεια, αποποίηση ευθυνών, ακόμη και αλαζονεία. Αφετέρου να λειτουργήσει ως εφαλτήριο πρωτοβουλιών και θετικό σοκ ενόψει όλων όσα πρέπει να γίνουν άμεσα για να καταστεί το κόμμα θεματοφύλακας των αριστερών αξιών και δικαιωμάτων, πόλος συσπείρωσης των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων. Να γίνει το εργαλείο για τις αναγκαίες τομές με τις παθογένειες εκείνες, οι οποίες, για παράδειγμα, οδήγησαν δύο φορές το κόμμα σε σημαντικές ήττες στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 και φέτος.

Παραδοχή δεύτερη: Παρά την άσκηση διακυβέρνησης επί σχεδόν πέντε χρόνια, δεν έγινε δυνατή η γείωση του κόμματος στην κοινωνία. Οι διαδοχικές ήττες στις αυτοδιοικητικές εκλογές αποτυπώνουν, όπως άλλωστε και η αδύναμη παρουσία μας σε φορείς σε τοπικό επίπεδο (συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, θεματικών πρωτοβουλιών κ.ά.), ακριβώς αυτό το έλλειμμα, το οποίο συνδέεται με την υποχώρηση του ποσοστού μας στις εθνικές εκλογές.

Και αν για την ήττα (με την εξαίρεση της Περιφέρειας Αττικής) τον Μάιο του 2014 μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες, παραμένει αδικαιολόγητο το γεγονός ότι δεν έγινε καμία κριτική αποτίμηση του κακού αποτελέσματος, μια αποτίμηση που όφειλε να είχε οδηγήσει σε επαναστοχασμό της συνολικής μας στρατηγικής στην Τ.Α. και, εν τέλει, στην πλήρη αναδόμησή της.

Προκύπτει έτσι αβίαστα η ανάγκη για μια νέα, εξωστρεφή, με σεβασμό στις τοπικές κοινωνίες, αυτοδιοικητική στρατηγική. Μια στρατηγική που de facto θα λειτουργήσει ως συνεκτικός κρίκος στο κομβικής σημασίας κοινωνικό μέτωπο, που θα αντιστοιχίζεται με ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα με σαφές αριστερό πρόσημο, στο πλαίσιο της σύνθεσης των αγωνιστικών, προοδευτικών παραδόσεων του τόπου. Θα ανταποκρίνεται στην ανάγκη ισχυρής αντίδρασης απέναντι στη δεξιά ιδεολογική κατίσχυση, κατά του κοινωνικού κατακερματισμού. Στην ανάγκη επανεκκίνησης όχι απλά ενός κομματικού μηχανισμού αλλά μιας κοινής υπόθεσης που πρέπει να αφορά την κοινωνία με όρους πολυεπίπεδων αγώνων, για την προστασία όσων επιτεύχθηκαν αλλά και το άνοιγμα νέων δρόμων αλλά και τους πολίτες με όρους διεκδίκησης κοινωνικών δικαιωμάτων που πλέον τίθενται υπό αμφισβήτηση από το κύμα του νεοφιλελευθερισμού.

Παραδοχή τρίτη: Η νέα φάση στην οποία εισέρχεται το κόμμα δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι αδράνειας για το σήμερα. Οφείλει να λάβει χώρα παράλληλα με την άσκηση μιας αποτελεσματικής προγραμματικής αντιπολίτευσης - από την πρώτη ημέρα η Ν.Δ. στην εξουσία έδωσε δείγματα νεοφιλελεύθερης / αυταρχικής γραφής. Το πρόταγμα στο οποίο πρέπει να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λοιπόν διπλό: εσωτερική ανασυγκρότηση με όρους αντιμετώπισης χρόνιων παθογενειών, μαζικότητας και σύνθεσης και παράλληλα άσκηση προγραμματικής αντιπολίτευσης για την υπεράσπιση όσων επιτεύχθηκαν από την κυβέρνησή μας σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας.

