to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Όταν σωπάσουν οι σφραγίδες

Η μηχανοργάνωση των υπηρεσιών και η ηλεκτρονική διασύνδεση ανάμεσα στα δεδομένα τους αποτελούν αντικείμενα σχεδιασμών που εκκρεμούν εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να μιλά κανείς εδώ για σκάνδαλο, πάντως είναι βέβαιο ότι, παρά τις επιδοτήσεις, τις διακηρύξεις στόχων και τους αντίστοιχους προγραμματισμούς, η μετάβαση σε ένα «ηλεκτρονικό Δημόσιο» έχει επιδείξει τον χαρακτήρα τού «ένα βήμα μπρος δύο πίσω» ενός σύγχρονου γεφυριού της Άρτας.


Η κλασική εικόνα του δημόσιου υπαλλήλου τον θέλει βαριεστημένο πίσω από έναν γκισέ, ανάμεσα σε στοίβες χαρτιών και σφραγίδες, να αρχειοθετεί έγγραφα, να πρωτοκολλεί άλλα και άλλα παρόμοια. Για τους περισσότερους συμπολίτες μας αυτή η εικόνα είναι και σήμερα έγκυρη και έτσι οριοθετεί αντίστοιχα τις προσδοκίες τους από τον δημόσιο τομέα, καθώς και τη γενικότερη στάση τους απέναντί του. Σε αυτή την αρνητική εικόνα ενός δυσκίνητου διεκπεραιωτικού οργανισμού επενδύει άλλωστε και ο «μεταρρυθμιστικός» λόγος ενός τμήματος της αντιπολίτευσης, εκείνου που ουσιαστικά ταυτίζει τον εξορθολογισμό των δημόσιων υπηρεσιών με τη δαιμονοποίηση του δημόσιου χαρακτήρα τους. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ίσως πλησιάζει η ώρα που η παραπάνω εικόνα, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, θα αρχίσει να καθίσταται παρωχημένη.

Η μηχανοργάνωση των υπηρεσιών και η ηλεκτρονική διασύνδεση ανάμεσα στα δεδομένα τους αποτελούν αντικείμενα σχεδιασμών που εκκρεμούν εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να μιλά κανείς εδώ για σκάνδαλο, πάντως είναι βέβαιο ότι, παρά τις επιδοτήσεις, τις διακηρύξεις στόχων και τους αντίστοιχους προγραμματισμούς, η μετάβαση σε ένα «ηλεκτρονικό Δημόσιο» έχει επιδείξει τον χαρακτήρα τού «ένα βήμα μπρος δύο πίσω» ενός σύγχρονου γεφυριού της Άρτας. Η υποστελέχωση των αντίστοιχων υπηρεσιών, ο πλημμελής σχεδιασμός, η απουσία πολιτικής βούλησης και οι ενεργητικές και παθητικές αντιστάσεις από διάφορα κέντρα συμφερόντων είναι φαινόμενα που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι υπέσκαψαν αυτή τη μετάβαση. Έστω και έτσι πάντως, μοιάζει να βρισκόμαστε κοντά σε μια εποχή όπου ο πολίτης θα έχει τη δυνατότητα να διεκπεραιώνει μεγάλο μέρος των συναλλαγών του με το Δημόσιο μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του. Ποιο θα είναι όμως το αντίστοιχο προφίλ του υπαλλήλου της Δημόσιας Διοίκησης σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Τι θα κάνει αυτός χωρίς τη χαρτούρα και τις σφραγίδες της παραδοσιακής εικόνας; Μήπως, προς αγαλλίαση του κ. Μητσοτάκη, θα είναι πια αντικειμενικά άχρηστος;

Μαζί με τα μέσα της Δημόσιας Διοίκησης, είναι εύλογο ότι θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και ο ρόλος του εργαζόμενου σε αυτή. Η ανάσυρση, ο συσχετισμός και η παραπέρα προώθηση δεδομένων αποτελούν διαδικασίες από τη «φύση» τους μηχανικές. Στον βαθμό που παύουν να είναι κυρίαρχα χαρακτηριστικά της εργασιακής καθημερινότητας του υπαλλήλου, ανοίγει η δυνατότητα να μεταλλαχθούν από πηγές ανίας σε εμπειρία που να μπορεί να υποστηρίξει έναν πιο δημιουργικό και θετικά παρεμβατικό ρόλο. Ο υπάλληλος της ηλεκτρονικής εποχής, αξιοποιώντας τη γνώση του των μηχανισμών του κράτους και των διακλαδώσεων που συνδέουν τα διαφορετικά κέντρα τους, μπορεί να λειτουργήσει όχι πια με την αμυντική εσωστρέφεια ενός σφραγιδοκράτορα, που μαθαίνει να νομίζει ότι κάνει «χάρη» στον εξυπηρετούμενο πολίτη, αλλά με τη δυναμική εξωστρέφεια εκείνου που μπορεί να καθοδηγήσει τον τελευταίο, διευκολύνοντας την αποτελεσματική πλοήγησή του στον χάρτη των δημόσιων δομών και τη βέλτιστη αναγνώριση των δυνατών κινήσεων εντός τους.

Το παραπάνω σημαίνει την εδραίωση μιας νέας εικόνας στη θέση της παλιάς, που να αντιστοιχεί στο προφίλ ενός νέου τύπου διοικητικού υπαλλήλου, του οποίου η ενέργεια δεν θα αναλώνεται σε ανασκαφές αρχείων, αλλά στη διαρκώς επικαιροποιούμενη γνώση του των υφιστάμενων διατάξεων και, κυρίαρχα, στην ανάπτυξη της δεξιότητάς του να κατευθύνει τον πολίτη στην πιο συμφέρουσα για εκείνον δυνατή αξιοποίησή τους. Απαλλαγμένος από την υποχρέωση να συλλέγει δικαιολογητικά και να ανασκαλεύει φακέλους, η οποία τον καθιστά εκπρόσωπο ενός ανασφαλούς και καχύποπτου κράτους, ο υπάλληλος του «ηλεκτρονικού Δημοσίου» θα είναι ελεύθερος (και υποχρεωμένος) να ανταποκριθεί στον απαιτητικό αλλά και δημιουργικό ρόλο ενός οιονεί προσωπικού συμβούλου και αρωγού του πολίτη, εκείνου που μπορεί αξιόπιστα να τον κρατά ενήμερο για τις υποχρεώσεις του και τα δικαιώματά του, ακόμα και ενίοτε ενεργώντας πριν από αυτόν γι’ αυτόν, περιορίζοντας έτσι τις κοινωνικά διαβρωτικές συνέπειες μιας απρόσωπης πρόσκρουσης σε έναν αδιάφορο αυτοπροστατευτικό μηχανισμό.

Η ολοκλήρωση της μετάβασης στο «ηλεκτρονικό Δημόσιο» όχι μόνο δεν υπαινίσσεται το περιττό των όποιων υπαλλήλων του, αλλά αντίθετα μπορεί να σημάνει την πρωτόγνωρη δυνατότητα να αναπτύξουν αυτοί την πραγματική χρησιμότητά τους, αυτή που υποδεικνύεται από την κλισέ έκφραση, που κινδυνεύει να γίνει ανέκδοτο, που θέλει το κράτος στην υπηρεσία του πολίτη.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)