Όταν έμενε σπίτι, ήταν σπιτόγατος, όταν έβγαινε έξω, ήταν αλητόγατος»

Σαν να είναι εδώ, πλάι μας στον καναπέ, δίπλα μας στην κουζίνα, παρέα στη βεράντα. Και πλημμυρίζει τα σπίτια με τις χαρούμενες νότες του σπάζοντας τη μονοτονία, την αγωνία, τη θλίψη, τον φόβο των ημερών της αναγκαστικής παραμονής στο σπίτι. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης πάντα είχε τον τρόπο του με ένα φαινομενικά απλό τραγούδι να σοβαρολογεί χωρίς σοβαροφάνειες, να σπάει τις ρωγμές, να παρηγορεί και να ακουμπάει τις καρδιές. Έτσι και τώρα, στέκεται πλάι μας αυτές τις δύσκολες μέρες χαρίζοντας ίσως το πιο δραστικό κοινωνικό αντίδοτο. Οι ταλαιπωρημένοι πολίτες πήραμε να ξαναψιθυρίζουμε το αειθαλές τραγούδι του, καλλιτέχνες άρχισαν να το μοιράζονται με τους διαδικτυακούς φίλους τους, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν σποτ για το αισιόδοξο μήνυμά τους στην κοινωνία, ακόμα και ο πρωθυπουργός το επικαλέστηκε. Κάπως έτσι το «Θα κάτσω σπίτι» έγινε ο ύμνος των απανταχού έγκλειστων της επικράτειας.

«Ο Λουκιανός ήταν ο αρχηγός στα 'ρεμάλια' και τα 'μαύρα σκυλιά'. Έτσι έγραψε και τον 'Ύμνο των μαύρων σκυλιών', γνωστό ως 'Σάμπα' ή 'Στα κορίτσια λέμε ναι'. Από πολύ νέος έβγαινε κάθε βράδυ, και μάλιστα μετά τις 11-12 τη νύχτα, και γύριζε ξημερώματα. Αυτή ήταν συνήθεια χρόνων. Άλλωστε, είναι γνωστά και τα μπαράκια, το 'Απέναντι' ή τα 'Παπάκια', που έγιναν στέκια εξαιτίας του. Καμιά φορά όμως τον κούραζαν και οι έξοδοι και οι 'θαυμάστριες', που μερικές φορές γίνονταν καταπιεστικές, και αποφάσιζε να μείνει σπίτι. Έτσι προέκυψε αυτό το τραγούδι που η συγκυρία το έφερε να γίνει ο ύμνος των ημερών» λέει χαμογελώντας η Άννα Βαγενά. «Την περίοδο που κυκλοφόρησε ο δίσκος που είχε το τραγούδι, μέναμε σε μια μονοκατοικία στο Ψυχικό» θυμάται. «Ένα πρωί που βγήκα να πετάξω στα σκουπίδια, είδα πεταμένο στην αυλή μας ένα αυγό. Φαίνεται ότι κάποιος ή κάποια τον είχε δει στον δρόμο το προηγούμενο βράδυ και υπάκουσε στην προτροπή του τραγουδιού 'άμα με δεις στον δρόμο, πέτα μου ένα αυγό'...»

«Το σπίτι μου είναι το κάστρο μου»

Ελάχιστοι ίσως μπορούν να φανταστούν τον Λουκιανό στο σπίτι με πιτζάμες. Ίσως γιατί, πέρα από την περιπαικτική διάθεση του συγκεκριμένου τραγουδιού, η οικία για εκείνον είχε την έννοια της εστίας. «Το σπίτι για τον Λουκιανό είχε πολύ μεγάλη σημασία. Ήταν η φωλιά και το καταφύγιό του. 'Το σπίτι μου είναι το κάστρο μου' έλεγε, γι’ αυτό φροντίζαμε πάντα το σπίτι μας να είναι ζεστό και φιλόξενο, ακόμα και τις εποχές που δεν είχαμε χρήματα. Μπορεί να μην έκανε δουλειές του σπιτιού, αλλά ήταν πολύ τακτικός, δεν πετούσε από δω κι από κει τα πράγματά του, όπως κάνουν πολλοί άντρες. Όταν έμενε σπίτι, ήταν σπιτόγατος, όταν έβγαινε έξω, ήταν αλητόγατος».

Αλλά πώς ήταν ο ίδιος όταν «άραζε» σπίτι; «Όταν καθόταν σπίτι, ήθελε να τρώει νοστιμιές, ως Μικρασιάτης στην καταγωγή. 'Αννάκι, θα μου τηγανίσεις δυο αυγά με κεφαλοτύρι; Και βάλε και ένα λουκάνικο, καταραμένη. Δεν παθαίνω τίποτα, μην φοβάσαι'. Καταραμένους ο Λουκιανός έλεγε αυτούς που αγαπούσε. Επίσης, όσο ήταν σπίτι, ασχολούνταν πολύ με τα παιδιά, τα διάβαζε για το σχολείο, τους έβαζε μουσικές, τους έδειχνε βιβλία με μεγάλους ζωγράφους και σπουδαίους αρχιτέκτονες, αφού και ο ίδιος είχε σπουδάσει Αρχιτεκτονική. Τον Κωνσταντινίδη και τον Λε Κορμπιζιέ τους είχαμε θεούς στο σπίτι. Με τον Λουκιανό στο σπίτι δεν πλήξαμε ποτέ, ούτε τα κορίτσια ούτε εγώ» λέει η Άννα Βαγενά.

Η ίδια άλλωστε με ένα συγκινητικό σημείωμά της στο Facebook χθες το πρωί θυμήθηκε τον Λουκιανό στο σπίτι, την ομορφιά, την ευφυΐα, το χιούμορ, την απουσία του και θυμήθηκε τον στίχο κι ενός άλλου τραγουδιού του: «Απίστευτη τόση μοναξιά»...

Πόλυ Κρημνιώτη - ΑΥΓΗ