Παραδοχή τέταρτη (σε διαδραστική σχέση με την προηγούμενη): Ήδη από τα πρώτα μόλις εικοσιτετράωρα στην εξουσία, η Ν.Δ. έδωσε σαφή δείγματα γραφής, τόσο σε σχέση με τη δομή της κυβέρνησης (πρωθυπουργοκεντρική δομή, πλήθος εξωκοινοβουλευτικών, τεχνοκρατών διόλου άχρωμων και άοσμων), όσο και με την ουσία των πολιτικών -το παράδειγμα της άμεσης υπαγωγής της ΕΥΠ, της ΕΡΤ, του ΑΠΕ-ΜΠΕ υπό τον έλεγχο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Δείχνουν πόση δουλειά απαιτείται για την οικοδόμηση ενός ισχυρού μετώπου με την κοινωνία, τα κινήματα, τις πρωτοβουλίες των πολιτών, έτσι ώστε οι αριστερές, προοδευτικές αξίες να ηγεμονεύσουν έναντι του κράματος νεοφιλελευθερισμού / αυταρχισμού -των δύο όψεων της σημερινής διακυβέρνησης, που βρίσκονται σε σχέση αλληλεπίδρασης, καθώς η μία προϋποθέτει την άλλη για την εφαρμογή της και τη διασφάλιση της συντηρητικής “κανονικότητας”.

Αυτό το μέτωπο κοινωνίας - κόμματος, μέσα από όλες τις εκφάνσεις του, μπορεί να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις που θα βάλουν τέλος στην ιδιώτευση και θα φέρει ξανά στο προσκήνιο τους πολίτες, τον “λαό της Αριστεράς”, με όρους νίκης και όχι ήττας. Θα του ξαναδώσει την αξιοπρέπειά του και θα βάλει τον τόπο σε προοδευτική ρότα.

Πρόταση

Ένα συνέδριο δεν αρκεί για να μετατραπεί το κόμμα μας στον δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο που χρειάζεται ο τόπος. Αποτελεί όμως τη sine qua non προϋπόθεσή του. Ένα συνέδριο που θα αποτελέσει το κρίσιμο λιθαράκι της νέας πορείας. Συνέδριο αποτίμησης της κυβερνητικής εμπειρίας, των λαθών και των αστοχιών. Συνέδριο - ορόσημο, όχι για την επιβίωση ενός κομματικού μηχανισμού, αλλά για την κοινωνία. Συνέδριο μαζικό, ανοικτό, εποικοδομητικό. Συνέδριο - αφετηρία και συνέδριο οριστικής υπέρβασης σεχταριστικών λογικών του 3%. Συνέδριο από και με τους πολίτες, που θα σφυρηλατήσει τους δεσμούς με την κοινωνία, και όχι συνέδριο αναπαραγωγής μηχανισμών. Συνέδριο που θα στείλει το μήνυμα ότι το ποσοστό του 31,5% δεν ήταν ούτε συγκυριακό ούτε πρόσκαιρο. Συνέδριο αξιών και αρχών για το παρόν και το μέλλον του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου. Συνέδριο που για να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά απαιτείται χρόνος και μεθοδική προετοιμασία.

Γιατί πλέον δεν έχουμε την πολυτέλεια της επανάπαυσης ή της μετακύλισης των ευθυνών: σε εμάς έλαχε η ιστορική ευθύνη ανάταξης του αριστερού, δημοκρατικού, προοδευτικού χώρου. Έλαχε η ευθύνη να κάνουμε πράξη ένα παλιό μας σύνθημα: Αν όχι εμείς, ποιος; Αν όχι τώρα, πότε; Εμείς, όλες και όλοι, σήμερα, για το μέλλον του τόπου στο όνομα των δημοκρατικών του παραδόσεων.

[1] Ρήση που αποδίδεται στον Τζον Μέιναρντ Κέινς.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)