Καθόμουν ήσυχα και ωραία πίνοντας το ποτό μου με φίλους σ’ ένα παρκάκι.

Και ξαφνικά ήρθε η καταστροφή: μια τεράστια κουτσουλιά περιστεριού προσγειώθηκε στο γυμνό μπράτσο μου (φορούσα μακό). Αηδίασα και πετάχτηκα από τη θέση μου ξεφωνίζοντας.

Σχεδόν αμέσως ακούστηκε η ενθουσιώδης φωνή μιας φίλης μου:

-Γούρι! Γούρι!

Ενοχλημένος από τον ενθουσιασμό σχεδόν ξέχασα την κουτσουλιά και αντέτεινα αυθόρμητα με αυστηρό τόνο:

-Γιατί γούρι ρε;

Η απάντηση εκφωνήθηκε με απόλυτη απάθεια -σε χτυπητή αντίθεση με τον αρχικό ενθουσιασμό:

-Έτσι λένε…

Πήγα τρέχοντας να πλυθώ, βρίζοντας θεούς και δαίμονες.

Τώρα…

…από την εφηβεία μένω πάντα με την ίδια απορία:

Πως αυτοί οι άθλιοι «αρουραίοι του ουρανού», τα περιστέρια, κυρίευσαν τις πόλεις μας; Αυτά τα άθλια, πανβρώμικα πλάσματα ευθύνονται για θανατηφόρες αρρώστιες (όπως η κρυπτοκοκκίαση) είναι φορείς ποικίλων μικροβίων που μεταφέρουν ασθένειες σε ανθρώπους, τόσο μέσω των περιττωμάτων τους όσο και μέσω της απλής επαφής. Όλα αυτά, αφήνοντας προς στιγμή, την ενόχληση να υποστείς, στα καλά καθούμενα, μια κουτσουλιά κατακέφαλα!

Και για όνομα του (ανύπαρκτου) θεού: ποιανού ήταν  η φαεινή ιδέα να χαρακτηριστούν σύμβολα της ειρήνης αυτοί οι ιπτάμενοι αρουραίοι;

Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι λίαν αποκαλυπτική.

Μέρος τουλάχιστον αυτού του συμβολισμού προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Συγκεκριμένα από τον Κατακλυσμό του Νώε, κατά το τέλος του οποίου ο Νώε έστειλε δυο περιστέρια για να δει αν υπάρχει ξηρά. Τα περιστέρια επέστρεψαν κρατώντας κλαδί ελιάς, δείχνοντας, συμβολικά, ότι «ο θεός σταμάτησε τον πόλεμο προς την ανθρωπότητα».

Α!, τώρα εξηγούνται όλα!

Ο βιβλικός θεός, διαβόητος πολεμοχαρής και αδίστακτος εξολοθρευτής γυναικόπαιδων, αφού πρώτα μ’ ένα κατακλυσμό εξολοθρεύει το γένος των ανθρώπων (πλην του κολλητού Νώε) μετά στέλνει ένα αρουραίο του ουρανού να υποδυθεί την… «ειρήνη με την ανθρωπότητα».

Οποία αίσθηση της ειρήνης! Οποία αίσθηση του χιούμορ!