Ποτέ και πουθενά δεν μπορείς να ακούσεις την έκφραση «ευαίσθητος σαν δημοσιογράφος». Η καθημερινή ενασχόληση με τις ειδήσεις, που συνήθως δεν αφορούν ευχάριστα γεγονότα, οδηγεί στην ανάπτυξη μιας ορισμένης ανοσίας στον ανθρώπινο πόνο. Από τη μια μεριά, το να μη συντρίβεται κανείς από τα όσα τραγικά πρέπει να μεταδώσει καθημερινά, αποτελεί εύλογη αντίδραση. Από την άλλη, πολύ εύκολα μπορεί να καταντήσει κυνικός και αναίσθητος.

Όπως και να ‘χει, οι δημοσιογράφοι δύσκολα συγκινούνται. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, αποτελεί αυτό καθ’ αυτό είδηση. Σήμερα το πρωί είχαμε μια τέτοια είδηση. Γιατί υπήρξαν άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με τις ειδήσεις, και είχαν την πρωινή βάρδια, κι έπρεπε με τη σειρά να μεταδώσουν ότι μια γυναίκα πέθανε μες στη φωτιά σε ένα χαμόσπιτο στον Ασπρόπυργο, κι ύστερα ότι ένας άντρας στα 54 του κάηκε σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη του ΟΑΕΔ στην Κομοτηνή, και πιο μετά, ότι ένας άλλος άντρας, άνεργος ενάμιση χρόνο, πέθανε μόνος κι αβοήθητος μέσα στο σπίτι του, σε χωριό της Πρέβεζας, κι αργότερα ότι ένας άγνωστος άντρας πέθανε από πυρκαγιά σε δώμα ξενοδοχείου την Καστέλα. Τέλος ότι ένας εξηντάχρονος σκοτώθηκε στην Αλεξανδρούπολη παλεύοντας για το μεροκάματο.

Είπαμε· οι δημοσιογράφοι δεν συγκινούνται. Καμιά φορά, όταν αυτό συμβαίνει στην πρωινή βάρδια, είναι γιατί το δελτίο ειδήσεων έχει μετατραπεί σε δελτίο θανάτου. Θανάτου από τη φτώχεια και τη εξαθλίωση, θανάτου της ελπίδας και της ανθρωπιάς.