Με τον «ντόρο» των τελευταίων ωρών, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχειρεί να μας πείσει ότι η καταφυγή στη δικαιοσύνη, όταν κάποιος θεωρεί ότι συκοφαντείται (εν προκειμένω ο Κ. Βαξενάνης) αποτελεί απόπειρα φίμωσης. Δηλαδή, ο καθένας, εν προκειμένω η αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Σοφία Ζαχαράκη, μπορεί να λέει ό,τι θέλει διότι αν κάποιος της ζητήσει να επανορθώσει θα πρόκειται για «δίωξη».
Με τον θόρυβο που έχει σηκώσει, μετατρέποντας μία νομικής φύσεως διένεξη με τον δημοσιογράφο Κ. Βαξεβάνη, η ΝΔ απλά καταδεικνύει την αντίληψή της για τη δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία της, ξεχνώντας ότι, όπως απάντησε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη «η εποχή που οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί έδιναν εντολές για συλλήψεις έχουν παρέλθει».
Αλλά, αν κοιτάξουμε λίγο πίσω στο χρόνο, θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν πάντα ίδια η άποψη της ΝΔ για το ποιος και σε ποια περίπτωση έχει «δικαίωμα» να προσφεύγει στη δικαιοσύνη. Εκτός και εάν, η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, την οποία κατέθεσε κατά της τότε κυβερνητικής εκπροσώπου, Όλγας Γεροβασίλη, ο («γαλάζιος» εκπρόσωπος Τύπου την περίοδο εκείνη) Γιώργος Κουμουτσάκος, στις 29 Μαρτίου 2016 εκληφθεί ως μία... προσπάθεια φίμωσης της πολιτικής αντιπάλου.
Η οποία, τότε, είχε αναφερθεί σε δημοσιεύματα που συνέδεαν πρόσωπα από το περιβάλλον του Αντ. Σαμαρά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Ένα, δηλαδή, κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα, το οποίο άπτεται του δημοσίου συμφέροντος.
Τότε, αντί απαντήσεων, η Πειραιώς επέλεξε τη σιωπή και τις μηνύσεις ενώ, σήμερα, παρουσιάζεται ως «θύμα» ενός δημοσιογράφου ο οποίος δηλώνει ότι απλά επιχειρεί να υπερασπιστεί την τιμή και της υπόληψή του...
